به گزارش گروه استانهای خبرگزاری دانشجو، دریاچه ارومیه، بزرگترین دریاچه نمک در خاورمیانه، در پی کاهش سطح آب و افزایش شوری، با بحران بیسابقهای مواجه شده است. این دریاچه که روزگاری یکی از مهمترین اکوسیستمهای طبیعی ایران به شمار میرفت، اکنون به نمادی از چالشهای زیستمحیطی کشور تبدیل شده است.
بررسیها نشان میدهد کاهش تدریجی آب دریاچه از اوایل دهه ۱۳۸۰ آغاز شده و در سالهای اخیر به سرعت بیشتری رسیده است. طی دهه ۱۳۹۰، بخشهای وسیعی از بستر دریاچه به بیابان نمکی تبدیل شد. این شرایط علاوه بر تهدید زیستگاه پرندگان مهاجر و گونههای بومی، طوفانهای نمکی را به تهدیدی جدی برای ساکنان اطراف تبدیل کرده است.
ستاد احیای دریاچه ارومیه از سال ۱۳۹۳ فعالیت خود را برای جلوگیری از خشکی کامل این دریاچه آغاز کرده است. برنامههای این ستاد در سه محور اصلی متمرکز است:
با این حال، بهرغم تلاشهای انجامشده، بهبود شرایط دریاچه ارومیه نیازمند اقدامات پایدارتر و همکاری بینبخشی است.
بارشهای فصلی در برخی سالها، بهویژه در سالهای ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹، توانست شرایط دریاچه را بهطور موقت بهبود بخشد. اما کاهش بارندگی در سالهای بعد و تداوم برداشتهای غیرمجاز، مجدداً سطح آب را کاهش داده است.
کارشناسان تأکید میکنند که بازگشت دریاچه ارومیه به وضعیت طبیعی خود تنها با مدیریت پایدار منابع آبی، کاهش برداشتهای غیرمجاز و بارندگیهای مداوم ممکن است. در غیر این صورت، این دریاچه ارزشمند با خطر نابودی کامل روبهرو خواهد شد.
خشکی کامل دریاچه ارومیه میتواند به گسترش بیابانزایی، افزایش طوفانهای نمکی و مهاجرت اجباری جمعیتهای اطراف منجر شود. این پیامدها نهتنها زندگی ساکنان منطقه را تهدید میکند، بلکه چالشهای زیستمحیطی گستردهای برای کشور ایجاد خواهد کرد.