به گزارش گروه دیگر رسانه‌های خبرگزاری دانشجو، نمایش قصه ظهر جمعه نوشته محمد مساوات به کارگردانی نسیم ادبی روی صحنه رفته است. متنی که پیش از این نیز با خوانش‌های دیگری اجرا شده است و کماکان نیز به آن توجه می شود.
نمایش همچنانکه از عنوان آن برمی آید (یعنی قصه ظهر جمعه) روایتی است مبتنی بر فضای دهه شصت. بازه مهمی از تاریخ این سرزمین که به وفور چه در تئاتر و چه در دیگر مدیوم های هنری مانند سینما و ادبیات به آن پرداخته شده است.
ممکن است از عنوان نمایش، قصه ظهر جمعه، مخاطب تصور کند که با نمایشی نوستالژیک و تصویری همدلانه و صمیمی از آن روزگار روبرو است اما دست بر قضا این نمایش نئورئال است که بر جبر حاکم بر آن فضا دست گذاشته است.
در رویکرد مبتنی بر نئورئالیسم واقعیت آنچنان که هست و با وجود همه زمختی ها و تلخی هایش به کار گرفته می شود و از این رو سازنده اثر آگاهانه می کوشد با فاصله عاطفی گرفتن از سوژه و کمرنگ کردن دخالت خود در واقعیت هرچه بیشتر مستند و تاریخی بنمایاند.
در روز عروسی دختر کوچک یک خانواده در سال 1369، با بالا گرفتن اختلافات اعضای خانواده، زخم‌های کهنه دوباره سر باز می‌کنند و درگیری بین شخصیت‌های نمایشی اوج می‌گیرد. در حالی که پدر خانواده بیمار و بیهوش روی تخت افتاده است، هر لحظه این خطر وجود دارد که مراسم عروسی به هم بخورد و... . این خلاصه ای از داستان قصه ظهر جمعه است. از این منظر نمایش قصه ظهر جمعه درباره خانواده ای دهه شصتی است که اعضای این خانواده نماینده تیپ های مختلف موجود در دهه شصت را معرفی و بررسی کند. در این خانواده از طیف مذهبی تا اهل خوشگذرانی یافت می شود اما آنچه مضمون اصلی حاکم بر نمایش است با محوریت دختر خانواده و ماجرای ازدواجش طرح و پیگیری می شود.
محتوای مد نظر نسیم ادبی نقد خشونت و جبری است که خود را در انتخاب به جای دختر خانواده محق می داند. گویی او هیچ اراده ای ندارد و ابزاری است در دست قدرت حاکمه که در اینجا مردان و پسران خانواده هستند.
جبری که از خشونت نمادین و اجتماعی در نهایت به خشونت فیزیکی در صحنه پایانی می انجامد. درحالیکه موقعیت شادی به عزا بدل می شود و خانواده پاشیده و از هم گسیخته می شود. نمایش در پایان از یک اثر هنری فراتر رفته و به بیانه ای اجتماعی بدل می شود که یقه مخاطب را می چسبد و او را در آخر رها نمی کند.
طراحی صحنه قابل قبول که با بکارگیری و استفاده از اشیا و جزئیات ظاهری شخصیت ها و لوکیشن که یک خانه است تا لحن و تکیه کلام های بازیگران به خوبی در ایجاد فضا و باورپذیری آن عمل می کنند.
نمایش قصه ظهر جمعه که اجراهای پایانی خود را تماشاخانه سپند سپری می کند اجرایی قابل قبول و موثر است که به جای خنثی بودن و بی خطر بودن دست روی یک سوژه ملتهب و مهم اجتماعی می گذارد که به خودی خود قابل تحسین و ارزشمند است و لایق حمایت و استقبال مخاطب.