یادداشت دانشجویی |
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- محسن نجفی؛* حال و هوای این روز‌های عراق در نزدیکی راه پیمایی میلیونی اربعین چندان جذاب نیست. در این یادداشت قصد دارم فضای غبار الود عراق کنونی را قدری تبیین کنیم.
مردم عراق از روز ۱ اکتبر در اعتراض به فساد اداری و مالی، کمبود امکانات رفاهی و... به خیابان‌ها امدند و علیه دولت محلی دست به اشوب گسترده‌ای زدند. به نقل از منابع خبری اگاه اعتراضات خیابانی تاکنون دست کم ۱۰۰ کشته و ۱۰۰۰ زخمی برجا گذاشته که در بین کشته شده‌ها و مجروحین نیرو‌های نظامی نیز دیده می‌شود.
اما آن چیزی که امروزه نقل محافل خبری شده و رسانه‌های ماهواره‌ای معاند از ان به عنوان تنفر عراقی‌ها از نفوذ جمهوری اسلامی ایران در کشورشان یاد میکنند چیزه چندان جدیدی نیست. تصویر به آتش کشیدن پرچم کشورمان، اهانت به مقام معظم رهبری و قاسم سلیمانی و... همه و همه تکرار مکرراتی است که معترضان عراقی در سال‌های ۲۰۱۵، ۲۰۱۶،۲۰۱۷،۲۰۱۸ به مقیاس کوچک و بزرگ از خود نشان دادند.
اما وجه مشترک همه‌ی این اعتراضات در چیست؟ ایا میان شکل گیری اعتراضات و رایج شدن سفر اربعین در سال‌های اخیر رابطه‌ای وجود دارد؟ چه کسانی یا چه کشور‌هایی از اختلاف و تفرقه بین دو کشور ایران و عراق با مشترکات فرهنگی، مذهبی و... این دو کشور سود می‌برند؟
کافی است برخی از برگه‌های تاریخ اعتراضات کشور عراق را به عنوان نمونه در دهه اخیر ورق بزنیم، ابتدا برای بررسی نقش ایالات متحده به سال ۲۰۱۶ برمی گردیم.
۱۶ ژویئه ۲۰۱۶ مردم عراق باز هم در همین منطقه سبز بغداد دور هم جمع شدند و نسبت به فساد اداری و مالی، فرقه گرایی، تورم و... دست به تحصن و تجمع زدند. ساختمان پارلمان عراق به تصرف در امد و اعلام وضعیت اضطراری تا مدت‌ها در کشور عراق حکم فرما بود. در بین اهدافی که تظاهرات کنندگان از ان‌ها به عنوان اهداف تظاهرات خود یاد می‌کردند باز هم مداخله دو کشور در امور داخلی این کشور به چشم میخورد:ایران و ایالات متحده.
بیایید کمی دقیق‌تر شویم.
جهموری اسلامی ایران از سال ۲۰۱۴ نقش افرینی جدی خود را در عراق و پس از نزدیک شدن دولت اسلامی عراق و شام به مرز‌های غربی اش اغاز کرد. در این سال‌ها ۵۰۰ نیروی سپاه قدس به همراه ۱۷۰۰ بسیجی به کمک ارتش عراق برای پاکسازی کشور عراق از نیرو‌های داعشی اعزام شدند و نقش ایران برای رفع بحران داعش از دیدگاه خود عراقی‌ها غیر قابل انکار است.
در طرف دیگر عراقی‌ها با امریکایی‌ها قرابت ناخوشایند دیرینه‌ای دارند. از حضور سالیان سال پایگاه‌های نظامی تا دخالت بی حد و حصر امریکایی‌ها در امور داخلی این کشور که بار‌ها واکنش مسئولین این کشور را به دنبال داشته و امریکایی‌ها هر بار ادعای بی اساس خود را که حضورشان را به درخواست مقامات عراق منوط میکنند، تکرار میکنند.
مردم عراق از روز ۱ اکتبر در اعتراض به فساد اداری و مالی، کمبود امکانات رفاهی و... به خیابان‌ها امدند و علیه دولت محلی دست به اشوب گسترده‌ای زدند. به نقل از منابع خبری اگاه اعتراضات خیابانی تاکنون دست کم ۱۰۰ کشته و ۱۰۰۰ زخمی برجا گذاشته که در بین کشته شده‌ها و مجروحین نیرو‌های نظامی نیز دیده می‌شود.
اما آن چیزی که امروزه نقل محافل خبری شده و رسانه‌های ماهواره‌ای معاند از ان به عنوان تنفر عراقی‌ها از نفوذ جمهوری اسلامی ایران در کشورشان یاد میکنند چیزه چندان جدیدی نیست. تصویر به آتش کشیدن پرچم کشورمان، اهانت به مقام معظم رهبری و قاسم سلیمانی و... همه و همه تکرار مکرراتی است که معترضان عراقی در سال‌های ۲۰۱۵، ۲۰۱۶،۲۰۱۷،۲۰۱۸ به مقیاس کوچک و بزرگ از خود نشان دادند.
اما وجه مشترک همه‌ی این اعتراضات در چیست؟ ایا میان شکل گیری اعتراضات و رایج شدن سفر اربعین در سال‌های اخیر رابطه‌ای وجود دارد؟ چه کسانی یا چه کشور‌هایی از اختلاف و تفرقه بین دو کشور ایران و عراق با مشترکات فرهنگی، مذهبی و... این دو کشور سود می‌برند؟
کافی است برخی از برگه‌های تاریخ اعتراضات کشور عراق را به عنوان نمونه در دهه اخیر ورق بزنیم، ابتدا برای بررسی نقش ایالات متحده به سال ۲۰۱۶ برمی گردیم.
۱۶ ژویئه ۲۰۱۶ مردم عراق باز هم در همین منطقه سبز بغداد دور هم جمع شدند و نسبت به فساد اداری و مالی، فرقه گرایی، تورم و... دست به تحصن و تجمع زدند. ساختمان پارلمان عراق به تصرف در امد و اعلام وضعیت اضطراری تا مدت‌ها در کشور عراق حکم فرما بود. در بین اهدافی که تظاهرات کنندگان از ان‌ها به عنوان اهداف تظاهرات خود یاد می‌کردند باز هم مداخله دو کشور در امور داخلی این کشور به چشم میخورد:ایران و ایالات متحده.
بیایید کمی دقیق‌تر شویم.
جهموری اسلامی ایران از سال ۲۰۱۴ نقش افرینی جدی خود را در عراق و پس از نزدیک شدن دولت اسلامی عراق و شام به مرز‌های غربی اش اغاز کرد. در این سال‌ها ۵۰۰ نیروی سپاه قدس به همراه ۱۷۰۰ بسیجی به کمک ارتش عراق برای پاکسازی کشور عراق از نیرو‌های داعشی اعزام شدند و نقش ایران برای رفع بحران داعش از دیدگاه خود عراقی‌ها غیر قابل انکار است.
در طرف دیگر عراقی‌ها با امریکایی‌ها قرابت ناخوشایند دیرینه‌ای دارند. از حضور سالیان سال پایگاه‌های نظامی تا دخالت بی حد و حصر امریکایی‌ها در امور داخلی این کشور که بار‌ها واکنش مسئولین این کشور را به دنبال داشته و امریکایی‌ها هر بار ادعای بی اساس خود را که حضورشان را به درخواست مقامات عراق منوط میکنند، تکرار میکنند.
امریکایی‌ها در سن تئاتر عراق که در سال‌های اخیر بازیگران و بازیگردان‌های زیادی داشته از سال ۲۰۱۴ نقش افرینی خود را به بهانه‌ی حذف داعش از جغرافیای عراق آغاز کردند. یعنی همان سالی که جمهوری اسلامی قدم به عرصه میدانی عراق گذاشت.
در این بین امریکایی‌ها فقط ۱۸۰۰ سرباز سرتا پا مسلح را با سیل عظیمی از موشک ها، خمپاره ها، جنگنده‌ها و ژنرال‌ها و... راهی رزم گاه عراق کردند تا داعشی را نابود کنند که خود پرورش و رشدش دادند.
حال قیاس این دو مثال کوچک با شما، پس چه چیزی پشت این قدر اغراق نقش جمهوری اسلامی ایران در عراق وجود دارد؟
با نگاهی به زمینه‌های موجود در اعتراضات عراق باز هم به زمینه‌های مشترکی بر می‌خوریم. اما در این بین جریانی هست که از نزدیکی جریان اسلامی و ایرانی به کشور عراق متضرر می‌شود و تمام سعیش این است که این وفاق را از هم زند. چه کسانی از تفرقه ایجاد کردن بین ایران و عراق سود می‌برند؟
بی تردید در صدر لیست کشور‌های سود برنده از این نفاق بعد از ایالات متحده، رژیم کودک کش سعودی قرار دارد. برای پاسخ، از رسانه‌های خودشان شروع می‌کنیم.
نجاح محمد علی کارشناس عراقی مسائل خاورمیانه BBC در توییتی به خوبی این مسئله را نمایان کرد: «همسویی و خط مشترک سه جانبه کانال دروغ پرداز آمد نیوز و کارشناس وزارت خارجه اسرائیل (ایدی کوهن) و شبکه سعودی ایران اینترنشنال در موضوع تظاهرات عراق و نشر اخبار تحریک آمیز و فیک! آیا آمد نیوز نیز از تل آویو و عربستان دستور می‌گیرد؟ راستی آرم کلاه این جوان شبیه پرچم خلق عرب است!»
در واقع هم همین است؛ این همسویی بین سه جریان صهیونیست، امریکایی و سعودی در زیر پرده مطالبات اجتماعی در عراق معنای واحدی دارد. اقتصاد و جامعه عراق از فساد اداری و مالی بی سابقه‌ای رنج می‌برد که صحیح، اما جالب است که این جریانات هر بار با مسئله‌ای که شعائر مذهبی شیعی از قبیل: اربعین گره میخورد.
این‌ها همه پالس‌هایی هستند برای جامعه‌ی شیعی که از تحلیل ان به این نتیجه برسیم که استکبار جهانی از اتحاد و انسجام شیعه ترسان است.
پس در اربعین امسال التزامه ایجاد شده برای ایرانی‌ها به شدت پر رنگ‌تر شده و نباید احساسی عمل کرد. باید گوش به، ولی امر شیعیان داد و از هر گونه اقدام تفرقه امیز جلوگیری کرد.
در این بین امریکایی‌ها فقط ۱۸۰۰ سرباز سرتا پا مسلح را با سیل عظیمی از موشک ها، خمپاره ها، جنگنده‌ها و ژنرال‌ها و... راهی رزم گاه عراق کردند تا داعشی را نابود کنند که خود پرورش و رشدش دادند.
حال قیاس این دو مثال کوچک با شما، پس چه چیزی پشت این قدر اغراق نقش جمهوری اسلامی ایران در عراق وجود دارد؟
با نگاهی به زمینه‌های موجود در اعتراضات عراق باز هم به زمینه‌های مشترکی بر می‌خوریم. اما در این بین جریانی هست که از نزدیکی جریان اسلامی و ایرانی به کشور عراق متضرر می‌شود و تمام سعیش این است که این وفاق را از هم زند. چه کسانی از تفرقه ایجاد کردن بین ایران و عراق سود می‌برند؟
بی تردید در صدر لیست کشور‌های سود برنده از این نفاق بعد از ایالات متحده، رژیم کودک کش سعودی قرار دارد. برای پاسخ، از رسانه‌های خودشان شروع می‌کنیم.
نجاح محمد علی کارشناس عراقی مسائل خاورمیانه BBC در توییتی به خوبی این مسئله را نمایان کرد: «همسویی و خط مشترک سه جانبه کانال دروغ پرداز آمد نیوز و کارشناس وزارت خارجه اسرائیل (ایدی کوهن) و شبکه سعودی ایران اینترنشنال در موضوع تظاهرات عراق و نشر اخبار تحریک آمیز و فیک! آیا آمد نیوز نیز از تل آویو و عربستان دستور می‌گیرد؟ راستی آرم کلاه این جوان شبیه پرچم خلق عرب است!»
در واقع هم همین است؛ این همسویی بین سه جریان صهیونیست، امریکایی و سعودی در زیر پرده مطالبات اجتماعی در عراق معنای واحدی دارد. اقتصاد و جامعه عراق از فساد اداری و مالی بی سابقه‌ای رنج می‌برد که صحیح، اما جالب است که این جریانات هر بار با مسئله‌ای که شعائر مذهبی شیعی از قبیل: اربعین گره میخورد.
این‌ها همه پالس‌هایی هستند برای جامعه‌ی شیعی که از تحلیل ان به این نتیجه برسیم که استکبار جهانی از اتحاد و انسجام شیعه ترسان است.
پس در اربعین امسال التزامه ایجاد شده برای ایرانی‌ها به شدت پر رنگ‌تر شده و نباید احساسی عمل کرد. باید گوش به، ولی امر شیعیان داد و از هر گونه اقدام تفرقه امیز جلوگیری کرد.
محسن نجفی- فعال دانشجویی دانشگاه بجنورد
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات