دست تنها؛ فضاسازی قوی در خدمت قصه‌ای کم‌جان

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، فیلم «دست تنها» به کارگردانی امیرحسین ثقفی، تلاشی است برای خلق یک اثر اجتماعی که به نظر می‌رسد در تحقق اهداف خود چندان موفق نبوده است. ثقفی، که بیشتر به دلیل نگاه تجربی و متفاوتش به سینما شناخته می‌شود، در این اثر نیز همان رویکرد خود را دنبال کرده است.

داستان فیلم، حول محور دو مرد خیابان‌گرد می‌چرخد که در تلاش برای کمک به زنی سرگردان در تهران هستند. اما فیلمنامه‌ی پراکنده و غیرمنسجم، همراه با بازی‌هایی که گاه تصنعی و نامتوازن به نظر می‌رسند، از جمله ضعف‌های اصلی اثر هستند. یکی دیگر از مشکلات فیلم، پرداخت ناموفق به موضوع نفرت‌پراکنی است که تا میانه‌های داستان ادامه دارد. هرچند در پایان، شخصیت اصلی فیلم دچار تحول می‌شود، اما این تغییر آن‌قدر ناگهانی و غیرقابل باور است که برای مخاطب قانع‌کننده نیست.

با این حال، «دست تنها» از نظر فنی دارای نقاط قوتی نیز هست. صدابرداری و موسیقی فیلم، همراه با فضاسازی دقیق و استفاده‌ی هوشمندانه از المان‌های مرتبط با داستان در صحنه‌های مختلف، از جمله جنبه‌های مثبت این اثر به شمار می‌روند. این عناصر تا حدی توانسته‌اند فضای فیلم را غنی‌تر کنند و به آن عمق ببخشند.

در نهایت، «دست تنها» با قصه‌ای شلخته و پراکنده، نتوانسته انتظارات مخاطب را برآورده کند. هرچند برخی جنبه‌های فنی فیلم قابل تحسین هستند، اما ضعف‌های محتوایی و روایی باعث می‌شوند اثر نهایی چندان تاثیرگذار و ماندگار نباشد.

فاطمه سادات افقه