شعر طنز/ دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ سمیه خردمند-
"دوش می آمد و رخساره بر افروخته بود"
چشم شورش همه بر زندگی ام دوخته بود
ظاهری داشت کمی رعشه بر اندام انداز
صورتش در طرف راست کمی سوخته بود
مدرک فوق به دیوار اتاقش زده بود
مدعی بود که علم و ادب آموخته بود
سه پسر داشت یکی از دگری قلدر تر
آخری بی ادب و شر و پدر سوخته بود
پنجه در پنجه هنر داشت خودم میدانم
آن لباسی که به تن داشت خودش دوخته بود
شمش ها بود که برگردنش انداخته بود
سکه ها داشت که در خانه اش اندوخته بود
شوهرم با هدف ناز خریدن از او
ملک و املاک مرا کاش که نفروخته بود
دوش می آمد و رخساره بر افروخته بود
او هووی من بیچاره ی دلسوخته بود!
تعداد نظرات: ۸
ارسال نظرات
نوشتين فقط خانم ها بخوانند ، يعني آقايان بنويسند يا نکته برداري کنند يا ... ( بالاخره ما بايد يه کاري بکنيم ) ؟!
بهتره براي وقت هاي ديگه بنويسيد ، آقايان نخوانند تا ما تکليفمون معلوم شه !
با سپاس
دارين هوو رو عادي سازي ميکنين
جايي حوندم اينگه خانوم ها از داشتن هوو ناراحت ميشوند به خاطر حسادت هستش .
سعي کنيد حسود نباشيد . ميدونيد که حسادت يکي از صفات رذيله هستش.
يا علي مدد.