به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، در بعضی از کتب تاریخی آمده که فرستادگان خسرو پرویز پادشاه ساسانی که همه سبیل‌های کلفت داشتند چون به خدمت پیامبر رسیدند، حضرت فرمود: «من تشبه بقوم فهو منهم». به همین جهت مسلمین از آن تاریخ سبیل را کوتاه کردند و بر ریش افزودند.
در عصر صفویه بازار سبیل دوباره رونق یافت و سلـاطین صفویه به علت انتساب به «شیخ صفی الدین اردبیلی» چون خود را اهل عرفان و تصوف می‌دانستند و به همین سبب لقب مرشد کامل را اختیار کرده بودند، لذا غالبن سبیل‌های چخماقی و کلفت می‌گذاشتند و مریدان و پیروانشان را نیز به این امر تشویق می‌کردند.
کسانی که سبیل‌های بلند و چخماق داشتند ناگزیر بودند همه روزه چند بار به نظافت و آرایش آن بپردازند، زیرا اگر تعلل و تسامح می‌ورزیدند سبیل‌ها آویزان می‌شد و آن هیبت و زیبایی را که انظار دیگران به خود جلب نماید از دست می‌داد. سبیل پر پشت و متراکم وقتی به هم پیوسته می‌شد و جلـا پیدا می‌کرد که آن را چرب می‌کردند و با دست مالش می‌دادند.
آنهایی که قدرت و تمکن کافی نداشتند خود به این کار می‌پرداختند ولی سران و ثروتمندان افرادی را برای سبیل چرب کردن داشتند. کار سبیل چرب کن این بود که در مواقع معین که صاحب سبیل مهمانی رسمی داشت و یا می‌خواست به مهمانی برود دست به کار می‌شد و با روغن مخصوص سبیل را جلـا و زیبایی می‌بخشید. بدیهی است اگر از عهدهٔ سبیل چرب کردن به خوبی برمی آمد صاحب سبیل مشعوف و خرسند می‌شد و در این موقع سبیل چرب کن هر چه می‌خواست از طرف صاحب سبیل بر آورده می‌شده است.
به این ترتیب بود که اصطلـاحات سبیلش را چرب کن، سبیل کسی را چرب کردن، سبیل چرب شده و امثال آن مرسوم شد و کم کم رایج گردید.
البته امروزه این عبارت به نوعی حکم رشوه دادن را هم دارد.
منبع: باشگاه خبرنگاران
ارسال نظرات