آرزوهای بر باد رفته دختران شین آبادی و وزیری که اشتباه نمی‌کند

گروه اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»؛ الف، ب، پ ... سین، شین، به شین که می‌رسی ناگهان دلت می‌رزید از دیدن زیبایی به تاراج رفته دختران روستایی شین‌آبادی؛ آرام و بی‌خیال زیر سایه روشن شین‌آباد نشسته بودند و درس می‌خواندند که ناگهان با سوختن بخاری نفتی تمام آرزوهای کودکانه‌شان بر باد می‌رود.

 

دختران سوخته شین‌آبادی چند روزی است که باز هم به مدرسه می‌روند؛ به مدرسه که نه، مدرسه را برای‌شان به بیمارستان آورده‌اند. مسئولان آموزش و پرورش برای جلوگیری از افت تحصیلی دانش‌آموزان برای آنها در محل بیمارستان ارومیه کلاس درس برگزار می‌کنند.

 

آموزش و پرورش در اقدامی ابتکاری کلاس درس را به بیمارستان آورد تا مبادا دخترانی که تمام سرمایه زیبایی خود را برای ادامه زندگی از دست داده‌اند، چند روزی از درس و تحصیل عقب بمانند، اما رئیس همین وزارتخانه خود را از هر گونه جرمی در خصوص این حادثه مبری می‌داند؛ حاجی‌بابایی علت این حادثه را بخاری نفتی و اهمال معلم می‌داند، نه سوء مدیریت آموزش و پرورش در تجهیز مدارس.

 

وزیر آموزش و پرورش که در سالروز ورود امام خمینی(ره) به ایران، به مدرسه رفاه می‌رود و با ماکت مقوایی امام عکس یادگاری می‌گیرد، حتما می‌خواهد تاکید کند که همیشه به آرمان‌های امام و شهدا پایبند است، اما که کاش ذره‌ای به منش و رفتار شهدای انقلاب توجه می‌کرد.

 

شهید رجایی که روزگاری سمت کنونی حاجی‌بابایی را داشت، روزی در پاسخ به اعتراض همسرش که گفت چرا از وقتی وزیر آموزش و پرورش شده‌ای کمتر به کودکان خودت رسیدگی می‌کنی، تمام دانش‌آموزان کشور را فرزندان خودش دانسته بود و گفته بود که الان من باید به وضعیت زندگی و تحصیلی تمام این بچه‌ها توجه کنم نه فقط بچه‌های خودم.

 

جناب وزیر آموزش و پرورش! حاضرید دختر خردسال‌تان در یکی از همین مدارس درس بخواند، بازی کند و شما بی هیچ دغدغه‌ای به آینده روشن او فکر کنید؟‌!

 

سوء مدیریت بزرگترین وزارتخانه‌ آموزشی کشور در تجهیز و نوسازی مدارس، مهمترین علت وقوع این حادثه تلخ است، اما حاجی‌بابایی حتی حاضر به عذرخواهی هم نشد و گفت که درست نیست وزیر آموزش و پرورش تا آخر عمر به خاطر هر اتفاقی که در این وزارتخانه می‌افتد، عذرخواهی کند.

 

استعفا یا عذرخواهی حاجی‌بابایی نمی‌تواند زیبایی بر باد رفته دختران شین‌آبادی را بازگرداند، اما می‌تواند مرهمی باشد بر دل‌های نگران هزاران پدر و مادری که هر روز با بیم، فرزندان زیبای‌شان را به مدرسه می‌فرستند.