وقتی دولت‌مردان مواظب لحن مواضع خود نیستند؛
به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، در آستانه مذاکرات ایران و ۱+۵ در نیویورک که احتمالا باید آن را "نیویورک یک" نام نهاد، دو اظهار نظر از دو دولت‌مرد ارشد ایرانی منتشر شده که نه لحن آنها قابل توجیه است و نه محتوای آنها.
حسن روحانی، رئیس دولت یازدهم که هنوز عازم نیویورک نشده است، در تهران و گفت‌وگو با شبکه خبری ان‌بی‌سی آمریکا انتقادی را از آمریکا مطرح کرد که رسانه‌های جریان غالب غربی با کمال میل آن را به تیتر خود در انعکاس سخنان رئیس دولت بدل کردند: «چرا آمریکا از نیروی زمینی علیه داعش استفاده نمی‌کند؟»
عین عبارات ریاست محترم جمهوری به نقل از سایت ان‌بی‌سی بدین شرح است:
«آیا آمریکایی‌ها از دادن تلفات در عراق می‌ترسند؟ آیا آنها از اینکه سربازانشان کشته شوند در جنگی که ادعا می‌کنند علیه تروریسم است، در هراسند؟»
«اگر می‌خواهند از هواپیما و هواپیمای بدون سرنشین استفاده کنند، به‌طوری که هیچ یک از آمریکایی‌ها مجروح نشود، آیا به این ترتیب می‌توان بدون سختی و ایثار با تروریسم جنگید؟ آیا بدون آن (سختی و ایثار) می‌توان به یک هدف بزرگ دست یافت؟ در تمام مسائل منطقه‌ای و بین‌المللی، کسی پیروز است که آماده ایثار باشد.»
«شاید در بعضی شرایط حملات هوایی لازم باشد... به‌هر حال، حمله هوایی باید با اجازه مردم و دولت آن کشور انجام شود.»
برداشت رسانه‌های غربی از سخنان فوق این بوده است که رئیس‌جمهور ایران از اینکه واشنگتن از نیروی زمینی در عراق استفاده نمی‌کند، ناراحت است. لحن ظاهری سخنان آقای دکتر روحانی نیز همین برداشت را اقتضا می‌کند.
در حسن نیت ریاست محترم جمهوری از این سخنان مطلقا تردیدی نیست. منتها به لحن ایشان در این مصاحبه، انتقاد جدی وارد است. حتما آقای دکتر روحانی بهتر از هر کسی می‌دانند که نه آمریکا واقعا به‌دنبال نبرد با تروریسم است و نه استفاده این کشور از نیروی زمینی در چنین نبردی، می‌تواند نام ایثار به‌خود بگیرد.
حتما آقای دکتر روحانی خود می‌دانند که اگرچه داعش دارای پایه‌های عقیدتی هست اما در شکل‌گیری و تقویت آن، شرایطی که آمریکایی‌ها با اشغال عراق و به راه انداختن جنگ علیه دولت سوریه به‌وجود آورده‌اند، نقش داشته است.
از سوی دیگر، دولت‌مرد دیگری به‌نام محمدجواد ظریف، در لحن گفتار نامناسب، گوی سبقت را از رئیس خود ربود، آن هم در نیویورک. وی در تعبیری که از گروهک تروریستی داعش ارائه کرد، دقیقا از عبارات باراک اوباما استفاده کرد و خواسته یا ناخواسته، بر تعبیر وی از گروهک تروریستی داعش صحه گذاشت: «من این گروه را نه دولت می‌دانم و نه اسلامی و همانگونه که رئیس جمهور اوباما به این مسئله اشاره کرد آنها یک گروه اسلامی نیستند و تنها یک تشکیلات تروریستی هستند.»
اگرچه نمی‌توان تعبیر اوباما از داعش را نادرست تلقی کرد – که داعش نه واقعا دولت است و نه اسلامی – اما تمسک جستن ظریف به سخنان وی برای تعبیر داعش را قطعا می‌توان ناصواب دانست. ظریف به‌عنوان وزیر خارجه یک کشور خاورمیانه‌ای، جمله‌ای برای تعبیر داعش نیافته بود که به سخنان اوباما متوسل شد؟
وی از سوی دیگر، در خصوص مذاکرات هسته‌ای نیز تعبیری داشت که آن هم به تیتر رسانه‌های جریان غالب غربی بدل شد. در حالی که دیگر تقریبا همه می‌دانند که واشنگتن جز سطح محدودی از غنی‌سازی، چیز دیگری را برای ایران در توافق ژنو نپذیرفته و این ادعا که غرب در توافق ژنو، به حق غنی‌سازی ایران اذعان کرده، بی‌پایه و اساس است و به عبارت دیگر، در حالی که عام و خاص می‌دانند که سرانجام مذاکرات فعلی چیست و آنها که روزی به این مذاکرات در خیابان‌های تهران دل بسته بودند، اکنون اگر نه با نیشخند، با تاسف به آن می‌نگرند، آقای دکتر ظریف مدعی شد که هر توافقی از عدم توافق هسته‌ای بهتر است!
رئیس دستگاه دیپلماسی دولت روحانی، در گفت‌وگو با رادیو ملی آمریکا اظهار داشت: «من فکر می‌کنم اگر شما حصول هر نوع توافق را با عدم توافق قیاس کنید، باید بگویم آشکار است که حصول یک توافق بسیار بهتر است.»
بر اساس سخنان آقای ظریف، حصول هر توافقی بهتر از عدم حصول آن است! این نه‌تنها موضع نظام جمهوری اسلامی ایران نیست، بلکه نمی‌توان باور کرد که حرف یک دانش آموخته روابط بین‌الملل باشد که البته بسیار هم خود را باسواد می‌بیند!
به هر حال در شرایط فعلی و با توجه به اینکه مذاکرات، نه مذاکرات دولت روحانی با دولت اوباما، بلکه مذاکرات نظام جمهوری اسلامی با نظام قدرت‌محور بین‌المللی است، همچنان سکوت نسبت به برخی اقوال و افعال وزیر امور خارجه و مجموعه تحت امرش به صواب نزدیک‌تر است. اما با پایان یافتن نمایش مذاکراتی ظریف – کری، حتما ایشان باید منتظر حرف‌هایی باشند که تاکنون نشنیده‌اند؛ به‌خصوص اینکه خود ایشان هم خوب می‌دانند که در این مذاکرات، آشکارا انتحار سیاسی کرده‌اند.
ایشان آن روز باید جواب دهند، چرا نظرات کسانی که دولت متبوعشان آنها را کم‌سواد و لایق رفتن به جهنم دانسته، درست از آب درآمده است؟
هرچند امیدواریم مقامات ارشد دولت هر چه زودتر این مواضع نامناسب را اصلاح و تردیدهای به وجود آمده درباره آنها را مرتفع کنند.
تعداد نظرات: ۳
ناشناس
۲۳:۲۹ - ۱۳۹۳/۰۶/۲۸
پاسخ
آدم که عاشق شد هم کور میشه هم کر این مثال هیچ ربطی به هیچکس نداشت ها!!!
@
۱۲:۳۵ - ۱۳۹۳/۰۶/۲۹
بله نداشت هاااا
رحیم
۱۱:۵۱ - ۱۳۹۳/۰۶/۳۰
پاسخ
بعضی ها دلشون می خواد به هر شکلی شاخص و مشهور بشن و نامشون تو تاریخ بمونه، حالا اگه نشد مثل امیرکبیر تو جنبه مثبت، مثل ناصرالدین شاه و بقیه هم پالکی هاش از جنبه منفی.
ارسال نظرات