به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، مسیر شهر‌های نجف به کربلا این روز‌ها شاهد حضور خیل عظیم عاشقان آقا اباعبدالله الحسین (ع) است که این مسیر را با پای پیاده طی می‌کنند تا روز اربعین حسینی در بزرگترین همایش جهان حول محور امام حسین (ع) گرد هم جمع شوند.
برپایی هزاران موکب و هیات برای پذیرایی از زائران امام حسین (ع) هم از دیگر اتفاقات نادر در جهان است و مردم عراق با عشق و علاقه ثمره یک سال زحمت و کار خود را عاشقانه برای زوار اباعبدالله خرج می‌کنند تا خستگی این مسیر را کمتر حس کنند.
به جز مواکب موجود در مسیر بسیاری از عاشقان از روستا‌ها و شهرک‌های نزدیک مسیر هم جهت پذیرایی از زوار در مسیر حاضر شده و آن‌ها را به منازل خود میبرند و به بهترین نحو از زائران پذیرایی می‌کنند.
پذیرایی‌هایی که شکل‌های مختلفی دارد. یکی با فنجانی قهوه به استقبال زائران می‌آید، دیگری میوه بین زائران توزیع می‌کند، عده‌ای برای عاشقان امام حسین (ع) غذا طپخ می‌کنند و کسی هم که توان مالی ندارد با جرعه‌ای آب از زائران رفع عطش می‌کنند.
براستی چه شوری است و چه عشقی است که میلیون‌ها انسان را از جای جای جهان به این سرزمین کشانده و چیست که سبب می‌شود افرادی ثمره یک سال کار خود را عاشقانه برای زائران معشوقشان هزینه کنند؟
جالب است کسی که از راهی دور گام بر این سرزمین نهاده ذره‌ای احساس خستگی نمی‌کند و رنج و مشقت سفر و پیاده‌روی را عاشقانه به جان می‌خرد و کسی هم که همه زندگی‌اش را برای زائر هزینه می‌کند، نه تنها ذره‌ای احساس تنگدستی نمی‌کند، بلکه هزینه‌کرد در این راه را بهترین پس‌انداز می‌داند.
براستی کدام نیرو، کدام انرژی و ربایش می‌تواند میلیون‌ها انسان را از سراسر جهان راهی کربلا کند آن هم با سختی فراوان و پای پیاده؟
چرا دلار‌های کشور‌هایی مثل عربستان و آمریکا و بمباران رسانه‌ای آن‌ها نمی‌تواند جاذبه‌ای نه به این اندازه بلکه حتی ده‌ها برابر کمتر و کوچک‌تر هم ایجاد کند و چرا این همه هجمه فرهنگی و جریانات مختلف رسانه‌ای با برنامه‌های مختلف و متنوع نمی‌تواند ذره‌ای عشق به حسین را در دل عاشقان کمرنگ کند؟
براستی حسین (ع) کیست و عشق او چه عشقی است که امروز پس از هزار و اندی سال اینگونه میلیون‌ها نفر را عاشقانه با پای پیاده به حرمش می‌کشاند و دور هم جمع می‌کند؟
چه می‌شود جوانانی که سرمایه‌های هنگفتی برای منحرف کردن آن‌ها خرج شده درست در بزنگاه، دشمن را مات و مبهوت می‌کنند و جان شیرینشان را در راه حسین و دفاع از حرم او هدیه می‌کنند؟
حسین آفریده شد تا عشق و آزادگی در عالم زنده بماند و ملت‌هایی که حتی زبان هم را نمی‌فهمند با محوریت او گرد هم جمع شوند و چه خوش گفت که «حب الحسین یجمعنا»
آری حسین، محور تجمع ما است با اینکه هم را نمی‌شناسیم، اما حول محور امام عشق به هم عشق می‌ورزیم و تحقق این شعار است که دشمن را به خشم آورده است.
حسین همه چیزش از مال و فرزند و جان شیرین را در راه خدا هدیه کرد و خدا هم اینگونه انسان‌ها را از همه جای عالم با فرهنگ‌ها و گویش‌های مختلف، عاشق و شیفته او قرار داد و عزتی جهانی برای همه تاریخ نصیبش کرد.
حسین برای ما یعنی بزرگترین نعمت و بالاترین رحمت، زیرا به ما عشق و آزادگی را آموخت و‌ای کاش وقتی در راهش قدم برمی‌داریم بر سر هر ستون مسیر عاشقی سجده شکری بر این نعمت به جای آوریم.
اما چه می‌شود که انسان به جایگاهی می‌رسد که سرچشمه همه خوبی‌های عالم یعنی حسین را از دست می‌دهد و چه بدبخت و ذلیل است کسی که خدا محبت حسین را از دلش بیرون کند.
برپایی هزاران موکب و هیات برای پذیرایی از زائران امام حسین (ع) هم از دیگر اتفاقات نادر در جهان است و مردم عراق با عشق و علاقه ثمره یک سال زحمت و کار خود را عاشقانه برای زوار اباعبدالله خرج می‌کنند تا خستگی این مسیر را کمتر حس کنند.
به جز مواکب موجود در مسیر بسیاری از عاشقان از روستا‌ها و شهرک‌های نزدیک مسیر هم جهت پذیرایی از زوار در مسیر حاضر شده و آن‌ها را به منازل خود میبرند و به بهترین نحو از زائران پذیرایی می‌کنند.
پذیرایی‌هایی که شکل‌های مختلفی دارد. یکی با فنجانی قهوه به استقبال زائران می‌آید، دیگری میوه بین زائران توزیع می‌کند، عده‌ای برای عاشقان امام حسین (ع) غذا طپخ می‌کنند و کسی هم که توان مالی ندارد با جرعه‌ای آب از زائران رفع عطش می‌کنند.
براستی چه شوری است و چه عشقی است که میلیون‌ها انسان را از جای جای جهان به این سرزمین کشانده و چیست که سبب می‌شود افرادی ثمره یک سال کار خود را عاشقانه برای زائران معشوقشان هزینه کنند؟
جالب است کسی که از راهی دور گام بر این سرزمین نهاده ذره‌ای احساس خستگی نمی‌کند و رنج و مشقت سفر و پیاده‌روی را عاشقانه به جان می‌خرد و کسی هم که همه زندگی‌اش را برای زائر هزینه می‌کند، نه تنها ذره‌ای احساس تنگدستی نمی‌کند، بلکه هزینه‌کرد در این راه را بهترین پس‌انداز می‌داند.
براستی کدام نیرو، کدام انرژی و ربایش می‌تواند میلیون‌ها انسان را از سراسر جهان راهی کربلا کند آن هم با سختی فراوان و پای پیاده؟
چرا دلار‌های کشور‌هایی مثل عربستان و آمریکا و بمباران رسانه‌ای آن‌ها نمی‌تواند جاذبه‌ای نه به این اندازه بلکه حتی ده‌ها برابر کمتر و کوچک‌تر هم ایجاد کند و چرا این همه هجمه فرهنگی و جریانات مختلف رسانه‌ای با برنامه‌های مختلف و متنوع نمی‌تواند ذره‌ای عشق به حسین را در دل عاشقان کمرنگ کند؟
براستی حسین (ع) کیست و عشق او چه عشقی است که امروز پس از هزار و اندی سال اینگونه میلیون‌ها نفر را عاشقانه با پای پیاده به حرمش می‌کشاند و دور هم جمع می‌کند؟
چه می‌شود جوانانی که سرمایه‌های هنگفتی برای منحرف کردن آن‌ها خرج شده درست در بزنگاه، دشمن را مات و مبهوت می‌کنند و جان شیرینشان را در راه حسین و دفاع از حرم او هدیه می‌کنند؟
حسین آفریده شد تا عشق و آزادگی در عالم زنده بماند و ملت‌هایی که حتی زبان هم را نمی‌فهمند با محوریت او گرد هم جمع شوند و چه خوش گفت که «حب الحسین یجمعنا»
آری حسین، محور تجمع ما است با اینکه هم را نمی‌شناسیم، اما حول محور امام عشق به هم عشق می‌ورزیم و تحقق این شعار است که دشمن را به خشم آورده است.
حسین همه چیزش از مال و فرزند و جان شیرین را در راه خدا هدیه کرد و خدا هم اینگونه انسان‌ها را از همه جای عالم با فرهنگ‌ها و گویش‌های مختلف، عاشق و شیفته او قرار داد و عزتی جهانی برای همه تاریخ نصیبش کرد.
حسین برای ما یعنی بزرگترین نعمت و بالاترین رحمت، زیرا به ما عشق و آزادگی را آموخت و‌ای کاش وقتی در راهش قدم برمی‌داریم بر سر هر ستون مسیر عاشقی سجده شکری بر این نعمت به جای آوریم.
اما چه می‌شود که انسان به جایگاهی می‌رسد که سرچشمه همه خوبی‌های عالم یعنی حسین را از دست می‌دهد و چه بدبخت و ذلیل است کسی که خدا محبت حسین را از دلش بیرون کند.
ارسال نظرات