به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، بر اساس آمار‌های موجود، بیش از ۶۰ درصد پسرهای ۲۰ تا ۳۰ ساله در ایران مجرد هستند؛ این یعنی بیش از ۵ میلیون پسر ۲۰ تا ۳۰ ساله زندگی مجردی داشته و رویای تشکیل خانواده را در سر دارند.
همچنین، آمار جوانان ۱۵ تا ۲۹ سال کشور که در سرشماری سال ۱۳۹۰، ۲۳ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر شمارش شده بود، در سال ۱۳۹۵ به ۲۰ میلیون و ۵۰ هزار نفر کاهش و در سال ۹۹ به ۱۷ میلیون و ۸۲۷ هزار نفر رسیده که یک آمار کاهشی است؛ در خصوص، سالمندان بالای ۶۰ سال، آمار‌ها نشان می‌دهد که در سال ۱۳۹۰، ۶ میلیون و ۲۰۵ هزار نفر سالمند داشته‌ایم که در سال ۱۳۹۵ به ۷ میلیون و ۴۱۴ هزار نفر و در سال ۱۳۹۹ به ۸ میلیون و ۵۴۲ هزار نفر افزایش پیدا کرده است، به‌عبارتی در سال ۹۹ سهم سالمندان بالای ۶۰ سال ۱۰.۲ درصد از جمعیت کل کشور برآورد شده است و ما از مرز ۱۰ درصد عبور کرده‌ایم! رشد جمعیت سالمندان هم ۳.۶۲ درصد برآورد شده است.
با تعویق در وقوع ازدواج، یکی از نیاز‌های فطری نسل جوان بی‌پاسخ می‌ماند و تبعات ناخوشایند فردی و اجتماعی بسیاری را به دنبال می‌آورد؛ پیدایش یأس و ناامیدی و بالاخره افسردگی، بروز خلاء عاطفی و احساس تنهایی و همچنین گسترش فساد و فحشا از جمله تبعات نامطلوب تعویق در وقوع ازدواج است که در حال حاضر به یک هشدار جدی اجتماعی تبدیل شده است؛ افزایش بیش از حد سن ازدواج باعث سرخوردگی‌های عاطفی و روانی در فرد می‌شود که حتی افزایش توانمندی‌های فرد هم نمی‌تواند این سرخوردگی‌ها را درمان کند.
افزایش جوانان مجرد در سن ازدواج به این معنی است که دولت تدبیر و امید در طول ۸ سال هیچ اقدام موثری را برای ازدواج جوانان انجام نداده است؛ ۸ سال جوانی از بهترین سال‌های عمر انسان است که با ازدواج می‌تواند پربار و سازنده شود؛ از طرفی بی‌توجهی به تشکیل خانواده جوانان در دو دولت اخیر، یعنی دولت سیزدهم رسالت سنگینی در ایجاد اشتغال و تسهیل ازدواج دارد!