چرا دچار گرانی یا کمبود پوشک شده‌ایم؟!

 

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، علی چاهخوزاده؛* چرا هجدهمین اقتصاد جهان هستیم و ضریب جینی ما از آمریکا هم بهتر است، اما دچار گرانی یا مثلاً کمبود پوشک شده‌ایم؟! این یک سؤال مهم است که برخی اذهان آگاه و منصف با دیدن رخداد‌های این روز‌های کشور از خود می‌پرسند...

 

راستش این است که میان هجدهم بودن ما در اقتصاد جهان (که البته بنا بر گزارش‌های جدید، می‌رویم تا به مقام پانزدهم نیز برسیم) و گرانی یک‌شبه و کمبود پوشک هیچ استبعادی وجود ندارد... اگر به «واقعیت‌های اقتصادی» و «تأثیر تصمیمات سیاسی» آگاه باشیم!

در گام اول، واقعیت‌ها اینطور می‌گوید که ایران اسلامی هم‌اکنون به لحاظ اقتصادی با «بحران» مواجه نشده و مشکلاتی دارد که در تمام اقتصاد‌های دیگر جهان نیز وجود دارد.

 

در واقع در علم اقتصاد و اقتصاد سیاسی، بحران هنگامی شروع می‌شود که قیمت نان یا بنزین بالا برود، بانک‌های بزرگ کشور ورشکسته بشوند، بورس کشور سقوط کند و یا قحطی غذا شکل بگیرد. همان رخدادی که نسبتاً و در ابعادی در ونزوئلا یا سودان رخ داده است.

 

پس بپذیریم اینکه ارزش پول کشور طی ۲ هفته تا ۸۰ درصد افت می‌کند و یا مثلا پوشک کمیاب می‌شود؛ اما در مقابل قیمت نان ثابت است و سقوط خاصی هم در بورس مشاهده نمی‌شود؛ یعنی مسئله به بحران اقتصادی ربطی ندارد و آنان دروغ می‌گوید که اقتصاد کشور آتش گرفته است و ما بحران مشروعیت داریم در واقع ما بحران مدیریت داریم و اینکه مسئولین اجرایی کشور سیاست‌های اقتصاد مقاومتی را اجرا نمی‌کنند و ...

از اینجا نقب می‌زنم به دلیل دوم رخداد‌های این روز‌ها یا همان تأثیر تصمیمات سیاسی...ایراد عجیبی که خیلی از معترضین این روز‌ها به آن توجه نمی‌کنند، رأیی است که خودشان و به تعبیری خودمان! به اصلاح طلبان و گزینه آن‌ها یعنی حسن روحانی داده‌ایم.

 

بله! اکثریت ما در دو انتخابات پیاپی به کسانی رأی دادیم که اساساً، چون لیبرال هستند، قائل به کنترل قاطعانه قیمت‌ها نیستند و آن را مغایر آزادی می‌دانند.

 

ما به کسانی رأی دادیم که تمام راه حل‌های اقتصادی را در رحم مذاکره می‌جویند و از همین روست که تقریبا ۶ سال آزگار، بخشی از ظرفیت‌های کشور را معطل گذاشتند.

 

بگذارید راحت‌تر با هم حرف بزنیم... درست است که امروز روحانی باید پاسخگوی وضع موجود باشد و بیشتر از او اصلاح‌طلبان که تحفه اعتدال را در دامن مردم گذاشتند باید جواب بدهند؛ اما بیش از همه این خودِ ما هستیم که با رأیی که در انتخابات‌های ۹۲ و ۹۶ به روحانی دادیم؛ وضع موجود کشور را رقم زدیم.

 

همانطور که این خود تهرانی‌ها هستند که با رأیی که اصولگرایان شورای شهر ندادند، این روز‌ها با چراغ به دنبال قالیباف می‌گردند، اما اثری نمی‌یابند، باید این را قبول کرد که درست است که مسئولان هیچ انگیزه‌ای برای حل مشکلات اقتصادی نمی‌کنند بخشی از این هم تقصیر خودمان است که موقع انتخاب به کارنامه افراد دقت کافی نداریم و با تبلیغات چند سلبریتی رأی می‌دهیم و حالا که همه را از چشم مسئول می‌دانیم و حتی خواستار ورود رهبری به جزئی‌ترین مسائل حاکمیتی می‌شویم  کسی هم این غلط قدیمی را نگوید که چرا شورای نگهبان تأیید کرد؟ و مشکل از نظارت استصوابی است.

 

اینجا مملکتی است که حدودا سالی یک انتخابات در آن برگزار می‌شود. حاکمیتی هم که فقط گزینه‌های خود را وارد انتخابات می‌کند و به صرف یک احتمال بد، نماینده قشری از مردم و سیاسیون را تأیید صلاحیت نمی‌کند؛ حاکمیت ایران اسلامی نیست. دیکتاتوری است.