به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»، «دیوید آلبرایت» ناظر پیشین سازمان ملل در عراق و مدیر اندیشکده «علوم و امنیت بین‌الملل» و «برونو ترترایس» عضو ارشد «بنیاد تحقیقات راهبردی پاریس» در یادداشتی مشترک آورده‌اند: سازمان انرژی اتمی ایران در اواخر ماه قبل در بیانیه‌ای اعلام کرد که قصد دارد «سندی جامع» شامل فهرست تمامی اقدامات هسته‌ای این کشور را تألیف کند. بااین‌حال در این بیانیه پاسخی به این پرسش مهم که آیا ایران بر روی تسلیحات هسته‌ای کار می‌کند یا خیر داده نشده است.
مباحث 1+5 تاکنون تقریباً صرفا بر توانمندی‌های ایران در غنی‌سازی اورانیوم و تولید پلوتونیوم متمرکز بوده است. این اشتباه است. بله توانایی ایران برای تولید مواد شکافتی اهمیت زیادی دارد، اما اگر ایران هرگز فعالیت‌های مرتبط با سلاح هسته‌ای نداشت، جهان این‌چنین نگران نبود.
یک توافق نهایی برای اینکه توافقی معتبر باشد، باید این اطمینان را به وجود بیاورد که هر تلاشی از سوی تهران برای ساخت بمب به‌اندازه کافی زمان‌بر و قابل‌ردیابی است که جامعه جهانی بتواند قاطعانه جلوی این کار را بگیرد. اینکه بدانیم جمهوری اسلامی درگذشته برنامه تسلیحاتی هسته‌ای داشته است، کار بر روی کلاهک‌ها تا چه حد پیش رفته است و آیا هنوز هم ادامه دارد، از اهمیت بالایی برخوردار است. بدون پاسخ‌هایی روشن به این پرسش‌ها، کارشناسان قادر نخواهند بود تشخیص دهندکه حکومت ایران درصورتی‌که از توافق سرباز زند، با چه سرعتی قادر خواهد بود سلاح هسته‌ای قابل پرتاب تولید کند.
اکنون پایانی برای این روند نمایان شده است: توافق موقتی که در اواخر سال 2013 با 1+5 امضا شد که در ماه جولای به پایان می‌رسد. بدین ترتیب تهران معتقد است که اگر به‌اندازه کافی وقت‌کشی کند، طرف‌های مذاکره‌کننده‌اش، برای حفظ روند مذاکرات، تا حد زیادی از تقاضای خود پیرامون اطلاعات درباره فعالیت‌های نظامی هسته‌ای ایران، عقب‌نشینی می‌کنند.بیانیه ماه آوریل سازمان انرژی اتمی ایران درباره «سند جامع» می‌تواند بخشی از راهبرد وقت‌کشی باشد. برای اطمینان از اینکه ایران از وقت‌کشی بهره نخواهد برد، آمریکا و هم‌پیمانان اروپایی‌اش باید روشن کنند که هیچ توافقی بدون پاسخ ایران به نگرانی‌های آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای ممکن نیست.
منبع: ندای انقلاب
ارسال نظرات