به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو» به نقل از الف، با اوج گیری چانه زنی های مذاکره کنندگان ایران با گروه 5+1 بر سر حقوق ملی ایران، فعالیت رسانه های بین المللی هم به اوج خود رسیده است.
خبرنگاران هر رسانه ای بسته به اینکه در کجای جغرافیای سیاسی دنیا قرار داشته و به کدام دولت وابسته باشند، سعی می کند از زاویه منافع رسانه و دولت خود، چانه زنی های هسته ای را تحلیل و طرف مقابل را زیاده خواه جلوه دهند و به افکار عمومی و مخاطبان خود چنین القا کنند که بخاطر زیاده خواهی آن طرف، مذاکرات طول کشیده یا در معرض بن بست قرارگرفته است.
در این بازی، تکلیف خبرنگاران ایرانی، آمریکایی، روس، انگلیسی و فرانسوی و... روشن است. اما در این میان، موقعیت خبرنگاران ایرانی الاصل که در رسانه های غربی خدمت می کنند، کمی پیچیده و بغرنج به نظر می رسد. آنها از یک سو ایرانی هستند و خون ایرانی در رگهایشان جریان دارد و از سوی دیگر، باید منافع سران رسانه شان را بیان و تعقیب کنند.
چند شب پیش در حاشیه یک مهمانی، توفیق اجباری دست داد تا اخبار و تحلیل های هسته ای را از چند شبکه ماهواره ای فارسی زبان تماشا کنم. حس غریبی بود. خبرنگارانی که بعضا سال های دور در همین تهران همکارم بودند، الان در کسوت گوینده یا تحلیلگر خبر بی بی سی فارسی، چشم در چشم هموطنان خود، مذاکره کنندگان ایرانی را به زیاده خواهی متهم کرده و خواستار کوتاه آمدن آقای ظریف و دست کشیدنش از منافع ملی ایران بودند. سعی کردم در نگاه شان، ردی از شرم و حیا تشخیص دهم، اما دریغ... به راستی مرزهای خیانت به وطن تا کجاست؟
ارسال نظرات