نشریه کوی بصیرت همانند قبل به فعالیت خود ادامه می‌دهد / دغدغه شنیدن صدای دانشجویان توسط مسئولان دانشگاه را داریم

مجتبی اسلامیان، عضو تحریریه نشریه دانشجویی کوی بصیرت در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، پیرامون این نشریه و دلیل لغو مجوز آن گفت: چند روز قبل طی تماسی که از کانون نشریات دانشگاه تهران با سردبیر این نشریه صورت گرفت، تعلیق سه ماهه گاهنامه کوی بصیرت به سردبیر این نشریه ابلاغ شد و یکی از دلایل آن تیتری بود که تحت عنوان اقتراض در این نشریه زده شده بود، یعنی ترکیبی از سه کلمه، اعتراض، اقتصاد و انقراض. این تیتر و مطالبی که در این شماره از این نشریه دانشجویی منتشر شده بود موجب نگرانی کانون نشریات دانشگاه شده بود که باعث شد حکم تعلیق آن را به ما ابلاغ کنند؛ اما امروز پس از گذشت حدود یک هفته از این ماجرا مطلع شدیم که تعلیق لغو شده و نشریه ما همانند قبل اجازه انتشار دارد. 

وی ادامه داد: گاهنامه کوی بصیرت برای حل مشکلات صنفی، فرهنگی و اجتماعی دانشجویان در کوی منتشر می‌شد و هدف ما از ایجاد این نشریه این بود که صدای دانشجویان کوی دانشگاه باشیم و این صدا را به گوش مسئولان دانشگاه برسانیم، اما مسئولان صرفا سخنان را می‌شنوند، ولی توجهی نمی‌کنند.

اسلامیان افزود: ما تمام تلاش خود را انجام دادیم تا صرفا به مسائل صنفی دانشگاه بپردازیم و از سیاست سخنی به میان نیاوریم تا اینکه بعد از مدتی دریافتیم هر چه سخنان خود را صاف و صادقانه به مسئولان می‌گوییم توجهی به آن نمی‌کنند به همین دلیل تصمیم گرفتیم تا دغدغه‌های خود را که می‌تواند حلال مشکلات در کل جامعه باشد را به مسئولان نشان بدهیم.

این فعال نشریاتی دانشگاه تهران گفت: با وجود مشکلاتی که در جامعه وجود داشت و دیده نشدن مسائل درون دانشگاه توسط مسئولان شماره پیشین نشریه تک برگی خود را به مسائل جامعه اختصاص دادیم؛ چرا که می‌خواستیم برای دانشجویان روشن کنیم که در بیرون از فضای دانشگاه مشکلات و موانعی آنچه که در دانشگاه وجود دارد، بر سر راه اشتغال زایی و زندگی آینده آنان نیز هست.

وی اظهار داشت: در محیطی مثل کوی دانشگاه که نخبگان دانشگاه تهران در آن سکونت دارند دانشجویان با مشکلات عدیده اجتماعی و فرهنگی روبرو هستند، اما متاسفانه این مشکلات دیده نمی‌شود و تنها به غذا و جای خواب و اسکان دانشجویان نگاه می‌کنند این امر در حالی است که دانشجوی نخبه‌ای که با تلاش بسیار خود را به اینجا رسانده است، نیازمند توجه بیشتر در ابعاد فرهنگی و اجتماعی است و نگاهی که به او فقط به شکل یک موجود نیازمند به آب و غذا و خوراک وجود دارد برای دانشجویی که حداقل بیست سال از عمر خود را تلاش کرده تا در سطح کارشناسی ارشد یا دکتری در دانشگاه تهران درس بخواند نگاه خوبی نیست.

 

برای دریافت آخرین شماره این نشریه اینجا را کلیک کنید.