آنچه که ائمه اطهار همیشه از خدا طلب مى‌کردند

به گزارش خبرنگار دین و اندیشه «خبرگزاری دانشجو»، مقام معظم رهبری شخصیتی نادر و برجسته است که بهره‌مندی از دانش و حکمت ایشان برای رهروان انقلابی بسیار کارگشاست.
 

کلاس‌های درس خارج فقه ساعت هفت صبح برگزار می‌شود و ایشان قبل از درس چند دقیقه‌ای بحث اخلاقی دارند که در این سلسله نوشتارها به بیان این نکات می‌پردازیم.
 

از امتیازات درس مقام معظم رهبری آن است که اجازه می‎دهند شاگردان بدون هیچ ترس یا احساس ابهتی به راحتی سوالاتشان را بپرسند و ایشان نیز با صبوری پاسخ می‌دهند؛ همچنین در این کلاس حضور و غیاب جدی وجود دارد.

ایشان در این جلسه به شرح حدیثی از امیرالمومنین پرداختند.

من خطبة علی علیه السلام المعروفة بالدیباج:

عباداللّه، سلوااللّه الیقین، فإنّ الیقین رأس الدّین وارغبوا الیه فی العافیة فإنّ أعظم النعمة العافیة فاغتنموها للدنیا والآخرة. (1)

یقین در دین چون سر در بدن است

یقین، مراتبى دارد و هر مرتبه‌اى از آن که فرض شود، مرتبه بالاترى براى آن وجود دارد، لذا ائمه اطهار علیهم السلام با اینکه در مراتب عالیه یقین بودند، باز هم از خدا طلب یقین مى‌کردند.

در این حدیث، یقین به رأس تشبیه شده؛ چون همان طور که سر منشأ هدایت حرکات و سکنات آدمى است، یقین هم در دین انسان چنین نقشى را دارد.

راه‌های تحصیل یقین

تحصیل یقین از دو راه ممکن است: یکى تأمل و تفکر در دلایل و مبادى دین و حقانیت شرع مقدس اسلام و دیگرى توجه به ذات مقدس الهى و تضرع و خضوع در پیشگاه باعظمت او.

عافیت که در روایات آمده، آن چیزى نیست که ما در عرف خودمان از آن تعبیر به عافیت‌طلبى مى‌کنیم، که انسان در کنجى خزیده و در میدان جهاد وارد نشده و با وظایف بزرگِ زندگى مواجه نشود، بلکه مراد، عافیت در اعتقاد و عمل و محفوظ ماندن از وساوس شیطانى و نفسانى است.

انسان در میدان جنگ هم باید از پروردگار طلب عافیت کند؛ یعنى از او بخواهد که دچار شک و ترس و تزلزل نشود. امام سجاد علیه السلام در دعاى بیست‌ و سوم صحیفه سجادیه به ابعاد مختلف عافیت اشاره کرده و آن را از پروردگار طلب کرده‌اند(2) .

پی‌نوشت:
1- اى بندگان خدا، از خداوند یقین بخواهید؛ زیرا یقین اصل دین است و از او عافیت جویید که بزرگترین نعمت است و آن را براى دنیا و آخرت غنیمت شمارید.
 

تحف العقول، حسن بن شعبه حرانی، ص 150 و بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 74 ، ص 291؛

2- اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَلْبِسْنِی عَافِیَتَکَ، وَ جَلِّلْنِی عَافِیَتَکَ، وَ حَصِّنِّی بِعَافِیَتِکَ، وَ أَکْرِمْنِی بِعَافِیَتِکَ، وَ أَغْنِنِی بِعَافِیَتِکَ، وَ تَصَدَّقْ عَلَیَّ بِعَافِیَتِکَ، وَ هَبْ لِی عَافِیَتَکَ وَ أَفْرِشْنِی عَافِیَتَکَ، وَ أَصْلِحْ لِی عَافِیَتَکَ، وَ لَا تُفَرِّقْ بَیْنِی وَ بَیْنَ عَافِیَتِکَ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ. اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ عَافِنِی عَافِیَةً کَافِیَةً شَافِیَةً عَالِیَةً نَامِیَةً، عَافِیَةً تُوَلِّدُ فِی بَدَنِی الْعَافِیَةَ، عَافِیَةَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ. وَ امْنُنْ عَلَیَّ بِالصِّحَّةِ وَ الْأَمْنِ وَ السَّلَامَةِ فِی دِینِی وَ بَدَنِی، وَ الْبَصِیرَةِ فِی قَلْبِی، وَ النَّفَاذِ فِی أُمُورِی، وَ الْخَشْیَةِ لَکَ، وَ الْخَوْفِ مِنْکَ، وَ الْقُوَّةِ عَلَى مَا أَمَرْتَنِی بِهِ مِنْ طَاعَتِکَ، وَ الِاجْتِنَابِ لِمَا نَهَیْتَنِی عَنْهُ مِنْ مَعْصِیَتِکَ ...»

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و عافیتت را بر من بپوشان، و مرا به عافیتت فرو بر، و به عافیتت نگاهدار، و به عافیتت گرامى‏ام فرما، و به عافیتت بى نیازم گردان، و عافیتت را به من عطا کن، و عافیتت را به من ببخش، و عافیتت را برایم بگستران، و عافیتت را به من شایسته نما، و میان من و عافیتت در دنیا و آخرت جدایى مینداز. بار خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و مرا عافیتی ده عافیتى که (از پزشکان یا از درخواست) بى‏نیاز کننده و (بیماری هاى ظاهرى و باطنى را) بهبودى دهنده و بالاتر و برتر (از بیماری ها به طوری که بر هر مرض تسلّط داشته) و افزون شنونده باشد، عافیتى که در تنم عافیت دنیا و آخرت بیاورد و بر من منت گذار به عافیت و ایمنى (از هر پیش‌آمدى) و سلامتى و رهایى (از هر آفت و بلایى) در دین و بدنم، و بینایى در دلم، و پیشرفت در کارهایم، و ترس براى تو، و بیم از تو، و توانایى بر طاعت و فرمانبریت که مرا به آن امر فرموده‏اى، و دورى گزیدن از معصیت و نافرمانیت که مرا از آن باز داشته‏اى ...
صحیفه سجادیه: دعای 23