نقدی بر دیدار نمادین تیم منتخب ۹۸ با تیم ملی؛
گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»؛ دیدار نمادین تیم منتخب 98 و تیم ملی کشورمان شب گذشته در ورزشگاه آزادی و با استقال تنها 3000 نفر برگزار شد.
شاید بزرگترین اشتباه وزارت ورزش و کمیته فرهنگی فدراسیون فوتبال به عنوان متولیان برگزاری این برنامه پخش زنده آن از شبکه سوم سیما بود که باعث شد ضعف برگزارکنندگان آن بیش از پیش به نمایش گذاشته شود.
در این دیدار هر چه بگردیم نمی توانیم یک نکته مثبت پیدا کنیم. از نحوه تبلیغات و زمان برگزاری بازی که مربوط به مسئولان بود مشکل داشت تا رفتار غیرحرفه ای ملی پوشان در این بازی یک نیمه ای!
واقعاً نمی دانیم از کجای این برنامه شروع کنیم. از اینکه با کلی تبلیغات و حضور ماموران حفاظتی ریاست جمهوری، وی نتوانست لباس تیم ملی را بپوشد و همراه بازیکنان پا به توپ شود یا اینکه هر کسی که می توان تصور کرد در وسط زمین بود و کنار بازیکنان عکس یادگاری می گرفت.
بعد از اینکه مراسم فینال جام حذفی و قهرمانی لیگ برتر فوتبال امسال کمی منظم تر و اروپایی تر برگزار شد، فکر می کردیم دیگر روزهایی که هر کسی از کنار فوتبال هم رده شده در مراسم تجلیل روی سن می رود، تمام شده، اما دیشب دیدیم که حتی حراست وزارت ورزش و مسئولان حفاظتی هم برای گرفتن عکس یادگاری تلاش می کردند.
تقدیر مسئولان از تیم فوتبال و فوتسال بانوان هم در نوع خود بی نظیر بود و بازیکنانی که مشتاقانه در این مراسم شرکت کرده بودند تا حداقل برای یک بار دیده شوند، تنها در اتاق شیشه ای CIP نظاره گر تقدیر از مربیان و مدیران خود بودند.
همچنین در برنامه ها قرار بود این بازی در دو تایم 30 دقیقه ای انجام شود و در بین دو نیمه و در یک زمان 15 دقیقه ای مراسم تجلیل برگزار گردد، اما با طولانی شدن مراسم تقدیر و عدم حضور احمدی نژاد، برنامه به یکباره تغییر کرد و نیمه دوم برگزار نشد که این موضوع چندان هم به مذاق شبکه سوم خوش نیامد و کنداکتور آنها را به کلی تغییر داد.
مطمئناً هر عقل سلیمی می دانست که تجلیل از شش تیم در 15 دقیقه غیرممکن است؛ آن هم در شرایطی که فقط برقراری نظم برای آغاز مراسم حداقل 15 دقیقه طول می کشد.
نیروهای اجرایی ستاد برگزاری مراسم در حالی مشغول چیدن سکوها برای مراسم تقدیر شدند که در این بین عده‌ای اسکیت سوار در اقدامی بی‌ربط و نامفهوم با در دست داشتن پرچم‌های مقدس ایران در استادیوم دور افتخار می زدند و بعضاً میان دست و پای پرسنل مشغول به کار می‌چرخیدند.
حضور نصفه نیمه تیم منتخب 98 و عدم حضور ستاره هایی که تماشاگران برای دیدن آنها به ورزشگاه آمده بودند هم از نکات جالب این مراسم بود که البته وزیر ورزش نبود فرصت کافی برای دعوت از آنها را دلیل حضور نداشتن این عده عنوان کرد، اما واقعیت این بود که یکی نمی خواست مردم به او بخندند و یکی هم این کار را در شأن اسطوره‌های فوتبال مملکت نمی دانست، یکی از مدیران ورزشی و مسئولان بالاتر دلخور بود و برخی هم که اصلاً ایران نبودند.
با این شرایط این سوال مطرح است آیا لازم بود که این دیدار نمادین حتماً با یک تیم نصفه و نیمه برگزار شود؟
همچنین باید این سوال را از مسئولان برگزاری این مسابقه پرسید که آیا بهتر نبود این مراسم با برنامه ریزی های بهتر و بعد از ماه مبارک رمضان انجام می شد؟
به نظر می رسد کفاشیان با برگزاری این مراسم قصد داشت به نوعی از حمایت های رئیس جمهور تقدیر کند؛ چرا که اگر دولت مجوز حضورش را در فدراسیون فوتبال نمی گرفت، او اکنون در فدراسیون فوتبال نبود.
به هر حال این دیدار در حالی برگزار شد که بازی در 30 دقیقه با دلاوری! شاگردان کارلوس کی‌روش تمام شد و بازماندگان تیم منتخب 98 خسته‌تر از همیشه در وسط زمین پهن شدند.
بازیکنان تیم ملی بیش از هر چیز قصد داشتند تا قدرت خود را به رخ پیشکسوتان بکشند و به یاد آنها بیاورند که پا به سن گذاشته اند و بهتر است که دیگر با توپ فوتبال کاری نداشته باشند.
شاگردان کی روش آن چنان بازی را جدی گرفته بودند که هیچ فرصتی را برای گل زدن از دست نمی داند و پنج بار دروازه نکسیا را باز کردند.
شاید هم می خواستند پاسخ انتقادات پیشکسوتان را در زمین بدهند و به آنها ثابت کنند که اگر به جام جهانی صعود کرده اند به دلیل لیاقت خودشان بوده و شانس و اقبال هیچ نقشی در آن نداشته است.
البته این رفتار ملی پوشان بشدت از سوی تماشاگران مورد انتقاد قرار گرفت و آنها بازی جوانمردانه را به بازیکنان یادآوری کردند.
در پایان تقدیرها نیز عباسی که در تمام این مدت برای برکناری کفاشیان تلاش کرده بود و حتی در زمانی که تیم ملی برای حضور در جام جهانی به بودجه نیاز داشت، فدراسیون را به حال خود رها کرده بود، از فدراسیون فوتبال تقدیر کرد تا در آخرین روزهای حضورش در وزارت ورزش با خاطره ای خوش در ذهن فوتبالی ها باقی بماند.
شاید ظاهر امر بر این موضوع باشد که فدراسیونی به این بی نظمی چه تقدیری دارد، اما وزیر ورزش بهتر از هر کسی می داند که تیم ملی در چه تنگنایی و در چه شرایط سختی که توسط خود آنها رقم خورده بود، به جام جهانی رسید و این کار را برای دلجویی از کفاشیان انجام داد.
در پایان باید به مسئولان یادآوری کرد، درست است که عمر دولت دهم رو به پایان است، اما نباید به هر قیمتی در این فرصت های باقیمانده به دنبال برگزاری تقدیرها و تجلیل های این چنینی بود.
تعداد نظرات: ۴
ارسال نظرات
يه ضرب المثل هست ميگه: کلاغه اومد راه رفتن کبک رو ياد بگيره ، نه تنها ياد نگرفت راه رفتن خودشم يادش رفت
"شما با اين همه تاريخ و فرهنگ و قدمت از اون کلاغه هم کمترين"