برگزاری مراسم یوم النکبه در دانشگاه‌های سراسر کشور

به گزارش گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»، سجاد ریحانی معاون سیاسی سازمان بسیج دانشجویی با اعلام برگزاری مراسم یوم النکبه در دانشگاه‌های سراسر کشور گفت: پانزدهم می ۱۹۴۸ سالروز به رسمیت شناخته شدن رژیم جعلی اسرائیل و اعلام موجودیت آن است و یادآور دست‌اندازی صهیونیست‌ها به سرزمین فلسطینیان و آواره و اخراج شدن بیش از هشتصد هزار نفر از مردم مظلوم فلسطین است. به همین مناسبت، در یک حرکت همگانی تمامی دانشگاه‌ها برای همدردی با مردم مظلوم فلسطین و همچنین یادآوری اصول سیاست خارجی انقلاب اسلامی برنامه‌هایی در دانشگاه‌های سراسر کشور برگزار خواهد شد.

 

ریحانی افزود: رهبر معظم انقلاب، اصول سیاست خارجی کشورمان که همان اصول مورد نظر حضرت امام (ره) بود را تبیین نموده‌اند و از جمله آن اصول می‌توان به «مبارزه برای آزادی کشور فلسطین» اشاره نمود.

 

وی ادامه داد: به راین اساس، یکی از مطالبات جنبش دانشجویی از دولتمردان تحقق این اصول در حوزه سیاست خارجی کشورمان، مطالبه گری در خصوص این اصول و از جمله «مبارزه برای آزادی کشور فلسطین» و «نفی ظلم و حمایت از مظلوم» است.

 

معاون سیاسی بسیج دانشجویی در ادامه افزود: هدف جنبش دانشجویی از برگزاری برنامه یوم النکبه علاوه بر همدردی با ملت مظلوم فلسطین، تذکر به‌تمامی مسئولین و دولتمردان در خصوص تغییرناپذیر بودن سیاست‌های اصولی ما در قبال رژیم جعلی و منحوس اسرائیل است.

 

ریحانی در پایان گفت: از جمله برنامه‌های این روز در دانشگاه‌ها، راهپیمایی در محوطه دانشگاه، آتش زدن پرچم اسرائیل و قرائت بیانیه و اعلام موضع خواهد بود.

 

لازم به ذکر است این برنامه در روز شنبه ۲۷ اردیبهشت ۹۳ و بعد از نماز ظهر و عصر در دانشگاه‌های سراسر کشور برگزار خواهد شد.

 

یوم النکبه یا روز مصیبت، اشاره به روز نکبتی دارد که در آن روز، رژیم صهیونیستی تاسیس شد. هر ساله در روز پانزدهم ماه می، فلسطینی‌ها با برگزاری تظاهرات و تجمعات اعتراضی، از سالگرد این رویداد به عنوان سالگرد نکبت یاد می‏کنند. در جریان درگیری سال 1948 که سرانجام به تأسیس دولت اسرائیل انجامید بیش از هشتصد هزار فلسطینی آواره شدند.

"نکبة " کلمه عربی و به معنای مصیبت است. فلسطینی‏ها بطور عادی کلمه "نکبت " را برای توصیف حوادث فاجعه‏باری که در پی اشغال سرزمین‏های اشغالی به همراه داشته، بکار می‏برند.

از نظر فلسطینی‏ها این روز یادآور روزهای تلخ یعنی اشغال سرزمین‏شان و مصادره اراضی و اولین موج آوارگی و اخراج بیش از 800هزار فلسطینی از خانه و کاشانه‏شان است.

 

تاریخچه اشغال‏

گرچه رژیم صهیونیستی در 1327 تنها یک روز پس از خروج آخرین سرباز انگلیسی از فلسطین تشکیل شد، اما این اقدام زمینه‏ها و ریشه‏هایی داشت که به گذشته‏ها و افکار نامقدس باز می‏گشت. زمینه‏سازی برای تشکیل این رژیم به نیم قرن قبل از روز اعلام تشکیل این رژیم یا روز نکبت باز می‏گردد.

 

پس از برپایی نخستین کنگره صهیونیسم در سال 1865 ش در شهر بال سوئیس و تصویب تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین، مهاجرت صهیونیست‏ها به این سرزمین تحت حمایت استعمارانگلیس توسط سازمان جهانی صهیونیسم آغاز گردید. چهار سال پس از این تاریخ سازمان جهانی صهیونیسم با هدف تسریع در روند مهاجرت یهودیان، شرکتی تحت عنوان صندوق ملی یهود تشکیل داد تا برای سکنی‏گزیدن یهودیان مهاجر در فلسطین زمین بخرد. زمینهای خریداری شده توسط این صندوق به عنوان دارایی غیر قابل انتقال مردم یهود محسوب می‏شد. پس از پایان جنگ جهانی اول، مهاجران یهودی به سمت فلسطین روانه شدند. در این تاریخ آژانس یهود برای هماهنگ‏سازی و تسریع در روند مهاجرت یهودیان تشکیل شد.

 

با روی کار آمدن هیتلر در آلمان، نازیسم بهانه‏ای شد تا روند مهاجرت یهودیان به فلسطین شدت یابد به گونه‏ای که شمار یهودیان ساکن در فلسطین به بیش از 650 هزار نفر در سال 1327 رسید این در حالی بود که تنها 12 درصد از خاک اشغالی فلسطین در تصرف یهودیان بود. از این زمان به بعد باحمایت علنی استعمار انگلیس خشونت برنامه‏ریزی شده صهیونیسم با هدف فراری دادن فلسطینی‏ها و اسکان یهودیان مهاجر آغاز گردید. جنبش عزالدین قسام در این دوران آغاز شد اما توسط انگلیسی‏ها سرکوب شد. در سال 1326 سازمان ملل که تازه توسط طرف‏های پیروز جنگ جهانی‏تشکیل شده بود و کاملا دراختیار آنان قرار داشت قطعنامه‏ای صادر کرد و سرزمین فلسطین را به دو بخش یهودی و فلسطینی تقسیم کرد. بلافاصله پس از صدور قطعنامه 181، کشتارهای خونین گروههای ترور صهیونیستی آغاز شد. از سال 1326 تا اردیبهشت 1327 چند کشتار وسیع از جمله بلده الشیخ، سعسع، الجلیل، قطار قاهره، حیفا، دیر یاسین و ناصرالدین توسط گروههای ترور صهیونیستی هاگانا اشترون انجام گرفت که در این قتل‏عام‏ها هزاران فلسطینی اعم از مرد و زن و پیر و جوان کشته شدند و صدها هزار نفر از ساکنان بی‏پناه فلسطینی مجبور به رها کردن خانه و کاشانه خود شدند. تنها در کشتار دیریاسین که توسط دو گروه ایرگون و اشترون انجام شد 254 تن از افراد غیر نظامی کشته شدند.

 

. . . و سرانجام در چهاردهم ماه می میلادی انگلستان استعمارگر از حضور خود در فلسطین چشم پوشید و همزمان با خروج کمیسر عالی انگلیس از فلسطین، صهیونیست‏ها به سرکردگی "دیوید بن گوریون " موجودیت رژیم غاصب و جعلی صهیونیستی را با نام اسرائیل اعلام کردند و ساعتی بعد از این اقدام آمریکا و شوروی سابق این رژیم را به رسمیت شناختند و آژانس یهود نیز از قطعنامه 181 سازمان ملل متحد به عنوان سند شناسایی این رژیم نام برد.

 

در واقع تنها نمی‏توان صهیونیست‏ها را عامل توطئه اشغال و آوارگی ملت فلسطین دانست. بلکه باید این حقیقت را هم در نظر گرفت که اشغال فلسطین نتیجه توطئه‏ای شوم بود که در شهر "بال " سوئیس شروع شد و طی مراحلی با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم بالفور در سال 1917 میلادی (1296 ه. ش) مقدمات حضور صهیونیست‏ها در فلسطین و واگذاری این سرزمین به آن‏ها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال 1327، قطعنامه شمار 181 خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودی‏ها و عرب‏ها تقسیم کرد. 33 کشور از جمله آمریکا و انگلیس و کشورهای اروپایی به این قطعنامه رای مثبت دادند و 13 کشور به آن رای مخالف و 10 کشور هم رای ممتنع دادند.

 

این زمان بود که توطئه اشغال قلب جهان اسلام توسط مجامع بین‏المللی شکل آشکارتری به خود گرفت و قطعنامه 181 در سازمان ملل مهر تأییدی بود بر وجود یک توطئه جهانی برای اشغال فلسطین و جدا کردن این منطقه مهم و حیاتی از پیکره کشورهای اسلامی و عربی و واگذاری آن به مهاجران یهودی.

 

به این ترتیب در آن زمان، سازمان ملل با تصویب این قطعنامه زمینه اشغال فلسطین و آواره شدن میلیون‏ها فلسطینی بی‏گناه را فراهم کرد و عملا پا به عرصه توطئه شوم واگذاری فلسطین به یهودیان گذاشت.

 

جالب این که در آن زمان حتی خود صهیونیست‏ها با این قطعنامه مخالفت کردند، علت مخالفت آن‏ها با این قطعنامه به زیاده‏خواهی صهیونیست‏ها باز می‏گشت. آن‏ها معتقد بودند که پس از تصویب این قطعنامه تنها صاحب نزدیک به نیمی از مساحت فلسطین می‏شوند در حالی که به دنبال کل فلسطین بودند تا از آن پلی برای تحقق رویای دیرینه صهیونیسم یعنی تشکیل "اسرائیل بزرگ " از نیل تا فرات بسازند.

 

این گونه بود که درست نزدیک به یک سال بعد از این قطعنامه، فلسطین بطور کامل به اشغال صهیونیست‏ها در آمد و فاجعه آوارگی و بی‏خانمانی ملتی در تاریخ نوین که شعار دمکراسی و آزادیخواهی را سر می‏دهد، شکل گرفت که مجامع جهانی، سازمان ملل، کشورهای اروپایی و غربی در این جنایت شریک صهیونیست‏ها بودند.

 

در این میان، سهل‌انگاری کشورهای عربی و اسلامی بر کسی پوشیده نیست و همه واقفند که اگر سستی و ضعف و چند دستگی کشورهای عربی نبود، ما اکنون شاهد دردناک‏ترین واقعه تاریخ یعنی مسئله فلسطین نبودیم و آوارگی این ملت مظلوم را نظاره‌گر نبودیم.