به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، در خاطرات مرحوم حجت‌الاسلام سیدمهدی طباطبایی استاد اخلاق شهر تهران درباره زمان حضور زنان در تظاهرات انقلاب می‌خوانیم:
*حضور زنان در تظاهرات انقلاب چه زمانی باب شد؟
در سال ۵۰ برای اولین‌بار بود که می‌خواستیم زن‌ها را به صحنه بیاوریم. من استقبال کردم که اگر مرد‌ها بخواهند بیایند، تظاهرات و خانم‌ها نباشند این هیچ جلوه‌ای ندارد. نامه نوشتم که جایز است خانم‌ها را محجب بیاوریم. این رسم نبود که زن‌ها بیایند. حتی نمازجمعه هم زن‌ها نمی‌آمدند.
این یکی از نواقص جریانات سال ۴۲ بود که خانم‌ها نمی‌آمدند. من سال ۴۷ در نجف از آقا سؤال کردم که آقا جواب ندادند. یکی از سؤال‌هایی که با نامه نوشتم و جواب گرفتم؛ همین موضوع بود. این جایز بودن را من شروع کردم.
این استاد اخلاق در کتاب «اخلاق و مبارزه» ادامه می‌دهد: بنده در تهران سال ۵۰ مجوز گرفتم که در تولد حضرت زهرا (س) کلاس قرآن تشکیل دادم. در خرداد یا تیرماه در حسینیه عسکری ما جشن حضرت زهرا (س) را گرفتیم و مکلف کردیم عده‌ای چادر مشکی و یا چادر سفید یا گلی بیایند.
گرداننده این کار همین خانم صراف بود که قبلاً شاگرد آیت‌الله سعیدی بود و خانم نکویی که سرپرست بچه‌ها بودند. کلاسی گذاشتیم و شعارش را هم خودمان درست کردیم و حرف‌ها را خودمان یادشان دادیم. بنا شد خانم‌ها از حسینیه عسکریه تا مسجد موسی بن جعفر (ع) بیایند.
این تظاهرات اول بود که چادر مشکی‌ها جلو و چادر‌های گل منگولی وسط و سفید‌ها عقب و آقایان هم جلوی همه بودند؛ همه چیز روی نظم بود. این حرکت تظاهرات بود که همه در خیابان شعار بدهند. به مدرسه رسیدند و بچه‌ها که تعطیل شدند؛ فرهنگیان جلوی ما را گرفتند؛ ولی من با آن‌ها دعوا کردم و خودم راه را باز کردم و آمدم.
*حضور زنان در تظاهرات انقلاب چه زمانی باب شد؟
در سال ۵۰ برای اولین‌بار بود که می‌خواستیم زن‌ها را به صحنه بیاوریم. من استقبال کردم که اگر مرد‌ها بخواهند بیایند، تظاهرات و خانم‌ها نباشند این هیچ جلوه‌ای ندارد. نامه نوشتم که جایز است خانم‌ها را محجب بیاوریم. این رسم نبود که زن‌ها بیایند. حتی نمازجمعه هم زن‌ها نمی‌آمدند.
این یکی از نواقص جریانات سال ۴۲ بود که خانم‌ها نمی‌آمدند. من سال ۴۷ در نجف از آقا سؤال کردم که آقا جواب ندادند. یکی از سؤال‌هایی که با نامه نوشتم و جواب گرفتم؛ همین موضوع بود. این جایز بودن را من شروع کردم.
این استاد اخلاق در کتاب «اخلاق و مبارزه» ادامه می‌دهد: بنده در تهران سال ۵۰ مجوز گرفتم که در تولد حضرت زهرا (س) کلاس قرآن تشکیل دادم. در خرداد یا تیرماه در حسینیه عسکری ما جشن حضرت زهرا (س) را گرفتیم و مکلف کردیم عده‌ای چادر مشکی و یا چادر سفید یا گلی بیایند.
گرداننده این کار همین خانم صراف بود که قبلاً شاگرد آیت‌الله سعیدی بود و خانم نکویی که سرپرست بچه‌ها بودند. کلاسی گذاشتیم و شعارش را هم خودمان درست کردیم و حرف‌ها را خودمان یادشان دادیم. بنا شد خانم‌ها از حسینیه عسکریه تا مسجد موسی بن جعفر (ع) بیایند.
این تظاهرات اول بود که چادر مشکی‌ها جلو و چادر‌های گل منگولی وسط و سفید‌ها عقب و آقایان هم جلوی همه بودند؛ همه چیز روی نظم بود. این حرکت تظاهرات بود که همه در خیابان شعار بدهند. به مدرسه رسیدند و بچه‌ها که تعطیل شدند؛ فرهنگیان جلوی ما را گرفتند؛ ولی من با آن‌ها دعوا کردم و خودم راه را باز کردم و آمدم.
ارسال نظرات