درآمدی بر تحریف‌های عوام پیرامون واقعه کربلا؛
باشگاه خبرنگاران «خبرگزاری دانشجو» - سید محمدرضا حسینی؛ عاشورا آن بزرگ روز تاریخ است که همچون زر، بر زره روزگار نقش بسته و کربلا همان قطعه بهشت است که رودخانه خروشان حقایق در دل شیعیان و بلکه همه آزادی خواهان و حق طلبان، از چشمه زلال آن سرچشمه می گیرد.
این حقیقت نه تنها شعور امت های در بند ستم را دگرگون کرده، بلکه شوری عاشورایی بدان بخشیده است.
یک نکته
مستر همفر، جاسوس انگلیسی در کشورهای اسلامی در کتابش می‌نویسد: شیعیان حسینیه‌هایی دارند که در اوقاتی خاص در آن تجمع می‌کنند و سخنران باعث تقویت ایمان در وجودشان می‌شود؛ در جایی دیگر می‌نویسد: باید به این بهانه که حسینیه‌ها بدعت و گمراهی تلقی می‌شوند، این اماکن را نابود کنیم.
در لابلای این شور حسینی و اندر عزای آن حضرت، بدعت ها و تحریف هایی رشد کرده که لاجرم آن شعور عاشورایی را هدف اصابت قرار داده است. هراس ما از آن است که روزی فرا رسد که از حسین، عاشورا و کربلا چیزی جز بدعت و خرافه باقی نماند.
عنوان
مستر همفر، جاسوس انگلیسی در کشورهای اسلامی در کتابش می‌نویسد: شیعیان حسینیه‌هایی دارند که در اوقاتی خاص در آن تجمع می‌کنند و سخنران باعث تقویت ایمان در وجودشان می‌شود؛ در جایی دیگر می‌نویسد: باید به این بهانه که حسینیه‌ها بدعت و گمراهی تلقی می‌شوند، این اماکن را نابود کنیم.
برآنیم تا در این مختصر چند اشتباه را اصلاح کنیم.
اشتباه اول: اوج عزاداری امام حسین(ع) در 10 روز اول ماه محرم الحرام است. بین سخنرانان و مداحان، مشهور است که هر شب را به یکی از شهدای کربلا اختصاص دهند؛ مثلاً شب سوم برای حضرت رقیه و شب هفتم را برای حضرت علی اصغر سوگواری می کنند و تاسوعا را نیز به حضرت عباس اختصاص می دهند. همین قرارداد بین مداحان و منبری ها با عث شده است که عده ای گمان کنند، حضرت رقیه روز سوم محرم به شهادت رسیده است و از همه بدتر اینکه تصور نمایند حضرت ابالفضل(ع) در روز تاسوعا شهید شده است.
اما حقیقت این است که تمام شهدای کربلا در روز عاشورا به شهادت رسیده اند و حضرات اباالفضل، علی اکبر و علی اصغر علیهم السلام همه قبل از امام حسین(ع) و در روز عاشورا در پیکار با سپاه عمر سعد شهید شده اند و حضرت رقیه (س) نیز پس از شهادت پدرش در شام از دنیا رفته است.
اشتباه دوم: باور عمومی این است که حضرت حسین بن علی(ع) و اهل بیت و اصحابش سه شبانه روز آب ننوشیدند و سپس تشنه کام به مقابله با دشمن رفته اند.
اما حقیقت این است که عمر سعد سه روز قبل از عاشورا عمرو بن حجاج را با 500 سوار فرستاد تا کنار شریعه فرود آیند و میان یاران حسین و آب فاصله اندازند؛ این به این معنی نیست که هیچ ذخیره آبی در خیمه ها نبوده است.
در کتاب ارشاد نوشته شیخ مفید (ره) آمده است: در شب عاشورا «زینب... دست بر گریبان برده... و بیهوش بر زمین افتاد. حسین(ع) برخاسته آب بر روی خواهر پاشید و...» این نقل معتبر نشان می دهدکه تا شب عاشورا هنوز آب در خیمه ها بوده و اصل تشنه‌کامی به روز عاشورا، گرمی هوا و شدت مبارزه مربوط است.
عنوان
تمام مورخان نوشته‌اند، هر کس از امام حسین(ع) اذن میدان می‌خواست، اگر می‌شد حضرت برایشان عذری می‌آورد، ولی در مورد جناب علی اکبر گفته‌اند: «فاستأذن اباه،فأذن له» یعنی تا اجازه خواست گفت برو. (به نقل از حماسه حسینی، جلد1، مرتضی مطهری)
شیخ عباس قمی(ره) در منتهی الامال می گوید: شب عاشورا امام حسین(ع)، حضرت علی اکبر(ع) را با 30 سوار و 20 پیاده فرستاد که چند مشک آب آورند و اهل بیت و اصحاب خود را فرمود که از این آب بیاشامید، آخر توشه شماست و وضو بسازید و غسل کنید.
اشتباه سوم: یکی از معروف ترین تحریف ها ماجرای حضرت لیلی، مادر حضرت علی اکبر (ع) است و چه روضه ها که در این زمینه خوانده نمی شود که حضرت علی اکبر قبل از رفتن به میدان با مادرش چه نجواهایی می کرد یا اینکه حضرت لیلی در خیمه ها رفته و در آنجا دعا کرده که خداوند حضرت علی اکبر را سالم برگرداند که متأسفانه محور بعضی تعزیه ها نیز شده است.
اما حقیقت این است که اصلاً لیلایی در کربلا نبوده است؛ البته لیلی، مادر حضرت علی اکبر(ع) هست، اما حتی یک مورخ هم به حضور آن حضرت در کربلا و روز عاشورا گواهی نمی دهد. (به نقل از حماسه حسینی،جلد1،مرتضی مطهری)
اشتباه چهارم: مطلب بعدی که مربوط به حضرت علی اکبر (ع) است، این است که آن حضرت قبل از رفتن به معرکه جنگ از پدر رخصت خواست و آن حضرت اذن میدان ندادند و مثلاً فرمودند که تو هنوز جوانی و حیف است که از دست بروی و چه اشعار و تعزیه ها که پیرامون آن نساخته اند.
اما حقیقت این است که تمام مورخان نوشته اند، هر کس از امام حسین(ع)اذن میدان می خواست، اگر می شد حضرت برایشان عذری می آورد، ولی در مورد جناب علی اکبر گفته اند: «فاستأذن اباه،فأذن له» یعنی تا اجازه خواست گفت برو. (به نقل از حماسه حسینی،جلد1، مرتضی مطهری)
بس که ببستند بر او برگ و ساز / گر تو ببینی نشناسیش باز
ارسال نظرات