جعفر بای، روانشناس درگفت و گو با خبرنگار اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»، با بیان اینکه هر گونه غفلت و بی‌توجهی و عدم ارائه خدمات مورد انتظار و وظایف محوله از سوی والدین نسبت به فرزندان را می‌توان در زمره رفتارهای کودک آزارانه تلقی نمود؛ اظهار داشت: بر اساس عرف هر جامعه‌ای، والدین نسبت به فرزندان خویش وظایفی دارند که باید در مسیر رشد و تعالی و تربیت آنان انجام دهند در غیر این صورت آثار مخرب و ویرانگری در شکل‌گیری شخصیت آنان از خود برجا می‌گذارند.
وی همچنین افزود: بی‌مهری و بی‌محبتی از سوی والدین موجب بروز فقر عاطفی در کودکان شده و این امر رشد شخصیت آنان را دچار اختلال می‌کند.
این آسیب‌شناس اجتماعی رفتارهای خشن و بی‌رحمانه در حق کودکان را عامل بازدارنده در رشد و تکامل روحی و روانی آنان خواند و گفت: محرومیت‌های مختلف اجتماعی و محدود ساختن روابط کودکان باهمنوعان و یا آسیب‌رساندن جسمانی و آزار روحی وروانی مانند توهین، تحقیر و تبعیض بین آنان را می‌توان ازموارد عینی رفتارهای کودک آزارانه برشمرد.
بای درادامه تصریح کرد: عدم تعادل شخصیتی و انواع روانپریشی‌های مزمن که منجر به پرخاشگری می‌شود و همچنین عصبیت‌های نامناسب درکودکان از اثار مخرب فرزند‌آزاری است که دنیای شیرین کودکی آنان را با روزهایی ناگوار همراه می‌سازد.
وی کودکان قربانی آزار والدین را دارای شخصیتی معیوب و نامتعادل در بزرگسالی دانست و افزود: این امر باعث شکوفا نشدن و بروز توانمندی‌ها و ظرفیت‌های موجود در کودکان می‌شود به گونه‌ای که همه رفتارهای آنان تحت تأثیر گرفتاری‌های پیشین به صورت غیر طبیعی و بیمارگونه در بزرگسالی نمایان می‌شود.
