خاندان سلطنتی بریتانیا چگونه ثروت خود را از چشم افکار عمومی این کشور پنهان می‌کنند؟

گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو_ در گزارش گاردین آمده است: «دستگاه سلطنتی بریتانیا با دقت تمام، ثروت اعضای خود را مخفی و پنهان می کند و می گوید این یک مساله شخصی است. جالب است که آن ها به این نکته توجه ندارند که بخش زیادی از این ثروت به واسطه نقش سیاسی و دولتی آن ها کسب شده است.»

در فاصله کمی پس از برگزاری مراسم تاجگذاری چارلز سوم پادشاه جدید بریتانیا، نشریه گاردین در سلسله گزارش‌هایی به افشاگری از ساختار‌ها و چهارچوب‌هایی می‌پردازد که در قالب آن‌ها اعضای ارشد خانواده سلطنتی بریتانیا ثروت اندوزی می‌کنند و این مساله را از دید افکار عمومی پنهان می‌سازند. در واقع، گاردین به افشاگری از ثروت اندوزی اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا از جیب مردم این کشور پرداخته است. رویه‌ای که کاملا در فضای محرمانگی و پنهانکاری صورت می‌گیرد و دستگاه قضایی و دولت برتیانیا نیز قویا از آن حمایت و پشتیبانی می‌کنند.

نشریه گاردین در گزارش خود می‌نویسد: «هزینه مراسم تاجگذاری چارلز سوم پادشاه جدید انگلستان که از جیب مردم این کشور پرداخت شده، چقدر بوده است؟ قرار است پادشاه جدید انگلستان چه میزان مالیات را به واسطه درآمد‌های شخصی اش بپردازد؟ در سال‌های گذشته چه تعداد مراسم ازدواج سلطنتی برگزار شده و هزینه‌های آن‌ها به چه شکل بوده است؟ برخی شاهزاده‌های خانواده سلطنتی بریتانیا همچون شاهزاده بئاتریس و یوژنی چقدر برای اقامت در کاخ‌های سلزنتی بریتانیا اجاره می‌پردازند؟

در هفته‌های اخیر، نشریه گاردین تمامی این پرسش‌ها را با کاخ بکینگهام در میان گذاشته است. با این حال، مقام‌های دستگاه سلطنتی بریتانیا صرفا این مساله را مطرح کرده اند که بروید از فلان نهاد دیگر بپرسید. آن‌ها همچنین گفته اند که پی کار خود بروید و یا شما مجاز به دانستن این مسائل نیستید.

در آگهی‌های ترحیم ملکه الیزابت دوم، به طور خاص از آرامشی که او بر صحنه سیاسی و احتماعی بریتانیا حاکم کرد تقدیر شد با این حال به فرهنگی که او در کشور بریتانیا ایجادکرد و در قالب آن مردم این کشور از دسترسی به اطلاعات ابتدایی در مورد دستگاه سلطنت این کشور محروم هستند، هیچ اشاره‌ای نشد.

جالب است که هرگونه مکاتبه‌ای با پادشاه و ملکه و یا وراث آن ها، کاملا ممنوع است و نمی‌توان به هیچ مصاحبه و یا اطلاعاتی از این طریق دست یافت. جالب‌تر این که انتقاد اعضای پارلمان بریتانیا از رفتار‌های خاندان سلطنتی هرچقدر هم که رسوایی آن‌ها آشکار‌تر باشد، کاملا ممنوع است. دستگاه سلطنت بریتانیا می‌گوید که آرشیو‌های سلطنتی به روی همه محققان و پژوهشگران باز هستند. با این حال، آن‌ها در عمل کاملا خصوصی و محرمانه هستند و نهاد‌هایی وجود دارند که قبل از اینکه پژوهشگران بخواهند به واکاوی آرشیوه‌های سلطنتی بپردازند، باید مجوز این کار را به آن بدهند و حتی می‌توانند مانع از این ماجرا شوند.

با این همه، در هیچ مساله‌ای به اندازه مسائل مالی خانواده سلطنتی بریتانیا، شاهد اعمال سانسور و پنهانکاری نیستیم. جالب است که حتی وصیت نامه افرادِ نه چندان مهم در خانواده سلطنتی بریتانیا هدفِ سانسور قرار می‌گیرد. دستگاه سلطنت بریتانیا با دقت تمام، ثروت اعضای خود را مخفی و پنهان می‌کند و می‌گوید این یک مساله شخصی است. جالب است که آن‌ها به این نکته توجه ندارند که بخش زیادی از این ثروت به واسطه نقش سیاسی و دولتی آن‌ها کسب شده است.

بسیاری از این سانسور‌ها و قوانین سخت گیرانه در مورد ثروت شخصی خاندان سلطنتی بریتانیا، در دوران حکومت ملکه الیزابت دوم ریشه دارد. در سه سال اخیر، مدارک متعددی از سوی نشریه گاردین افشا شده اند که نشان می‌دهند ملکه الیزابت و مشاورانش به طور مکرر از رویه و قانونی رضایت ولیعهد جهت تغییر مخفیانه برخی قوانین بریتانیا سواستفاده کرده اند و ثروت شخصی اعضای مهم خاندان سلطنتی بریتانیا را از چشم افکار عمومی این کشور پنهان کرده اند.

حداقل تا سال 1968 و حتی اندکی بعدتر نیز ملکه الیزابت دوم و دستگاه سلطنت بریتانیا، مهاجران رنگین پوست یا خارجی‌ها را به نقش‌های روحانی منصوب نمی‌کردند. اگرچه آن‌ها می‌توانستند دیگر مناصب و مشاغل سطح پایین را در کنترل خود داشته باشند. حتی امروز، کاخ بکینگهام اصرار دارد که تابع قوانین مقابله با رویه‌های تبعیض آمیز است. آیا پادشاه بریتانیا با این مساله موافقت می‌کند؟ چه سواستفاده‌های دیگری هنوز افشا نشده‌اند؟ و اساسا قرار است چگونه این قبیل سواستفاده‌ها با توجه به معافیت‌ها و امتیازات ویژه‌ای که دستگاه سلطنت از آن‌ها برخوردار است، افشا شوند؟

در شرایط کنونی، نشریه گاردین تحقیقاتی را با عنوان "هزینه دستگاه سلطنت" جهت واکاوی منابع ملی و ثروت دستگاه سلطنتی بریتانیا به راه انداخته است. در روز‌ها و هفته‌های آتی، گزارش‌های ما افشا کننده اطلاعاتی به نفع افکار عمومی در مورد دارایی‌هایی خواعند بود که اعضای خاندان سلطنتی بریتانیا به نحوی آرام و مخفیانه به پنهانکاری در مورد ان‌ها دست زده اند. گزارش‌های ما همچنین سختی‌های کسب اطلاعات و پاسخ از دستگاه سلطنت بریتانیا در مورد سوال‌ها و مسائل ساده را نیز به نمایش می‌گذارند.

برای مثال، این موضوع که چه میزان پول برای تامین هزینه‌های حفاظتی خاندان سلطنتی بریتانیا هزینه می‌شود، یک موضوع چالش برانگیز است. دولت بریتانیا که متحد دستگاه سلطنت این کشور در مسائل محرمانه و اقدامات پش پرده آن‌ها است، تاکید دارد که حتی افشای مسائل جزئی در این رابطه می‌تواند حامل تهدیدات جدی برای اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا باشد.

در کشور‌های نظیر فرانسه و آمریکا هزینه‌های مرتبط با حفاظت از چهره‌های مهم به نحوی آشکار افشا می‌شوند بااین حال، در بریتانیا این قاعده به هیچ عنوان وجود ندارد و اطلاعات مذکور کاملا محرمانه هستند. درست به همین دلیل هم تلاش‌های گاردین جهت پاسخگویی دولت بریتانیا در رابطه با مسائل مذکور به جایی نرسیدند. هم وزارت کشور بریتانیا و هم دفتر اطلاع رسانی دولت این کشور از پاسخ به این مساله طفره رفتند. موضوعی که سبب شد تا گاردین از وکلای خود درخواست کند تا با پیگیری روندی قانونی، خواستار اطلاعات در این رابطه شوند. البته که در خوشبینانه‌ترین حالت ماه‌ها طول خواهد کشید تا جوابی متقن و درست در این رابطه داده شود.

بیش از 10 سال طول کشید تا نشریه گاردین با استفاده ازخبرنگار خود "راب ایوانس" بتواند مجوز دسترسی به خاطرات شاهزاده چارلز را که اطلاعاتی در مورد لابی‌گری‌های وی در اختیار افکار عمومی قرار می‌داد، کسب کند. این در حالی است که دولت بریتانیا چیزی در حدود 400 هزار پوند را هزینه کرد تا اطلاعات مذکور، محرمانه بماند.

البته که این مساله صرفا یک مشکل بزرگ برای روزنامه نگاران نیست. افراد دانشگاهی، زندگی نامه نویسان، بایگانی‌ها، فعالان حوزه‌های تاریخی و سیاسی، شهروندان کنجکاو و حتی نمایندگان پارلمان بریتانیا شدیدا به دنبال دسترسی به اطلاعات مالی اعضای خاندان سلطنتی برتیانیا هستند، اما با دری بسته در این رابطه رو به رو می‌شونند. روری کورماک و ریچارد آلدریش، تاریخدانان سرویس‌های اطلاعاتی بریتانیا به خوبی با رویه‌های مخفی و محرمانه در حوزه مسائل خاندان سلطنتی بریتانیا آشنا هستند.

کورماک می‌گوید که "من و ریچارد بخش قابل توجهی از فعالیت‌های حرفه‌ای خود را به نگارش تاریخ مرتبط با سازمان‌های اطلاعاتی بریتاینا نظیر MI6 و MI5 اختصاص داده ایم. ما به خوبی اهمیت محرمانگی در حوزه مسائل اطلاعاتی را متوجه می‌شویم. با این حال، ما به بررس منابع تاریخی و آرشیوی مختلف پرداخته ایم تا شاید بتوانیم نکته مهمی را استخراج و در اختیار علاقه‌مندان به تاریخ قرار دهیم. با این همه، اینطور به نظر می‌رسد که نهاد‌های اطلاعاتی بریتانیا در واقع دولت مخفی این کشور هستند. آنچه واضح است این نکته می‌باشد که دستگاه‌های اطلاعاتی بریتانیا اطلاعات محرمانه و منفی و افشاگرانه زیادی را از دستگاه سلطنت بریتانیا در اختیار دارند".

دستگاه سلطنت بریتانیا چه چیز‌هایی را از چشم افکار عمومی پنهان می‌کند؟

شاید یکی از زمان‌هایی که تفاوت میان افراد معمولی و آن‌ها که خون سلطنتی را در رگ هایشان دارند آشکار میی شود، مربوط به زمان مرگ آن‌ها است. بر اساس قوانین بریتانیا، وصیت نامه‌ها باید به نحوی عمومی افشا شوند تا از این طریق از کلاهبرداری و تقلب و دیگر رویه‌های منفعت محورانه جلوگیری شود. با این حال، وصیت‌نامه‌های اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا توسط قضات و مقام‌های قضایی این کشور مهر و موم می‌شوند. رویداد تاریخی که باعث برقراری این رسم شد، سرپوش کذاشتن بر یک رسوایی جنسی خانواده سلطنتی انگلستان بود.

در سال 1911، ملکه مری پس از مرگ برادرش و وصیت او جهت دادنِ برخی جواهرات به یک زن که با او رابطه نامشروع داشته سبب شد تا سنتِ مهر و موم شدن و محرمانگی وصیت اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا برقرار شود. در آن زمان، ملکه بریتانیا یعنی مری به مشاوران حقوقی اش گفت که محتوای وصیت نامه نباید افشا شود و چنین شد.

از آن زمان تا به امروز، اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا که خون سلطنتی در رگهایشان جاری است می‌توانند درخواست محرمانگیِ وصیت نامه شان را بدهند. اگرچه تردید‌های حقوقی جدی در مورد این رویه در بریتانیا وجود داشته با این حال این جرات وجود نداشته که با این مساله مخالفت شود و همچنان نیز این رسم برقرار است.

پس از مرگ شاهزاده فیلیپ در سال 2021 (همان کسی که رئیس دادگاه خانواده سلطنتی بریتانیا بود)، "سِر اندرو مک فارلین" یک جلسه استماع محرمانه بدون حضور رسانه‌ها را برگزار کرد. جالب اینکه پس از این جلسه، مک فاریلن حکم کرد که نه تنها باید وصیت نامه شاهزاده فیلیپ مهر و مو شود بلکه تمامی مقام‌های ارشد سلطنتی بریتانیا نیز از این پس باید گزاره محرمانه بودن وصیت نامه هایشان را بپذیرند. مساله‌ای که حداقل برای 90 سال برقرار خواهد بود.

مک فارلین توضیح نداد که وی چگونه به رقم 90 سال در جریان فرآیند قضاوت خود رسیده است. این رقم به مراتب بیشتر از تعداد سال‌هایی است که برای محرمانگی اسناد دولتی لحاظ می‌شود (تقریبا 5 برابر بیشتر است). این بدان معناست که اگر کاترین شاهزاده ولز، به اندازه پدربرزگش عمر کند، وصیت نامه او تا سال 2171 از حالت مهر و موم خارج نخواهد شد. پس از سپری شدن دوره مذکور، وصیت نامه او برای عموم مردم فاش خواهد شد. البته که پس از آن نیز برخی مجوز‌ها لازم است.

هنگامی که حکم قاضی مک فارلین در مورد محرمانه بودن وصیت نامه اعضای رده بالای دستگاه سطلنت بریتانیا برای عموم فاش شد، نشریه گاردین وکلایی را استخدام کرد تا از نظر حقوقی این حکم را به چالش بکشد. در واقع گاردین نه فقط نسبت به حکم مک فارلین اعتراض داشته بلکه به این مساله که رسانه‌ها از روند بررسی‌ها و حضور در جلسات مرتبط توسط مک فارلین کنار گذاشته شده اند نیز اعتراض داشته است. با این همه، نظام قضایی بریتانیا نیز حکم به این داد که درخواست نشریه گاردین رد شده و رسانه‌ها نباید در مساله مذکور دخالت داشته باشند. استدلال دادگاه نیز این بود که اگر اطلاعات مذکور فاش شود، اعتبار و آبروی ملکه و دستگاه سلطنت خدشه دار خواهد شد.

حکم قضایی مک فارلین از دید بسیاری از ناظران و تحلیلگران عملا نوعی سیگنال به پژوهشگران و خبرنگاران دال بر این مساله بود که مثلا ان‌ها نمی‌توانند در مورد دیگر مسائل نظیر ثروت اعضای رده بالای دستگاه سلطنت بریتانیا نیز اطلاعات کسب کنند.

سوالات چالش برانگیز از پادشاه بریتانیا

سال گذشته، دیوید دیمبلبی که به ارائه تفسیر و پوشش مراسم تدفین ملکه الیزابت می‌پرداخت، برای پیشبرد عقیده‌ای که شاید بسیاری آن را سیاسی توصیف کنند، یک عرف رایج در بریتانیا را شکست. او به صراحت از دخالت‌های گسترده دستگاه سلطنت بریتانیا جهت به دست گرفتن کنترل شبکه تلویزیونی بی بی سی انتقاد کرد و تاکید نمود که شبکه مذکور زخم خنجر دیرینه دربار بریتانیا را بر تن دارد.

وی تاکید نمود که شبکه بی بی سی به مسائلی که دربار بریتانیا در مورد آن ه حساس است به هیچ عنوان نزدیک نمی‌شود. البته که این شبکه از این اجازه نیز برخوردار نیست که در مورد مسائل محرمانه مالی اعضای ارشد خانواده سلطنتی بریتانیا هم دست به طرح پرسش بزند. وی تاکید کرد که بهتر است رسانه‌ها در بریتانیا به جای اینکه مصلحت را در نظر گیرند، به قانون اساسی کشورشان پایبند باشند و اطلاع رسانی درست را انجام دهند.

سوال‌های زیادی در مورد هزینه‌های خاکسپاری ملکه الیزابت دوم، تاجگذاری چارلز سوم، و سود اقتصادی که اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا از مناصب خود برده و می‌برند، وجود دارد. با این حال، هنوز مبدا بسیاری از پول‌هایی که روانه دربار بریتانیا می‌شود مشخص نیست.

کاخ بکینگهام تاکید دارد که اطلاعات مالی اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا باید محرمانه بماند. با این حال، نکته اصلی این است که وقتی مشخص نیست این افراد چه میزان از پول مردم بریتانیا را برمی درند و چه میزان واقعا مال خود آن‌ها است، چطور می‌توان از ثروت شخصیشان سخن گفت؟ تردیدی نیست که این‌ها مسائلی ساده برای پادشاه جدید بریتانیا نیستند و امکان دارد که پادشاه بریتانیا طرح این قبل سوال‌ها را به ویژه در مورد تاجگذاری اش درست نبیند. با این حال، نشریه گاردین به عنوان یک رسانه معتقد است که اکنون بهترین و درست‌ترین زمان ممکن است.»

لینک:

https://www.theguardian.com/uk-news/2023/apr/05/how-the-british-royal-family-hides-its-wealth-from-public-scrutiny