به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، حیدر مستخدمین حسینی معاون سابق بانک مرکزی و وزارت اقتصاد گفته است: نکته مهمی که در سال‌های گذشته توسط کارشناسان اقتصادی مورد تاکید بود و من هم به عنوان یکی از کارشناسان اقتصادی از چندین سال گذشته تا حال بر این تاکید داشتم که موفقیت ما در گرو این مطلب است که ما نظام سیاستگذاری و برنامه‌ریزی را براساس واقعیت‌های موجود در کشور به لحاظ منابع، به لحاظ نیروی انسانی و به لحاظ امکانات مورد بررسی، تحلیل و اقدام اجرایی قرار دهیم و در حوزه ارتباط با سایر کشورها، دیپلماسی سیاسی و اقتصادی کار خودش را انجام دهد و در هر مقطعی هم که دستاوردی به‌دست آمد به داشته‌ها و نظام برنامه‌ریزی خودمان سوار شود و یک مزیتی را برای اقتصاد ملی ما شکل دهد.
این یک رویکرد بوده که مرتبا توسط کارشناسان مورد تاکید قرار داشت، اما دولت به این حوزه توجه کافی و وافی نداشت بلکه اهم موضوعاتش به این برمی‌گشت که برجام به یک نتیجه‌ای برسد و با برجام هست که منابع سرمایه خارجی به کشور سرازیر می‌شود و امکانات رشد اقتصادی و افزایش درآمد سرانه شکل خواهد گرفت و کشور از عقب افتادگی خارج خواهد شد.
این عامل باعث شد که دولت از نظام تثبیت برنامه‌ریزی داخلی و همچنین سیاستگذاری اقتصادی در داخل کشور غافل شود و نتیجه اش همانی شد که در حال حاضر همه نگاه‌های خود دولت به این برمی‌گردد که از آمریکایی‌ها که کاری برنیامد و ببینیم اروپایی‌ها چه خواهند کرد؟ اما واقعیت اقتصاد سیاسی کشور ما در این است که در هر مرحله‌ای که چشم امید و موفقیت خود را به بیرون از مرز‌ها دوخته، قافله را باخته و این تجربه تاریخی ماست.
راه دوری نرویم، در همین قرن اخیر حوادث‌هایی که در کشور رخ داد، هرجایی که تکیه بر توانمندی داخلی، نیروی انسانی و امکانات شد، یک پروسه موفقی را به دنبال خودش داشت و هرجایی که چشم امید و موفقیت به بیرون مرز‌ها بود با مسائلی مواجه شد که این مسائل نتوانست به یک رشد اقتصادی تداوم دار و مستمری را برای کشور به ارمغان بیاورد.
تولید یکی از موارد بسیار کلیدی و حساسی بوده که نه الان بلکه در طول تاریخ اقتصاد سیاسی توانسته جای محکمی را به خودش اختصاص دهد. برای اینکه اولا، تولید اشتغال را تضمین می‌کرده و می‌کند. یعنی موجب می‌شود که اگر به تولید توجه می‌کنید، اشتغال بالایی را برای کشور به دنبال می‌آورید و به دنبالش بخش پخش و توزیع چه در داخل و چه در خارج از کشور را دارد.
این یک رویکرد بوده که مرتبا توسط کارشناسان مورد تاکید قرار داشت، اما دولت به این حوزه توجه کافی و وافی نداشت بلکه اهم موضوعاتش به این برمی‌گشت که برجام به یک نتیجه‌ای برسد و با برجام هست که منابع سرمایه خارجی به کشور سرازیر می‌شود و امکانات رشد اقتصادی و افزایش درآمد سرانه شکل خواهد گرفت و کشور از عقب افتادگی خارج خواهد شد.
این عامل باعث شد که دولت از نظام تثبیت برنامه‌ریزی داخلی و همچنین سیاستگذاری اقتصادی در داخل کشور غافل شود و نتیجه اش همانی شد که در حال حاضر همه نگاه‌های خود دولت به این برمی‌گردد که از آمریکایی‌ها که کاری برنیامد و ببینیم اروپایی‌ها چه خواهند کرد؟ اما واقعیت اقتصاد سیاسی کشور ما در این است که در هر مرحله‌ای که چشم امید و موفقیت خود را به بیرون از مرز‌ها دوخته، قافله را باخته و این تجربه تاریخی ماست.
راه دوری نرویم، در همین قرن اخیر حوادث‌هایی که در کشور رخ داد، هرجایی که تکیه بر توانمندی داخلی، نیروی انسانی و امکانات شد، یک پروسه موفقی را به دنبال خودش داشت و هرجایی که چشم امید و موفقیت به بیرون مرز‌ها بود با مسائلی مواجه شد که این مسائل نتوانست به یک رشد اقتصادی تداوم دار و مستمری را برای کشور به ارمغان بیاورد.
تولید یکی از موارد بسیار کلیدی و حساسی بوده که نه الان بلکه در طول تاریخ اقتصاد سیاسی توانسته جای محکمی را به خودش اختصاص دهد. برای اینکه اولا، تولید اشتغال را تضمین می‌کرده و می‌کند. یعنی موجب می‌شود که اگر به تولید توجه می‌کنید، اشتغال بالایی را برای کشور به دنبال می‌آورید و به دنبالش بخش پخش و توزیع چه در داخل و چه در خارج از کشور را دارد.
منبع: روزنامه آرمان ملی
ارسال نظرات