به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، نشنال اینترست نوشت: زرادخانه موشکی ایران کاملا چشمگیر بوده و برگرفته از درس‌هایی است که در جنگ ایران- عراق به دست آمده است. در آن جنگ، ایران آموخت که برخورداری از یک سیستم قوی دفاعی (تعداد زیادی از انواع موشک‌ها)، ساده‌تر و ارزان‌تر از یک سیستم تهاجمی مانند هواپیما است. زیرا این تجهیزات گران بوده، هزینه زیاد نگهداری دارد و با تلفات انسانی همراه است.
موشک‌ها، ابزار دفاعی اساسی است. از آن‌ها می‌توان برای قدرت‌نمایی استفاده کرد و برای بازدارندگی بهره گرفت، به ویژه بر فراز تنگه هرمز و خلیج فارس. مجموعه موشکی ایران، یکی از متنوع‌ترین قدرت‌های موشکی در خاورمیانه است. ایران هزاران فروند موشک‌های میان‌برد، و کوتاه‌برد در اختیار دارد که می‌تواند با آن‌ها مناطقی دوردست را هدف قرار دهد. چند نمونه از طرح‌های بسیار موفق موشکی ایران عبارت است از؛ فاتح ۱۱۰ که برنامه تولید آن در اواسط دهه ۱۹۹۰ شروع شد. آزمایش این موشک‌ها در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل ۲۰۰۰ آغاز شد، و تولید انبوه دوره‌ای آن نیز حدود سال ۲۰۰۳ کلید خورد. برد این موشک حدود ۲۱۰ کیلومتر است و ایران می‌گوید قادر است در هر زمان تولید انبوه این موشک را آغاز کند. همچنین شایع شده حزب‌الله لبنان تعدادی از موشک‌های فاتح ۱۱۰ در اختیار دارد که ایران آن‌ها را تامین کرده است.
موشک دیگر شهاب «۱» است که از سوخت مایع استفاده می‌کند و برد آن حدود ۳۳۰ کیلومتر است. فکر تولید موشک شهاب-۱ ابتدا در جنگ ایران و عراق در دهه ۱۹۸۰ شکل گرفت. ایران در آن زمان به چیزی نیاز داشت تا برد بیشتری نسبت به آتش توپخانه داشته باشد؛ و در عین حال مایل نبود در خصوص ناوگان ضد هوایی خود خطرپذیری کند.
امروز ایران انواع و اقسام موشک شهاب-۱ در اختیار دارد؛ که از برد، خرج انفجاری و همچنین دقت متنوع برخوردار هستند.
اما موشک‌های سجیل، در میان قوی‌ترین موشک‌های ایران است که ۲ هزار کیلومتر برد دارد. این موشک‌ها دارای کلاهک‌هایی با برد ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ کیلومتر هستند.
یکی از مزایای موشک سجیل، شکل سوخت آن است که در مرحله پرتاب، به جای سوخت مایع، از سوخت جامد بهره می‌گیرد. برتری این سوخت به دیگر سوخت‌ها، در قدرت و سرعت بیشتر استقرار موشک است. برخلاف موشک‌های سوخت مایع که برای پرتاب، به آمادگی و شرایط بسیار خاص نیازمندند، این موشک‌ها چنین ملزوماتی ندارند.
منبع: کیهان
ارسال نظرات