به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرگزاری دانشجو، فعالیت‌های سینمایی حوزه هنری نه‌فقط در ساخت فیلم‌ها و مشارکت فنی در تولید پروژه‌ها، بلکه به اکران آثار و پخش رایت فیلم‌ها در شبکه نمایش خانگی هم مربوط می‌شود. موسسه «بهمن سبز» مسئولیت اکران فیلم‌های سینمایی در سالن‌های حوزه هنری را برعهده دارد و موسسه هنر‌های تصویری سوره عهده‌دار توزیع خانگی فیلم‌هایی است که رایت آن‌ها توسط حوزه هنری خریداری می‌شود. مسئول هر دوی این موسسه‌ها سعید خندق‌آبادی است.
حوزه هنری از سال ۱۳۹۰ دست به گزینش آثار سینمایی برای نمایش در سالن‌هایش زد. از اینجا به بعد بود که پخش حوزه هنری و مشخصا موسسه بهمن سبز اهمیت ویژه‌ای در اخبار و تحلیل‌ها پیدا کرد. حوزه هنری که صاحب تعدادی از بهترین سالن‌های نمایش در ایران بود با تحریم بعضی از فیلم‌ها مخالفتش را با مضمون آن‌ها نشان داد. حدود هفت سال است که اصطلاح «فیلم‌های تحریمی حوزه» به دلیل همین سیستم گزینشی در اکران، سر زبان‌ها افتاده است. معیار‌های حوزه هنری برای نپذیرفتن اکران بعضی فیلم‌ها، آنچنان که عنوان می‌شود، مضامین اخلاقی، عرفی و سنتی مرتبط با انقلاب اسلامی و زیست معمول و متعارف ایرانی، اسلامی بود. در کنار «بهمن سبز»، موسسه هنر‌های تصویری سوره مسئول پخش فیلم‌ها در سینما‌های حوزه هنری است. موسسه هنر‌های تصویری سوره جزء شرکت‌های متعددی به حساب می‌آید که در ایران رایت آثار سینمایی را در شبکه نمایش خانگی توزیع می‌کنند و برخلاف اکران فیلم‌ها که به علت محدودیت سالن‌های نمایش در ایران، ممکن است نهادی مثل حوزه هنری را دارای موقعیت ویژه‌ای بکند، پخش فیلم‌ها در شبکه نمایش خانگی چنین نبود.
نگاه به فهرست فیلم‌هایی که موسسه هنر‌های تصویری سوره طی چند سال اخیر رایت آن‌ها برای توزیع در شبکه نمایش خانگی را خریداری کرده، تناقضات را بین معیار‌های حوزه هنری برای حمایت یا تحریم آثار سینمایی نشان می‌دهد. مثلا مشخص نیست که چه تفاوتی به لحاظ مضمون‌های ساختارشکنانه فیلمی مثل «هزارپا» که رایت پخش آن توسط پخش سوره خریداری شده، با «گشت ارشاد» یا «زندگی خصوصی» وجود داشت که حوزه‌هنری پخش آن‌ها را در سینماهایش متوقف کرد. از طرفی چطور ممکن است «گشت ارشاد» که مضمون و فضایی محتاطانه‌تر داشت، توسط حوزه‌هنری تحریم شود و «گشت ۲» که بسیار ساختارشکنانه‌تر بود توسط پخش سوره توزیع شود.
به نظر می‌رسد تلاش موسسه هنر‌های تصویری سوره در سهم‌گیری هر چه بیشتر از بازار نمایش خانگی، روی انتخاب فیلم‌هایی که توسط «بهمن سبز» تحریم می‌شوند هم تاثیرگذار بوده؛ چه اینکه مدیر هر دو موسسه یک مجموعه است. این که فیلم‌هایی مثل «عرق سرد» با علم به فروش بسیار پایین‌شان در سینما‌های حوزه هنری تحریم شوند، یک نوع نمایش تعهد به معیار‌های فرهنگی انقلاب با کمترین هزینه است.
اما وقتی پای «هزارپا» در میان باشد، ظاهرا این معیار‌ها توسط گردانندگان «بهمن سبز» و پس از آن «پخش سوره» به عمد فراموش می‌شوند. اوج دوگانگی این معیار‌ها خودش را در اکران «رحمان ۱۴۰۰» نشان داد که سینما‌های حوزه هنری هم میزبان آن بودند.
«رحمان ۱۴۰۰» بدون تردید و مبالغه، مبتذل‌ترین فیلم سینمای ایران در ۴۰ سال گذشته بود و طیف‌های سیاسی و فرهنگی مختلف را چنان به واکنش واداشت که نهایتا موجب توقیف این فیلم پس از نمایش یک ماهه‌اش شد. اما حوزه هنری فیلمی را که مشکل آن با اصلاحیه حل نمی‌شد و اساسا موضوع آن موارد غیراخلاقی داشت در سالن‌هایش نمایش داد، چون این فیلم سوددهی مالی بالایی داشت و مثل «عرق سرد»، «پذیرایی ساده»، «مادر قلب اتمی»، «زادبوم» و ... تحریم آن کم‌هزینه، اما پر سروصدا نبود. یکی‌دو روز بعد از توقیف «رحمان ۱۴۰۰» مطرح شد که حق پخش رایت ویدئویی این فیلم در شبکه نمایش خانگی، در زمانی که هنوز تولید این پروژه به اتمام نرسیده بود، توسط پخش سوره خریداری شده است.
مشخص بود که در صورت صحت این خبر نه‌تن‌ها رویه‌ها و سویه‌های جدیدی از مافیای اکران در سینمای ایران رخ نشان خواهند داد، بلکه دلیل پخش بی‌دردسر «رحمان ۱۴۰۰» در سینما‌های حوزه هنری و البته عیار گردانندگان و مدیران بهمن سبز و پخش سوره در وفاداری به معیار‌های انقلابی و اصول فرهنگی و عرفی و متعارفی که مدعی آن بودند، به واقع آشکار می‌شد.
تماس با سعید خندق‌آبادی، مدیرعامل بهمن سبز و موسسه هنر‌های تصویری سوره، پاسخ این سوال را تقریبا مشخص می‌کند.
خندق‌آبادی ابتدا حاضر به گفتگو شد منتها بلافاصله پس از مواجهه با سوال خبرنگار ما درخصوص اینکه آیا حق پخش «رحمان ۱۴۰۰» توسط سوره خریداری شده یا خیر، به طرز غافلگیرکننده‌ای عصبانی شد و گفت: به این سوال پاسخ نمی‌دهد و گوشی تلفن را قطع کرد.
حوزه هنری از سال ۱۳۹۰ دست به گزینش آثار سینمایی برای نمایش در سالن‌هایش زد. از اینجا به بعد بود که پخش حوزه هنری و مشخصا موسسه بهمن سبز اهمیت ویژه‌ای در اخبار و تحلیل‌ها پیدا کرد. حوزه هنری که صاحب تعدادی از بهترین سالن‌های نمایش در ایران بود با تحریم بعضی از فیلم‌ها مخالفتش را با مضمون آن‌ها نشان داد. حدود هفت سال است که اصطلاح «فیلم‌های تحریمی حوزه» به دلیل همین سیستم گزینشی در اکران، سر زبان‌ها افتاده است. معیار‌های حوزه هنری برای نپذیرفتن اکران بعضی فیلم‌ها، آنچنان که عنوان می‌شود، مضامین اخلاقی، عرفی و سنتی مرتبط با انقلاب اسلامی و زیست معمول و متعارف ایرانی، اسلامی بود. در کنار «بهمن سبز»، موسسه هنر‌های تصویری سوره مسئول پخش فیلم‌ها در سینما‌های حوزه هنری است. موسسه هنر‌های تصویری سوره جزء شرکت‌های متعددی به حساب می‌آید که در ایران رایت آثار سینمایی را در شبکه نمایش خانگی توزیع می‌کنند و برخلاف اکران فیلم‌ها که به علت محدودیت سالن‌های نمایش در ایران، ممکن است نهادی مثل حوزه هنری را دارای موقعیت ویژه‌ای بکند، پخش فیلم‌ها در شبکه نمایش خانگی چنین نبود.
نگاه به فهرست فیلم‌هایی که موسسه هنر‌های تصویری سوره طی چند سال اخیر رایت آن‌ها برای توزیع در شبکه نمایش خانگی را خریداری کرده، تناقضات را بین معیار‌های حوزه هنری برای حمایت یا تحریم آثار سینمایی نشان می‌دهد. مثلا مشخص نیست که چه تفاوتی به لحاظ مضمون‌های ساختارشکنانه فیلمی مثل «هزارپا» که رایت پخش آن توسط پخش سوره خریداری شده، با «گشت ارشاد» یا «زندگی خصوصی» وجود داشت که حوزه‌هنری پخش آن‌ها را در سینماهایش متوقف کرد. از طرفی چطور ممکن است «گشت ارشاد» که مضمون و فضایی محتاطانه‌تر داشت، توسط حوزه‌هنری تحریم شود و «گشت ۲» که بسیار ساختارشکنانه‌تر بود توسط پخش سوره توزیع شود.
به نظر می‌رسد تلاش موسسه هنر‌های تصویری سوره در سهم‌گیری هر چه بیشتر از بازار نمایش خانگی، روی انتخاب فیلم‌هایی که توسط «بهمن سبز» تحریم می‌شوند هم تاثیرگذار بوده؛ چه اینکه مدیر هر دو موسسه یک مجموعه است. این که فیلم‌هایی مثل «عرق سرد» با علم به فروش بسیار پایین‌شان در سینما‌های حوزه هنری تحریم شوند، یک نوع نمایش تعهد به معیار‌های فرهنگی انقلاب با کمترین هزینه است.
اما وقتی پای «هزارپا» در میان باشد، ظاهرا این معیار‌ها توسط گردانندگان «بهمن سبز» و پس از آن «پخش سوره» به عمد فراموش می‌شوند. اوج دوگانگی این معیار‌ها خودش را در اکران «رحمان ۱۴۰۰» نشان داد که سینما‌های حوزه هنری هم میزبان آن بودند.
«رحمان ۱۴۰۰» بدون تردید و مبالغه، مبتذل‌ترین فیلم سینمای ایران در ۴۰ سال گذشته بود و طیف‌های سیاسی و فرهنگی مختلف را چنان به واکنش واداشت که نهایتا موجب توقیف این فیلم پس از نمایش یک ماهه‌اش شد. اما حوزه هنری فیلمی را که مشکل آن با اصلاحیه حل نمی‌شد و اساسا موضوع آن موارد غیراخلاقی داشت در سالن‌هایش نمایش داد، چون این فیلم سوددهی مالی بالایی داشت و مثل «عرق سرد»، «پذیرایی ساده»، «مادر قلب اتمی»، «زادبوم» و ... تحریم آن کم‌هزینه، اما پر سروصدا نبود. یکی‌دو روز بعد از توقیف «رحمان ۱۴۰۰» مطرح شد که حق پخش رایت ویدئویی این فیلم در شبکه نمایش خانگی، در زمانی که هنوز تولید این پروژه به اتمام نرسیده بود، توسط پخش سوره خریداری شده است.
مشخص بود که در صورت صحت این خبر نه‌تن‌ها رویه‌ها و سویه‌های جدیدی از مافیای اکران در سینمای ایران رخ نشان خواهند داد، بلکه دلیل پخش بی‌دردسر «رحمان ۱۴۰۰» در سینما‌های حوزه هنری و البته عیار گردانندگان و مدیران بهمن سبز و پخش سوره در وفاداری به معیار‌های انقلابی و اصول فرهنگی و عرفی و متعارفی که مدعی آن بودند، به واقع آشکار می‌شد.
تماس با سعید خندق‌آبادی، مدیرعامل بهمن سبز و موسسه هنر‌های تصویری سوره، پاسخ این سوال را تقریبا مشخص می‌کند.
خندق‌آبادی ابتدا حاضر به گفتگو شد منتها بلافاصله پس از مواجهه با سوال خبرنگار ما درخصوص اینکه آیا حق پخش «رحمان ۱۴۰۰» توسط سوره خریداری شده یا خیر، به طرز غافلگیرکننده‌ای عصبانی شد و گفت: به این سوال پاسخ نمی‌دهد و گوشی تلفن را قطع کرد.
منبع: فرهیختگان
ارسال نظرات