علی تاجیک، نوجوان طلایی شنای کشور گفت: متاسفانه مسئولان فقط به هنگام گرفتن عکس یادگاری به استقبال ورزشکاران میروند.
به گزارش خبرنگار باشگاه دانشجویان «خبرگزاری دانشجو» از مشهد؛ این هفته پای صحبت های فردی نشستیم که هرچند مدت کوتاهی از عمر ورزشی او می گذرد؛ اما در همین زمان اندک توانسته افتخارات بسیاری را برای ورزش شهرستان نیشابور به ارمغان آورد.
البته این افتخارات تنها معطوف به نیشابور نمی شود؛ بلکه موجب شده تا ورزش خراسان نیز در سطح کشور مورد توجه قرار گیرد.
نوجوان محجوبی که انگیزه بسیاری برای کسب عناوینی بالاتر در رشته شنا را دارد.
وقتی درباره ورزش و مسابقاتش از او می پرسیم آنقدر با هیجان صحبت می کند که انگار هماکنون مسابقه خود را به پایان رسانده است. آری او کسی نیست جز علی تاجیک، نوجوان 12ساله ای که بیش از دوسال از عمر ورزشی اش نمی گذرد.
علی که در آموزشگاه شهید بهشتی (استعدادهای درخشان) مشغول به تحصیل است، درباره چگونگی ورودش به رشته شنا می گوید: من در ابتدا قصد فعالیت در این رشته ورزشی را نداشتم. زمانی که در مقطع ابتدایی مشغول به تحصیل بودم، معلم ورزش مدرسه مان نامه ای به من داد تا به استخر نور مراجعه کنم. فردای آن روز در قالب یک طرح استعدادیابی از میان دانش آموزان علاقه مند به رشته شنا، افرادی که از توانایی بیشتری برخوردار بودند، گزینش شدند و در قالب یک تیم که من هم جزو آن بودم، تحت آموزش این رشته ورزشی قرار گرفتم.
وی نقش پدر و مادرش را در کسب این موفقیت ها پررنگ عنوان کرد و گفت: خانواده ام باعث شدند تا من جذب این رشته شوم و بخصوص مشوق اصلی من در این زمینه مادرم بود. از طرفی پدرم نیز هیچگاه حمایت های خود را برای کسب موفقیت از من دریغ نکرد.
تاجیک با اشاره به مربیان خود در این رشته بیان می کند: اولین مربی من صادق اسدی بود و پس از مدتی زیر نظر میثم سعادتی تمریناتم را در رشته شنا ادامه دادم و هم اکنون نیز زیر نظر همین مربی مشغول به فعالیت در رشته شنا هستم.
این ورزشکار که اولین مدال خود را در مسابقه بین آموزشگاهی شهرستان نیشابور کسب کرده، می گوید: در این مسابقات که در سال 89 برگزار شد در ماده 25متر آزاد موفق به کسب مقام پنجم شدم. پس از آن نیز در مسابقات استانی سال 90 در ماده چهار در پنجاه متر آزاد تیمی حائز رتبه دوم شدم.
اولین مسابقه کشوری وی به حضورش در یزد برمی گردد، او در این مسابقات در ماده 50 متر آزاد اولین مدال طلا را به دست آورد.
علی که برای کسب این مدال تلاش فراوانی داشته است، می گوید: من قبل از مسابقات کشوری که در یزد برگزار شد، هفته ای 12 جلسه تمرین داشتم و با توجه به این تمرینات امیدوار بودم که بتوانم عناوین خوبی را در این رشته ورزشی کسب کنم.
در این مسابقات رقابت بین شرکت کنندگان بسیار نزدیک بود، من انتظار داشتم با اختلاف امتیاز بیشتری نسبت به سایر رقبایم اول شوم. خوشبختانه همین اتفاق هم افتاد و توانستم بر روی سکوی اول این مسابقات قرار بگیرم، در واقع این مدال اولین مدال طلای شهرستان نیشابور در رشته شنا بود.
البته یک ربع پس از شرکت در ماده 50 متر آزاد در ماده 50 متر قورباغه نیز شرکت کردم که موفق به کسب مدال طلای این ماده نیز شدم.
علی درباره مسابقات بین آموزشگاه های کشور که بهمن ماه امسال در شیراز برگزار شد، تصریح کرد: این مسابقات با حضور 400 شناگر از 29 استان کشور در دو مرحله مقدماتی و فینال برگزار شد.
در ابتدا شناگرانی که در یک ماده آمادگی بیشتری داشتند با هم رقابت کردند و بعد از آن هشت نفر برتر به فینال راه یافتند.
این رقابت اولین مسابقه من در ماده 70 متر قورباغه بود که طی آن موفق به جابجایی رکورد این ماده شدم، رکورد من در این ماده 35 ثانیه و 17صدم ثانیه بود. البته این رکورد قبلاً متعلق به ورزشکاری از مازنداران بود که تقریباً 8 یا 9 سال پیش جابجا شده بود. عصر همان روز در رقابتی دیگر در همین ماده با ثبت زمان 34 ثانیه و 39صدم ثانیه توانستم رکوردی را که صبح جابجا کرده بودم را ارتقا ببخشم.
او ادامه می دهد: عصر روز دوم در ماده 50 متر آزاد با ثبت زمان 27 ثانیه و 97 صدم ثانیه رکوردی را که قبلاً آقای شاه محمدی در سال 90 کسب کرده بود را 24 صدم ثانیه کاهش دادم.
ماده دیگری که موفق به تغییر آن شدم 100متر قورباغه بود من رکورد این ماده را با ثبت زمان 54 صدم ثانیه جابجا کردم.
این قهرمان کشوری بزرگترین مشکل پیش روی خود را کم بودن ساعات تمرینات عنوان می کند و می افزاید: یکی از دلایلی که نتوانستم در رشته چهار در صدمتر آزاد تیمی رتبه کسب کنم همین موضوع بود؛ این در حالی است که بسیاری از شناگران شرکت کننده در این مسابقات در استخرهای بین المللی هفته ای 9 تا 10 جلسه تمرین می کنند؛ اما متاسفانه در شهر ما متولیان ورزش، فقط وعده و وعید می دهند، ظاهراً این یک رسم معمول است که مسئولان فقط به هنگام گرفتن عکس یادگاری به استقبال ورزشکاران می روند.
تاجیک با اشاره به محدود بودن زمان تمریناتش می گوید: آقای فرشاد کرمی ناظر فنی فدراسیون شنای ایران که روز آخر مسابقات کشوری در شیراز از جابجایی رکوردهای من مطلع شده بود، می خواست خودش در تغییر رکوردها نظارت داشته باشد و برای همین پس از اتمام مسابقات از من پرسید: «شما در طول هفته چند جلسه تمرین می کنید» من گفتم: «سه جلسه» وی با همان لهجه تهرانی غلیظی که داشت، گفت: «سه جلسه تمرین در هفته که آب بازی است».
او از مسئولان آموزش و پرورش برای اینکه برای انجام تمرینات سه جلسه در هفته استخر نور را در اختیارش قرار می دهند قدردانی کرده و می گوید: امیدوارم مسئولان شهرستان شرایط مناسب تری را برای علاقه مندان به رشته ورزشی شنا در نیشابور فراهم کنند.
پدر علی که یکی از همراهان همیشگی او در زمان انجام تمرینات و برگزاری مسابقاتش است، درباره مشکلات پیش روی فرزند ورزشکارش می گوید: وقتی یک نفر قهرمان شنای ایران میشود، ضروری است تا مسئولان شرایط و امکانات لازم را برای ایجاد تمرینات مستمر او را فراهم کنند. من دوست دارم که علی در رشته ورشی خود پیشرفت زیادی داشته و تنها به همین چند مدال کشوری بسنده نکند.
وی که انگار دل پردردی از دست مسئولان دارد، می افزاید: استخر باید همواره و در هر ساعتی در اختیار شناگری که می خواهد در مسابقات بین المللی شرکت کند، باشد؛ اما متاسفانه در حال حاضر اینگونه نیست.
ورزش شنا استاندارد خاص خود را دارد که باید رعایت شود. من باید برای یک نوبت تمرین فرزندم در یکی از استخرها هزینه آن را بپردازم و این در حالی است که با توجه به محدودیت مکان، علی مجبور است در عرض استخر شنا کند.
پدر علی می گوید: من بعد از مسابقات کشوری که در شیراز برگزار شد، برای پیگیری کارهای فرزندم به دفتر رئیس اداره تربیت بدنی نیشابور مراجعه کردم، به وی گفتم که من پدر علی تاجیک، قهرمان شنای کشور هستم و او با تعجب از من پرسید: «علی تاجیک کیست؟» این واقعاً درد است که مسئول یک اداره، ورزشکار شهرش را که صاحب چندین عنوان قهرمانی کشوری شده را نشناسد.
وی در ادامه می گوید: این ورزش به شدت به امکانات و مربی نیاز دارد. در ورزش شنا بحث ثانیه ها مطرح است، نفر اول و دوم این مسابقات اختلاف امتیازشان در حد صدم ثانیه است. علی تاجیک دِین خود را به ورزش نیشابور و استان خراسان رضوی ادا کرده است. علی در طی شش ماه 8 مدال طلا، 2 مدال نقره و 5 مدال برنز را به دست آورده است و حالا این مسئولان هستند که باید به وظایف خود در قبال چنین ورزشکارانی عمل کنند.