به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، تصور کنید کلید پخش کلیپ ویدئویی را روی تبلت خود می‌فشارید؛ دقایقی می‌گذرد، اما جز گذر تصاویر متعدد معابر و افراد مختلف صدایی به گوش نمی‌رسد. فقط تصویر می‌بینید، بدون اینکه هیچ صدایی به گوش برسد. در شهر پرازدحام و پرترددی زندگی می‌کنید که خودرو‌های زیادی در ترافیک هستند و برای نشان دادن عصبانیت و عجله خود مدام بوق می‌زنند، اما شما بازهم صدایی نمی‌شنوید. از مقابل پارکی عبور می‌کنید که تعدادی کودک و نوجوان در حال بازی با وسایل و اسباب‌بازی‌های پارک هستند؛ بچه‌هایی که بار‌ها و بار‌ها دهان‌شان باز می‌شود، اما این فضا برای شما همچنان در سکوت می‌گذرد.
در این نماهنگ از هر کوچه و بازاری می‌گذری، فقط لب‌هایی را می‌بینی که بی‌صدا حرکت می‌کنند، دهان‌هایی که باز و بسته می‌شوند، اما هیچ لحن و صدایی ندارند. خنده‌های بی‌صدای کودکانه‌ای که فقط می‌توانید از تصویرش لذت ببرید؛ چه حس و حالی دارید؟! آنچه نوشتم، تجربه فقط چند لحظه از زندگی یک فرد ناشنوا بود. این افراد مانند دیگر معلولان جامعه با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند. آیا تاکنون یک بار خود را در قالب یک فرد ناشنوا تصور کرده‌اید که چطور در این ایام با پیچیدگی و فشردگی زندگی شهری و در شرایط اقتصادی کنونی روزگار می‌گذرانند؟ آیا تابه‌حال کسی (یک مسوول و مدیر دولتی) تلاش کرده یک روز زندگی یک فرد ناشنوا را تجربه کند؟
در این نماهنگ از هر کوچه و بازاری می‌گذری، فقط لب‌هایی را می‌بینی که بی‌صدا حرکت می‌کنند، دهان‌هایی که باز و بسته می‌شوند، اما هیچ لحن و صدایی ندارند. خنده‌های بی‌صدای کودکانه‌ای که فقط می‌توانید از تصویرش لذت ببرید؛ چه حس و حالی دارید؟! آنچه نوشتم، تجربه فقط چند لحظه از زندگی یک فرد ناشنوا بود. این افراد مانند دیگر معلولان جامعه با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند. آیا تاکنون یک بار خود را در قالب یک فرد ناشنوا تصور کرده‌اید که چطور در این ایام با پیچیدگی و فشردگی زندگی شهری و در شرایط اقتصادی کنونی روزگار می‌گذرانند؟ آیا تابه‌حال کسی (یک مسوول و مدیر دولتی) تلاش کرده یک روز زندگی یک فرد ناشنوا را تجربه کند؟
حالا تصور کنید بخشی از مردم این مرز و بوم سال‌هاست از نعمت شنیدن بی‌بهره اند؛ شاید از بد روزگار و ناشی از بروز حادثه یا حتی به‌دلیل مشکلات مادرزادی به اختلالات شنوایی و کم‌شنوایی مبتلا شده‌اند، اما ناخواسته در سکوتی محض به سر می‌برند و آوای ناشنوایان کشور سال‌هاست ناشنیده مانده است.
ناشنوایان مانند دیگر معلولان کشور برای یافتن شغل با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند؛ اما نکته اینجاست که کیفیت کار این افراد مثال‌زدنی است؛ ناشنوایان، چون صدای اطراف خود را نمی‌شنوند، حین کار تمرکز بیشتری دارند؛ بنابراین کیفیت کاری‌ای که آن‌ها ارائه می‌کنند از سطح بالایی برخوردار است.
اخیرا به مناسبت روز جهانی ناشنوایان نماهنگی با عنوان «مناجات ناشنوایان» در فضای مجازی منتشر شد که در تولید آن بیش از ۵۰ نفر از جامعه ناشنوایان مشارکت داشتند. شاعر و سراینده اشعار این نماهنگ نیز خاص بود، زیرا در این نماهنگ از اشعار رهبر معظم انقلاب (متخلص به امین) استفاده شده بود.
این موزیک‌ویدئو از سوی مرکز موسیقی مأوا و با همکاری دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله خامنه‌ای (مدظله‌العالی) تهیه و تولید شد که در آن ناشنوایانی از گروه‌های سنی و اقوام و مذاهب مختلف با پوشش‌های متنوع حضور دارند و به صورت هماهنگ شعری را با زبان ایما و اشاره اجرا می‌کنند تا شاید به واسطه این اجرای فرهنگی و اجتماعی بتوانند نگاه مسوولان و مدیران کشور را به بزرگ‌ترین اقلیت در جهان (افراد دارای معلولیت) جلب کنند.
هم‌اکنون براساس آخرین آمار سازمان بهزیستی کشور.
یک میلیون و ۵۴۴ هزار فرد دارای معلولیت تحت پوشش سازمان بهزیستی هستند که ۲۳۸ هزار نفر آن‌ها دارای معلولیت ناشنوایی بوده و از میان آن‌ها ۱۴۰ هزار نفر دارای معلولیت شدید و خیلی شدید هستند، اما هنوز بسیاری از مشکلات اقتصادی، اجتماعی و مسائل توانبخشی این قشر بی‌زبان مسکوت مانده است، زیرا ساده‌ترین نیاز‌های آنان مانند گفتاردرمانی تحت پوشش بیمه نیست و افراد دارای معلولیت از دریافت خدمات درمانی و بیمه محروم هستند.
اگرچه سال‌هاست سازمان بهزیستی کشور پیگیری مطالبات و مشکلات این اقشار را در دستور کار خود قرار داده است، اما هنوز هم نتوانسته‌اند برای این افراد قدم خیری بردارند.
به طوری که امروزه به دلیل شرایط سخت اقتصادی حتی افراد سالم و شاغل هم توانایی امرار معاش و تامین مایحتاج روزانه خود را ندارند و حدود ۴۰ درصد از ناشنوایان بیکارند و کسی به فکر گذران زندگی و اشتغال این افراد نیست.
براساس اعلام سازمان بهزیستی کشور از میان یک میلیون و ۸۰ هزار خانوار مستمری‌بگیر تحت پوشش سازمان بهزیستی، ۹۹ هزار خانوار نیازمند با معلولیت شنوایی مستمری دریافت می‌کنند که مبلغی زیر صد هزار تومان به هر نفر اختصاص می‌یابد و همچنین با توجه به ماده ۲۷ قانون حمایت از افراد دارای معلولیت، ۱۲۵ هزار خانوار نیازمند تحت پوشش سازمان بهزیستی، کمک‌هزینه معیشت دریافت می‌کنند که از این تعداد، ۲۲ هزار خانوار دارای معلولیت ناشنوایی هستند. هرچند تعدادی از ناشنوایان و خانواده‌هایشان تحت پوشش سازمان بهزیستی کشور هستند و ماهانه یارانه و مستمری از این سازمان دریافت می‌کنند، اما هنوز هم به دلیل محدود بودن بودجه، همه این افراد مشمول دریافت مستمری نیستند.
روز ۱۳ آذر، روز جهانی افراد ناتوان و دارای معلولیت است؛ روز کسانی که به سبب مشکلاتی که دارند، کمتر دیده می‌شوند و فقط بیان مشکلات‌شان زمانی امکان‌پذیر است که پای درد دل‌شان بنشینید، اما بهره‌مندی از استعداد آن‌ها در مشاغل مختلف سبب شکوفایی استعداد آنان می‌شود. این نکته را باید در نظر داشت که راه‌های زیادی برای شکوفاکردن استعداد‌های این افراد وجود دارد و با مهارت‌آموزی برای این افراد می‌توان اشتغال ایجاد کرده یا حداقل برای راه‌اندازی کسب‌وکار‌های خانگی از آنان حمایت کرد.
به عنوان مثال می‌توان ناشنوایان را در مشاغل پر‌سروصدایی مانند سنگبری و صنایع خودرو به کار گرفت؛ مشاغلی که به کار‌های فنی و یدی نیاز دارد و ناشنوایان می‌توانند با یادگیری مهارت انجام چنین مشاغلی، زندگی روزمره و امورات خود را بگذرانند.
متاسفانه در طول سال‌های اخیر بیشتر به صورت نمادین و کلیشه‌ای به برگزاری مراسم گرامیداشت پرداخته شده است و کمتر برای دسترسی عادلانه، رفع تبعیض، همزیستی برابر و توجه به مناسب‌سازی زندگی شهری و روستایی برای شهروندان ناشنوا و دارای معلولیت تلاش شده است.
منبع: صبح نو
ارسال نظرات