از دست لرزان مسئولان سینمایی تا جسارت مدیران تلویزیون

گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو: تلویزیون پس از پخش سریال‌هایی همانند «تعبیر وارونه یک رویا»، «پازل»، «گاندو»، «ترور خاموش» و ... که همگی مروری بر موضوعات امنیتی، ملی و اطلاعاتی داشتند و خصوصا به دلیلی استقبالی که از جانب مخاطبان به خود دیدند، به نظر رویه جدیتری را در ساخت این تولیدات نمایشی در دستور کار گذاشته است.

البته که سابقه این مجموعه‌ها را باید در سریال‌های پلیسی جستجو کرد؛ از این جهت که این‌ها بودند که کم کم مسیر را برای ساختن درباره موضوعات حساس‌تر باز کرده اند. با ذکر این موضوع که زمانی رفتن به سمت سوژه‌های امنیتی و حساس، تابویی نانوشته بود یعنی جراتی مضاعف می‌خواست و هر فیلمسازی هم، نه تنها توان ساخت اینجور فیلم و سریال‌ها را نداشت بلکه از حواشی کار هم می‌ترسید.

 

 

با این حال گویا مسیر برای چنین آثاری نه در سینما، خصوصا در تلویزیون هموارتر است، و باید دید همچنان می‌توان دست روی قصه‌های امنیتی و اطلاعاتی گذاشت تا بدین گونه جذابیت‌های تولیدی سیما در یک طرف ماجرا دوچندان شده، و در عین حال اقتدار نظام در حل و فصل و موشکافی اینجور سوژه‌ها را نمایش داد؛ و یا اینکه این قصه نیز کم و کمرنگ‌تر می‌شود؟ این نکته را نیز باید مدنظر داشت که قطعا سریال و فیلم‌های خوش ساخت از این ماجراها، بیننده‌ای دوچندان دارد.

همچنانکه آخرین مصداق این نوع سریال‌ها به «ترور خاموش» ساخته احمد معظمی بر می‌گردد که با روایت پرونده امنیتی در حوزه مواد مخدر و قاچاق انسان روی آنتن رفت و گویا قرار است سری دیگری هم از آن ساخته شود.                         

بنا بر این گزارش، سری اول سریال «ترور خاموش» به تهیه کنندگی ابوالفضل صفری با استقبال نسبی مخاطبان روبرو شد و بر همین اساس هم با برنامه ریزی صحیح مسئولین سیما قرار است مراحل پیش تولید این سریال بزودی آغار شود، بنا بر شنیده ها ساخت فصل دوم «ترور خاموش» احتمالا به سال آینده کشیده خواهد شد.  

                                                   سیما یا سینمایی لرزان در تولید آثار امنیتی؟

بنابراین طی سال‌های اخیر روند تولید این سریال و فیلم‌ها جدی‌تر دنبال می‌شود؛ هرچند در صداوسیما با فراغ بالی بیشتر به این مسئله پرداخته میشود اما در سینما با ترس و لرزی مضاعف تر سراغ این موضوع میرود، گرچه انتقادات به تولیدات سیما، همیشه به دلیل موضع گیری‌های خاص دولتی‌ها و مسئولین رده‌های مختلف، با حاشیه همراه بوده و این امر گریزناپذیر است.

با این حال، چون روند مجوز ساخت و نمایش، منفک از خود تلویزیون نیست و نیازی به بروکراسی دولتی هم معمول ندارد، چه بسا ساخت تولیدات نمایشی در سیکل بهتر و سهل تری قرار می‌گیرد. در عین اینکه به نظر دست همکاری نهاد‌های امنیتی نیز به سوی تلویزیون درازتر است که این قطعا حاکی از اعتمادی بوده که طرفین به یکدیگر دارند.

 

با این حال در سینما کمتر و به اصطلاح جسته و گریخته می‌توان اشاراتی داشت؛ از «به رنگ ارغوان» گرفته که چندین سال به محاق رفت و یا همین الان «دیدن این فیلم جرم است» که مصداقی از این فیلم‌های‌تر و تازه است که بعد از یک سال و حتی با وجود داشتن پروانه نمایش، اما با سد منع اکران روبروست. این دست به عصا بودن و تزلزل، نه فقط در تولید و اکران، حتی گریبانگیر جشنواره‌زدگی نیز بوده، بطوری که سعی می‌کنند با ضریب ندادن به این آثار، لایه محافظه کاری به خود بگیرند.

با این حال به نظر می‌رسد واکاوی و علنی کردن برخی تلاش‌های نهاد‌ها و فعالان سیستم اطلاعاتی و امنیتی کشورمان، لااقل برای نمایش عرضه اندام آنان، اینقدر لازم و واجب باشد که جدیت در ساخت فیلم و خصوصا سریال‌هایی با این قصه‌ها را در اولویت گذاشت؛ تیری دو سر نشانه که هم به نفع رسانه‌های جمعی تصویری مثل تلویزیون و سینما، و هم اقتدار نظام است به شرطی که سوژه را سر سری نگرفت و برای تصویرسازی تعاملی دوطرفه و با حسن نیت داشت.