وقتی فرار روحانی از پاسخگویی کمر امید را می‌شکند

گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، آذر که فرا می‌رسد فضای دانشگاه‌های ایران تحت تاثیر روز دانشجو پر می‌شود از برنامه‌های رنگارنگ در گرامیداشت مقام آنها و تریبونی برای فریادهای ظلم ستیزی قشری که هرگاه بیدار بود و قلب تپنده‌ای داشت، موجب حرکتی بزرگ در تاریخ سیاسی ایران شده است.

اما یکی از مهم‌ترین سخنرانی‌ها در این ایام را باید مراسمی دانست که با حضور رئیس‌جمهور برگزار می‌شود که عملاً از آن به‌عنوان آینه تمام نمای اوضاع سیاسی کشور نام می‌برند.

در تاریخ کشورمان به‌خوبی قابل شماهده است که رؤسای جمهور همیشه تلاش کرده‌اند با حضور در این نشست، خود را حامی قشر فرهیخته و دانشجویان معرفی کنند.

روحانی هم از همان ابتدای انتخاب به‌عنوان رئیس‌جمهور ایران، تمامی سال‌ها در روز دانشجو سخنرانی کرده و به نوعی از خود چهره‌ای دغدغه‌مند در حوزه دانشگاه نشان داده است، به‌طوری‌که در فیلم تبلیغاتی او برای انتخابات ریاست جمهوری سال 1396 نیز جلسه سخنرانی روز دانشجویش در دانشگاه تهران را نشان می‌دهند.

روحانی در سال 96 با ارائه وعده‌های بسیار، قشر جوان، تحصیل‌کرده و دانشجویی کشورمان را برای کسب رأی بسیج کرد اما تصمیمات وی بعد از ادای سوگند ریاست‌جمهوری عملاً به سمتی رفت که نه تنها راهگشای مشکلات این قشر نبود بلکه آه دانشجویان را نیز از نهادشان بلند کرد.

روحانی و مسئله فرار از دانشجویان

حسن روحانی اما به‌ جای مواجه با آنان که روزی به هزاران امید چشم به تدبیر وی دوخته بودند، تلاش کرد تا با راه‌حل همیشگی پاک کردن صورت‌ مسئله با آنها برخورد کند. به‌طوری‌که برای فرار از پرسشگری دانشجویان، سال 96 در اقدامی نادر به سوی سیستان و بلوچستان گریخت و سال 97 نیز زادگاه خود را برای سخنرانی انتخاب کرد.

هرچند این اقدامات موجب خرسندی افرادی شد که همیشه منتقد نگاه مرکز محوری در کشور بودند و همیشه اعلام می‌کردند که دانشگاه فقط در تهران نیست ولیکن نوع رفتار روحانی نشان می‌داد که وی به‌جای پاسخگویی در مقابل سؤالات انجمن‌ها و تشکل‌های دانشجویی، به‌طورکلی گریز از مواجه با دانشجویان و عدم حضور در دانشگاه‌های تهران را  به عادت تبدیل کرده است تا شاید از نگاه خود صورت‌ مسئله اعتراض مدنی و سیاسی این قشر را پاک کند.

تدبیر روحانی در چرخش قهرمانانه

سخنرانی سال جاری روحانی را می‌توان به‌عنوان مدرکی برای اثبات موضوع فرار رئیس جمهور از مواجهه با دانشجویان دانست، چرا که اولا دانشگاه فرهنگیان واحدی خنثی به دلیل سیاسی (با کمال احترام به تمامی دانشجویان این دانشگاه و ادای احترام به مقام معلم ولی دانشگاه فرهنگیان در سو گیری‌های سیاسی نهادی بی‌طرف شناخته می‌شود) برگزید و همچنین امید داشت که دانشجویان به دلیل آنکه به نحوی بورسیه دولت هستند و در آینده به استخدام آن درخواهند آمد، انتقاد نمی‌کنند و از ترس انتقام جویی در عدم استخدام،‌ لب به نقد روحانی و عملکردش باز نخواهند کرد.

نکته جالب‌تر ماجرا اما عدم پوشش این سخنرانی چه در صدا و سیما و چه توسط دولت در قالب شبکه‌های اجتماعی است. در حالی که پایگاه اطلاع‌رسانی ریاست جمهوری بسیاری از سخنرانی‌های روحانی را به صورت زنده پخش می‌کند ولی روز گذشته ترجیح داد تا از پخش زنده تصاویر این نشست صرف نظر کرده تا شاید در صورتی که کوچک‌ترین نقدی از سوی دانشجویان مطرح شد، به راحتی سانسور شود.

این در حالیست که رهبر معظم انقلاب در جلسه پرسش و پاسخ دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی سال 82 به موضوع پاسخگویی مسئولان اشاره می‌کنند و می‌فرمایند: هر کس به هر اندازه که حوزه‌ی اختیارات اوست، باید پاسخگو باشد. قانون هم موازین پاسخگویی را مشخص کرده است. مسئولیت اجرایی به عهده‌ی مسئولان اجرایی است و هر کس مسئولیتی دارد، باید طبق مسئولیت خود عمل کند.

حسن روحانی که در ابتدای انتخاب خود در سال 92 خود را به‌ عنوان رئیس جمهوری نشان داده بود که دهان رقیبان و منتقدان را نخواهد بست و دولتش موانع را از مقابل جریان آزاد اطلاعات برخواهد داشت، در نهایت برای عدم مواجهه با دانشجویانی که آینده سازان کشور هستند و پویایی ایران در گرو قلب تپنده نهاد دانشگاه است، سخنرانی‌ خود را در عصر ارتباطات بدون پخش زنده انجام داد تا نشان دهد که می‌توان به راحتی و با وعده‌های جنجالی، امید یک ملت و همچنین قشر دانشجو را بر باد داد.

حال باید دید دانشجویانی که روزی روحانی را تنها راه نجات کشور در سال‌ 92 می‌دانستند و او را چشمه و نشانه‌ای از «میر محصور» خود می‌دیدند چطور می‌خواهند پاسخ فرار رئیس دولت تدبیر و امید آن هم از کسانی که روزی دل به تدبیر او بسته بودند را بدهند.