به گزارش گروه علمی «خبرگزاری دانشجو»، رها شدن داروی سرطانی متوتروکسات از نانوحامل کوپلیمری، حساسیت مناسب و محسوسی را نسبت به pH از خود نشان می‌دهد. به طوری که دارو در pH طبیعی بدن قادر به رهایی نیست. اما زمانی که دارو در pH مربوط به سلول‌های تومور قرار می‌گیرد، آزادسازی آن با درصد خوبی انجام می‌گیرد.
از این رو محققان دانشگاه شهید مدنی آذربایجان شرقی با همکاری دانشگاه علوم پزشکی و مرکز تحقیقات کاربردی دارویی تبریز در ساخت این نانو حامل از نانو ذرات سیلیکا استفاده کردند که بررسی درجه سمیت این نانوحامل بر روی سلول‌های سرطانی سینه بیانگر غیرسمی بودن این نانوحامل‌ها بوده است.
این نانوحامل‌ها می‌توانند در کاهش اثرات جانبی روند درمان و حمل داروی سرطانی به تومور، نقش به سزایی ایفا کنند و پژوهشگران این طرح امیدوارند با نتایج مناسب آزمون‌های انجام شده بر روی سلول‌های سرطانی سینه بتوانند از این نانو حامل‌ها در صنایع داروسازی و تهیه نانوحامل دارویی هوشمند استفاده کنند.
بیشتر داروهای خوراکی یا تزریقی که برای درمان بیماری‌های مختلف تجویز می‌شوند، از طریق جریان خون به بافت هدف می‌رسند. در این روش درمان در مدت زمان رسیدن دارو به بافت‌ها و دستگاه‌های مختلف بدن در معرض تماس با دارو قرار گرفته و کم و بیش صدمه می‌بینند.
این وضعیت به ویژه در مورد داروهای ضدسرطان، به دلیل ترکیبات شیمیایی و درجه سمیت، شدیدتر است که با نانو داروی هوشمند تولید شده قادر خواهند بود تا شمار زیادی از داروها را برای اتصال به سلول‌های سرطانی حمل کنند ضمن آنکه سلول‌های سالم نیز تحت تاثیر اثرات سمیت داروها قرار نخواهند گرفت.
نانو ذرات قادر هستند به طور عمیق به بافت تومور نفوذ کنند. همچنین با به تأخیر انداختن تشخیص سلول‌های ایمنی، به سلول هدف می‌رسند و در آن یک سیال هموژن با ویسکوزیته کم تشکیل می‌دهند و برای مدت زمان طولانی در بافت تومور باقی خواهند ماند.
ارسال نظرات