به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، به نقل از مدیسن نت، «مریلین آلبرت»، نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه جان هاپکینز مریلند، گفت: «ما دریافتیم که افراد مسن‌تر با عضلات اسکلتی کوچک‌تر حدود ۶۰ درصد بیشتر در معرض ابتلاء به زوال عقل هستند.»
همانطور که محققان توضیح دادند، ماهیچه‌های اسکلتی حدود یک سوم وزن بدن یک فرد را تشکیل می‌دهند و با افزایش سن تمایل به کوچک شدن دارند.
آلبرت و همکارانش برای اینکه بفهمند چگونه کاهش عضله بر سلامت مغز تأثیر می‌گذارد، روی عضله تمپورالیس تمرکز کردند که به حرکت فک کمک می‌کند.
مدتهاست که مشخص شده است که کاهش این عضله نشانه از دست دادن عضله اسکلتی در سراسر بدن است.
دکتر «کامیار مرادی»، سرپرست تیم تحقیق، در یک کنفرانس خبری گفت: «اندازه‌گیری اندازه ماهیچه گیجگاهی به‌عنوان یک شاخص بالقوه برای وضعیت عمومی عضله اسکلتی فرصتی برای تعیین کمیت عضلات اسکلتی فراهم می‌کند.»
تیم تحقیقات با بررسی اسکن مغز ۶۱۹ نفر که میانگین سنی ۷۷ سال داشتند، توانستند اندازه ماهیچه گیجگاهی سر را بسنجند.
افراد به دو گروه تقسیم شدند: آنهایی که عضلات گیجگاهی بزرگ‌تر داشتند و آنهایی که عضلات کوچک‌تر داشتند.
این مطالعه نشان داد که داشتن عضلات گیجگاهی کوچک‌تر (و در نتیجه ماهیچه‌های اسکلتی کوچک‌تر در سراسر بدن) با احتمال قابل توجه ابتلاء فرد به بیماری آلزایمر مرتبط است.
محققان دریافتند ماهیچه‌های گیجگاهی کوچک‌تر نیز با خطر بیشتر مشکلات حافظه، کاهش فعالیت عملکردی و کوچک شدن حجم مغز مرتبط هستند.
مرادی افزود: «زمانی که فرد بداند اگر عضله حیاتی خود را از دست دهد چه اتفاقی می‌افتد، می‌تواند از تمرینات وزنه، رژیم غذایی و سایر ابزار‌ها برای کاهش این زوال استفاده کند.»
ارسال نظرات