حاشیه های تدفین شهدای گمنام در دانشگاه شهید مدنی؛
باشگاه دانشجویان «خبرگزاری دانشجو»؛ در اختتامیه راهیان نور سال 88، مسئول بسیج دانشجویی وقت، جاوید رشکی، خبر آوردن و تدفین پیکر پاک یک شهید گمنام را در دانشگاه اعلام کرد.
به دنبال این خبر، جمعی متشکل از اعضای بسیج دانشجویی، مجمع اسلامی دانشجویان پیرو خط امام که دبیر وقت آن، آقای حمید نظافت بود، ستاد مستقلی برای اداره هرچه بهتر کارها ایجاد کردند و با همراهی و همکاری ریاست وقت دانشگاه، آقای امین‌فرد و معاونت فرهنگی و نهاد رهبری، مسئولیت آماده سازی فضای دانشگاه را برعهده گرفتند؛ البته در عمل، بیشتر کارهای اجرایی، برگزاری مراسم‌ها و نامه‌نگاری‌ها، توسط این ستاد دانشجویی انجام شد.
ناگفته نماند که در طول انجام کارها و هماهنگی‌ها برای آوردن شهید گمنام به دانشگاه، مخالفت‌ها و سنگ اندازی‌هایی از سوی برخی افراد و دانشجویان وجود داشت؛ اما هیچگاه شکل رسمی و جدی به خود نگرفت و هیچ مخالفت و مانع تراشی، پیش نیامد.
سرانجام در روز 26 اردیبهشت 89 انتظارها به پایان رسید و پیکر شهید گمنام پس از تشییع در شهرهای مجاور دانشگاه، خسروشهر، ایلخچی، ممقان، گوگان و آذرشهر، با استقبال گسترده دانشجویان خوابگاهی و غیرخوابگاهی در روز تعطیل و مردم شهرهای اطراف، که خود را برای شرکت در مراسم تشییع و تدفین شهید گمنام به دانشگاه رسانده بودند، وارد دانشگاه شد.
حضور پرشور و گسترده اقشار مختلف، باعث به تآخیر افتادن یک روزه مراسم تدفین پیکر شهید گمنام شد، اما درنهایت عصر روز 27 اردیبهشت ماه 89 و در حضور انبوه شرکت‌کنندگان، پیکر پاک شهید گمنام، در دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، آرام گرفت.
پس از استعفای ریاست وقت دانشگاه و روی کار آمدن آقای میرجلیل اکرمی به عنوان ریاست جدید دانشگاه، طرح احداث یادمان برای شهید گمنام در دستور کار برنامه‌های عمرانی دانشگاه قرار گرفت و سرانجام پس از گذشت دو سال از آغاز احداث یادمان و وعده‌های مکرر مسئولین و تأخیرهای چندباره در اجرای این پروژه، بالاخره اواسط پاییز 91، شاهد بهره‌برداری از یادمان شهید گمنام دانشگاه بودیم.
برخی از دانشجویان، چنین بنایی را در شآن و مناسب یک شهید گمنام که برای دفاع از دین و ایمان و خاک این کشور حاضر شدند از جانشان بگذرند، نمی‌دانند و معتقدند بهتر از این هم می‌شد، کار کرد.
البته برخی دیگر، عقیده‌ای خلاف این موضوع دارند و می‌گویند شهدا اساس زندگیشون، ساده زیستی و بی آلایشی بود و باید طرح و معماری ساده‌تری اجرا می‌شد و مهم‌تر اینکه دانشگاه می‌توانست بودجه هنگفتی را که صرف این کار کرد در جاهای دیگری که ضرورت بیشتری داشت، هزینه کند.
البته عده‌ای هم اعتقاد دارند مسئولان دانشگاه با احداث چنین یادمان و صرف هزینه‌ای قصد توجیه کم‌کاری‌ها و تبلیغ برای دوره مسئولیت خود را دارند.
بنابر گفته بیشتر دانشجویان، محل احداث یادمان شهید گمنام در مرکزیت دانشگاه و محل رفت و آمد دانشجویان قرار دارد و از لحاظ مکانی مشکلی ندارد؛ اما از لحاظ امکانات خیلی ضعیف است و نمی‌توان از آن برای برگزاری مراسم‌ها و تجمع استفاده کرد.
مسئولان دانشگاه هم گفته‌اند در فاز بعدی طرح یادمان شهید گمنام قرار است، نسبت به تجهیز و توسعه امکانات و محوطه آن اقداماتی انجام شود.
با این اوصاف متأسفانه آنچه امروز در دانشگاه شاهد آن هستیم، اغلب کم‌توجهی و بی‌تمایلی دانشجویان نسبت به زیارت مزار شهید گمنام است و جز اندک افرادی که عمدتا بچه‌های مذهبی و هیئتی به حساب می‌آیند، زائری در این یادمان حضور ندارد و دیگر از آن شور و شوق فوق العاده دانشجویان در روزهای اول حضور شهید گمنام در دانشگاه، خبری نیست.
در گفتگویی که با برخی از دانشجویان صورت گرفت، آنان علت این امر را، مسائلی چون مشغله زیاد، تکراری شدن شهید، ضعف اعتقادی و عقیدتی، عدم فرهنگ سازی مناسب از طرف مسئولان و تبلیغات زیاد که باعث زده شدن دانشجوها می‌شود، عنوان کردند.
همچنین برخی قرار گرفتن یادمان شهید را در محلی شلوغ و پر رفت و آمد که در معرض دید قرار دارد، باعث کم تمایلی و راحت نبودن دانشجویان، بویژه دختران، برای زیارت دانستند.
اما در هر صورت حضور شهید گمنام در دانشگاه به هیچ عنوان بی‌تأثیر نبوده و نخواهد بود و یک فضای معنوی ویژه را در کنار فضای علمی حاکم بر دانشگاه ایجاد می‌کند.
بقول یکی از دانشجویان، «شهدا نورن و این نور خواسته یا ناخواسته بر دانشگاه ما تاثیر می‌گذارد.»
ارسال نظرات