یک حقیقت اسفناک
26 سال پیش در ساعات عصرگاهی هفتم تیرماه 1366، هواپیماهای نظامی ارتش بعث عراق در آسمان شهرستان سردشت ظاهر شدند و با فروریختن بمب‌های شیمیایی تحویل‌شده از آلمان مدعی حقوق بشر بر سر مردم این شهرستان، جنایتی فجیع را مرتکب شدند که با وجود گذشت نزدیک به سه دهه از وقوع آن هم‌چنان آسیب‌زاست.
مردم این شهرستان مظلوم که ابتدا تصور می‌کردند صدام بمب‌های جنگی بر این شهر ریخته است، پس از لحظاتی احساس خفگی کردند. بمب شیمیایی با ایجاد سختی تنفس موجب می‌شد فرد آنقدر سرفه‌های شدید و خون‌آلود کند تا بمیرد. بر اثر بمباران شیمیایی سردشت، بیش از یکصد نفر شهید و افزون بر هفت هزار نفر مسموم و مصدوم شدند؛ از میان مصدومان نیز تاکنون حدود 150 تن شهید شده‌اند و دیگر مجروحان این جنایت هولناک، حتی اکنون با گذشت 26 سال از آن روز، هم‌چنان زجر می‌کشند، به سرفه‌های مرگبار دچارند و هر از گاهی نیز بر اثر جراحات و عوارض آن، به شهادت می‌رسند.
در کنار صدام معدوم که این جنایت تاریخی ضدبشری را انجام داد و در کنار مرگ‌آفرینی شیمیایی‌اش در حلبچه، جنایت سردشت را نیز به ثبت رساند، داغ این رسوایی تا ابد برای آلمان، آمریکا، فرانسه، هلند و انگلیس که چنین سلاح‌هایی را در اختیار دیکتاتور دیوانه عراق قرار دادند تا علیه جمهوری اسلامی استفاده کند، می‌ماند و هیچ چیز نمی‌تواند این کار شنیع را از حافظه تاریخ پاک نماید. سازمان‌های غیرمسئول ولی مدعی حقوق بشر که آن روز در برابر این اقدام بعثیون سکوت تشویق‌آمیز و حاکی از رضایت داشتند، امروز پا را فراتر نهاده و در سوریه، هم سلاح شیمیایی و میکربی در اختیار تروریست‌های وهابی ـ صهیونیستی قرار داده‌اند و هم پس از استفاده آنها از این سلاح علیه مردم و ارتش سوریه، ناجوانمردانه آن را با سندسازی به حکومت بشار اسد منتسب می‌کنند!
البته حمله شیمیایی به شهرستان سردشت و دیگر تهاجم‌های وحشیانه شیمیایی رژیم صدام که با سکوت و تشویق استکبار جهانی و پشتیبانی حامیان آن دیکتاتور ملعون منجر به شهادت مظلومانه ده‌ها هزار رزمنده و مردم بی‌دفاع شهری و روستایی کشور عزیزمان شد، نتوانست سرنوشت جنگ تحمیلی هشت ساله را به سود متجاوز و پشتیبانان نامردش پایان دهد و سرانجام صدام و دولت‌های خبیث همراه اروپایی و آمریکایی‌اش، مجبور به پذیرش شکست از جمهوری اسلامی شدند.
هزاران شهید و ده‌ها هزار جانباز شیمیایی و از بین بردن هزاران کیلومتر از محیط زیست ایران، میراث ناگوار سلاح‌های شیمیایی‌ای بود که اغلب توسط آلمان و با چراغ سبز آمریکای جنایتکار و انگلستان خبیث، برای استفاده علیه ملت ایران، در اختیار رژیم پیشین حاکم بر عراق قرار می‌گرفت.
جامعه جهانی به ویژه سازمان ملل متحد و شورای حقوق بشر این سازمان با توجه به آنکه نزدیک به 30 سال از این واقعه ناگوار می‌گذرد و تاکنون جز محکومیت فرمالیته زبانی و برای خالی نبودن عریضه کاری نکرده‌اند، باید برای احقاق حقوق مصدومان این فاجعه و خانواده‌های دردکشیده‌شان و هم‌چنین در اجرای مسئولیت حقوقی و اخلاقی خود و به منظور جبران بخش ناچیزی از صدمات روحی وارده به مصدومان شیمیایی کشورمان، امکان محاکمه و مجازات عاملان جنایات شیمیایی؛ به ویژه دولت‌ها، شرکت‌ها و افراد حقیقی‌ای که این قبیل سلاح‌های مرگبار را در اختیار صدام و وهابیون سلفی ـ تکفیری قرار داده‌اند، فراهم کند.
اقدام سازمان‌های بین‌المللی در پی‌گیری عوامل جنایات شیمیایی می‌تواند موجب جلوگیری از تکرار تجربه تلخ این حملات، قوت و قدرت بخشیدن به سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمیایی و میکربی و به نتیجه رسیدن آرزوی بشریت مبنی بر نابودی سلاح‌های نامتعارف شیمیایی و اتمی شود.
در صورت محکومیت تولیدکنندگان و استفاده‌کنندگان و با انهدام کامل این سلاح‌های مخرب، می‌توان از تولید مجدد این تسلیحات جلوگیری کرد تا دیگر هرگز جهان شاهد تکرار فجایع سردشت و حلبچه و... نباشد.
اما چرا در دنیایی که ادعای حقوق بشر و مبارزه با سلاح‌های کشتار جمعی گوش لک را پر کرده، نام سردشت در 29 ژوئن/ 8 تیر برده نمی‌شود ولی همه 365 روز سال، 11 سپتامبر است؟! مگر نه آنکه در هر 2 روز، فاجعه‌ای بشری رخ داده است؟ آیا آمریکائیان کشته‌شده در برج‌های دوقلوی نیویورک ـ که آنها هم مظلومانه و برای مقاصد سیاسی و تسلیحاتی و برای کشورگشایی کاخ سفید به قتل رسیدند ـ انسان‌ترند؟!!
منبع: سراج24
ارسال نظرات