وقفه یکساله المپیک؛ فرصت یا تهدید؟

گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، از اوایل اسفند ماه بود که با جدی شدن شیوع بیماری کرونا زمزمه های تعویق بازیهای المپیک 2020 توکیو براه افتاد و موجب شد کمیته بین المللی المپیک در این باره فکر راهکاری تازه باشد. گرچه کشور ژاپن میزبان این بازیها همه کار کرد تا مانع لغو این بازیها شود ولی در نهایت تسلیم شرایط بین المللی در قبال مواجهه با رویدادی بی نظیر درباره خانه نشنیی مردم سراسر جهان و قرنطینه خانگی میلیاردها انسان شد.

این اتفاق نادر در حالی رخ داد که هنوز در برخی رشته های المپیکی تکلیف نمایندگان کشورها مشخص نشده بود و برخی مسابقات بین المللی تحت عنوان انتخابی المپیک در آستانه یا در حال برگزاری بود. با این همه، این وقفه نهایی شده و موجب شد تا تعدادی از ورزشکاران که در این مدت دچار مصدومیت شده بودند از این بابت شادی زائدالوصفی بی مثال داشته و برخی دیگر از قهرمانان رشته ها که کم کم به اوج آمادگی می رسیدند بابت این اتفاق تلخ ساعتها در خلوت خود گریه کنند.

یکی از نمونه های دم دست، سرمربیان دو تیم کشتی آزاد و فرنگی کشورمان بودند که به محض انتشار خبر تعویق یک ساله المپیک خوشحالی شان را بروز داده و معتقد بودند این بهترین فرصت برای رساندن ملی پوشان شان به شرایط مسابقات است اما آیا این فرصت برای همه مفهوم واقعی فرصت را دارد یا این موضوع می تواند برای تعدادی از رشته ها حکم تهدید را داشته باشد؟

ورزش همواره در هر رشته ای بدون رکورد بوده و هر آن ممکن است یک وزنه بردار یا یک پرتابگر بتواند رکوردهای قبلی را شکسته و شگفتی آفرین شود. هر روز ممکن است چند چهره تازه وارد در دنیای بسکتبال یا والیبال اوضاع تیم های ملی کشورهای حاضر در المپیک را زیر و رو کرده و از تیمی با بختی بسیار کم، گزینه ای برای ایستادن بر سکوی المپیک بسازد.

بی گمان مسئولان کمیته ملی المپیک با زمانبدی دقیقِ ماهها، هفته ها و حتی روزها و ساعات باقی مانده تا المپیک 2021، باید از همین حالا به این موضوع مهم فکر کنند که این تعویق یکساله همان اندازه که می تواند تهدیدی برای رشته های انفرادی یا حتی تیمی باشد به همان مقدار هم میت واند فرصتی برای بهتر کردن جایگاه کاروان المپیکی مان در جمع کشورها باشد.

فرصتی که با درایت مدیران ورزش و همراهی و اتحاد کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش می تواند برگی تازه از ورزش ایران را در المپیک رقم بزند.

کشوری که همواره قطار المپیکی‎اش متهم به دیر حرکت کردن است، این بار می تواند اقدامی شایسته در جهت کسب موفقیتی بی نظیر در تاریخ ورزش این کشور را رقم بزند. هر بار از المپیک برمی گردیم حسرت کشورهای پیشرفته یا پسرفته را می خوریم که از همان روز اول بعد از بازگشت به کشورشان برای المپیک بعدی برنامه دارند ولی ما همیشه یکی دو سال مانده به المپیک تازه یادمان می افتد باید برای چنین رویداد مهمی آماده شویم. حالا از این فرصت باید نهایت استفاده را برد.

قطعا کشورهایی که از روز اول بعد از المپیک ریو 2016 برای 2020 توکیو استارت زده بودند حالا باید به فکر عدم "ورزش‎زدگی" قهرمانان شان باشند که پس از 4 سال تلاش شبانه روزی حالا یک سال دیگر هم باید شرایط اردویی، دوری از خانواده و تمرینات سنگین و طاقت فرسا را تحمل کنند. در حالی که اغلب ورزشکاران ما که تازه از سال 2018 به بعد وارد فاز المپیکی شده اند قطعا از نظر روحی و روانی وضعیت بهتری را برای بودن در یک سال پر فشار دیگر دارا هستند.

این مهم میسر نمی شود مگر با درایت و تشخیص صحیح وضعیت موجود در ورزش کشور تا مدیران ورزش این مهم را به سرانجامی خاطره انگیز برسانند. گرچه نقطه مقابل آن هم افول قهرمانان و دوری از وضعیت خوب امروز است که امیدورایم هرگز چنین اتفاقی برای قهرمانان مان رخ ندهد.