به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، اندیشمندان و اهالی رسانه، با حضور در تالار اندیشه حوزه هنری، به تماشای فیلم نشستند. «آرایش غلیظ» با حضور شاه‌حسینی و خسروشاهی و مقدم دوست مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت.
مقدم دوست در باره‌ی ساختار و شیوه‌ی شکل گیری «آرایش غلیظ» گفت: «اگر بخواهیم با ترتیب نگارش داستان صحبت کنیم باید عرض کنم چند سال پیش من و آقای نعمت الله طرحی داشتیم که وی دورخیزی هم برای ساخت آن داشت. آن طرح حاوی یک سری مختصات کلی و مشخصاتی بود که بعد از تصمیم آقای نعمت ا... مبنی بر ساخت یک فیلم به آن مختصات رجوع کردیم و در نهایت طرح مناسبی برای ساخت فیل از کار درآمد.
وی در رابطه با هدف کلی فیلم گفت: « نقطه‌ی عزیمت ما برای ساخت فیلم، رسیدن به مفهوم نامردی و بی وفایی بود. تصمیم گرفتیم درباره‌ی قبح و زشتی نامردی بگوییم. در اصل نقطه‌ی شروع از این‌جا بود. فیلمنامه تکمیل شد و حاوی قطعاتی جدید شد، اما نقطه‌ی شروع از این نقطه بود.
شاه حسینی در رابطه با «آرایش غلیظ» گفت: «آرایش غلیظ» فیلم شریفی است و در این وانفسای انسانی تلاش کرد اتفاقی غیر انسانی را به مخاطب گوشزد کند. اما به نظر می‌رسد این کار را با عجله انجام داده است.» وی افزود: «فیلمنامه طوری چیده شده بود که شانس با فیلمنامه نویس همراه شود و ابر و باده و مه و خورشید و فلک به کار افتند تا اتفاقی که مد نظر فیلمنامه نویس بوده در پایان اتفاق بیفتد. این که همه‌ی اسباب فراهم می‌شود تا اتفاق مطلوب فیلمساز بیفتد، موجب شده که رد پای فیلمنامه نویس را در بخش‌هایی از کار می‌بینیم. من یک مقدار آشفتگی در بیان داستان دیدم و باید توجه داشت از هر خوش شانسی به نفع فیلمنامه نویس نمی‌شود به راحتی استفاده کرد.»
خسروشاهی که از اشارات فیلم به کهن قصه‌ها، ادبیات و فضای فانتزی فیلم خوشش آمده بود گفت: « اشاره‌ای که فیلم به افسانه‌های کهن و در جایی دیگر به باباطاهر می‌کند، بسیار زیبا و ستودنی‌ست. در کنار همه‌این‌ها امابه نظر می‌رسد به یک مفهوم بلند قرآنی یعنی دیدن، کم توجهی شده است. این مفهوم در بیان شخصیتی در فیلم گنجانده شده که مخاطب وی را جدی نمی‌گیرد و از این جهت مخاطب به سادگی از کنارش می‌گذرد. چیزی که در فیلم اذیتم می‌کرد این بود که یک مفهوم بلند قرآنی در قالب ک شخصیت فانتزی بیاید و مخاطب آن را جدی نگیرد.
در مدح سینما جمله‌ها و حتی فیلمهای زیادی ساخته شده که نمونه‌هایی از ان را در همین فیلم و دراین دوره از جشنواره می‌بینیم، اما چنین مفهوم ارزشمندی از قرآن جدی گرفته نشده است. حرف جدی و صریح می‌بایست محکم صریح و بی پرده بیان شود تا تإثیر گذار باشد.»
مقدم دوست در پایان گفت: « این جدی نگرفتن‌ها به نظرم از نرخ‌های زمانه‌ی امروزه ماست. اگر کسی نخواهد حرفی را جدی بگیرد اگر با بیانی جدی حرفی به او گفته شود، باز هم جدی نمی‌گیر و این از بلاهایی است که به مخاطب امروزی عارض شده است. حتی از افسانه‌های کودکان هم باید درس گرفت و پیام آن را جدی پنداشت.
محکم گفتن تنها یک کیفیت قالی نیست. می‌بایست راجع به محکم گویی مطالعه کرد و شکل‌ها و شیوه‌های آن را دانست. هر فیلمی با هر نوع بیان و با هر قلمی که نگاشته و ساخته شود، جدی بودن و محکم بودنش بعدها مشخص خواهد شد. شمایل محکم گرفتن فیلمی را محکم نمی‌کند. مماشات کردن با تماشاگر و محکم گویی تنها به شیوه‌ای از محکم گویی، چیزی را حل نمی‌کند. گاهی باید طنز گفت و حرف و بیانی جدی را با بیانی طنز منتقل نمود. باید تعریفی بسیط از حرف جدی داشته باشیم. گاهی اوقات می‌بایست به طوری جدی طناز بود.»
سومین شب از نشست سینمای دینی ساعت 22:30 پایان یافت.