به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»؛ فرانسوا نیکولا در تحلیلی برای فارین پالیسی تأکید کرد: معاهده منع گسترش تسلیحات هستهای در سال 1968 بنیانگذاری شد. این معاهده بین فعالیتهای هستهای قانونی و غیر قانونی خطکشی میکند. اما همچنان اعضا- شامل ایران- در مورد استفاده غیر صلحآمیز از انرژی هستهای مورد تردید هستند و این در حالی است که این اعضا در کنار برخی دیگر از کشورهای عضو انپیتی هستند که هستهای شدهاند. از سوی دیگر 6 کشوری که با ایران در حال مذاکره هستهای هستند، در مجموع بیشترین ذخایر اورانیوم غنیشده جهان را در اختیار دارند و احتمالاً تلاشهای آنها برای محدود کردن ظرفیت غنیسازی ایران در واقع کوششی برای حفظ منافع تجاری خود است.
وی در بخش دیگری از این تحلیل تصریح کرد: این یک هدف مشروع است که برنامه هستهای ایران را به نحوی محدود کنیم که نتواند در جهت تولید سلاح هستهای حرکت کند. در نظر گرفتن محدودیتهایی برای تأسیسات غنیسازی فردو و نطنز و تأسیسات آب سنگین اراک که میتواند پلوتونیوم تولید کند، در این ردهبندی جای میگیرد. اما فرمولهایی که رئیس جمهور آمریکا و لورن فبیوس ارائه میکنند، نمیتواند مقامات تهران را قانع کند. به بیان دیگر اظهاراتی از این دست در توافقنامه 24 نوامبر ریشه ندارند که مبنای مذاکرات بعدی را تشکیل میدهد.
منبع: کیهان