به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، تقسیم کار جدید به این صورت است که آمریکا، ایران را به تحریم‌های جدید در قالب تمدید تحریم‌های تسلیحاتی در حال پایان (آبان ۹۹) و همچنین چکاندن مکانیسم ماشه برای بازگرداندن همه تحریم‌ها تهدید کند و در این میان، اروپا با ادعای این که می‌خواهد تندی تصمیمات تحریمی ایران را بگیرد، خود میانجی تحمیل خواسته‌های جدید در قالب ژست دلسوزی و مصلحت‌اندیشی برای ایران شود!
به عنوان مثال برخی محافل رسانه‌ای اروپایی و به تبع آن برخی رسانه‌های غربگرا در داخل کشور، در پی تصویب قطعنامه پیشنهادی اروپایی علیه ایران در آژانس، از این اقدام خصمانه استقبال کردند و حال آن که منطقاً باید به عهدشکنی و خیانت اروپا اعتراض می‌کردند. این طیف در توجیهات خود مدعی شدند اروپا با تدارک و تصویب قطعنامه مذکور، دولت آمریکا را کمی آرام‌تر کند و میانه دعوا را بگیرد تا راه‌حلی پیدا شود و ضمناً برجام هم حفظ شود.
اکنون در حالی که گفته می‌شود آمریکا پیش‌نویس قطعنامه‌ای را برای تمدید نامحدود تحریم تسلیحاتی ایران به شورای امنیت ارائه کرده، اروپا برای گرفتن میانه دعوا مدعی است نه حرف آمریکا مبنی بر دائمی کردن تحریم‌های تسلیحاتی و نه حرف ایران (برجام) درباره لغو این تحریم‌ها در آبان‌ماه، بلکه تمدید تحریم‌های تسلیحاتی برای چند سال دیگر؟! این حرف مضحک، شبیه همان رفتار شیادانه‌ای است که اروپایی‌ها در مذاکرات سال ۸۲ تا ۸۴ مرتکب شدند و با وعده‌های راستی‌آزمایی ۳ ماهه و ۶ ماهه، تیم روحانی را به تعلیق ۲ ساله وادار کردند، اما سرانجام نیز گفتند بهترین تضمینی که ایران می‌تواند بتواند توقف فعالیت‌های اتمی است!
به عبارت دیگر، اروپا - و نوکران و نفوذی‌های مأموریت‌دار آن- به‌جای این که نسبت به بی‌صداقتی در قبال ملت و دولت ایران و نقض‌عهد انجام‌شده عذرخواهی کنند، خیانت بزرگ اروپا در تدارک قطعنامه ضدایرانی آژانس را هم برای کشورمان به‌عنوان یک لطف و دلسوزی و صلاح‌اندیشی فاکتور می‌کنند؛ و حال آن که تعهد برجامی اروپا، ایستادن بر سر حرف لغو تحریم‌های مالی و بانکی و نفتی در کنار پایان تحریم‌های تسلیحاتی در سال جاری بوده است.
منبع: کیهان
ارسال نظرات