با تلاش پژوهشگران رخ داد
به گزارش گروه فناوری خبرگزاری دانشجو، محققان دانشگاه کامپلوتنس مادرید (UCM) و دانشگاه نوا در لیسبون (UNL) از ترکیبات پلاتین (Pt) با خاصیت بلوری مایع برای طراحی ساختار‌های نانوبلور استفاده کرده‌اند، ساختار‌هایی که قادر به کپسوله کردن موثر و انتقال دارو‌های نامحلول در آب هستند، دارو‌هایی که بدون این روش مدیریت آن‌ها دشوار است.
نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای با عنوان «تولید نانوبلور‌های توخالی نامحلول در آب با استفاده از خودآرایی متالومسوژن‌های (Pt (II فعال AIEE» در نشریه Nano Research به چاپ رسیده است.
این نانوبلور‌های (Pt (II جدید علاوه‌بر کاربرد در تصویربرداری زیستی به‌عنوان نشانگر فسفری، ممکن است در پزشکی زیستی برای کپسوله کردن دارو‌های نامحلول در آب نیز کاربرد داشته باشند.
دارو‌های آبگریز نظیر برخی از ترکیبات با خاصیت ضدسرطان که به دلیل حلالیت ضعیف در آب، استفاده از آن‌ها دشوار است، برای دستیابی به اثر درمانی مطلوب، لازم است که دوز مصرف را در آن‌ها افزایش داد؛ این موضوع باعث افزایش سمیت و عوارض جانبی در بیمار می‌شود.
مرسدس کانو، محقق اصلی این پروژه می‌گوید: «برای از بین بردن این مشکلات، ما نانوبلور‌های (Pt (II را با ویژگی‌های ساختاری ایده‌آل طراحی کردیم که آن‌ها را به گزینه‌ای عالی برای کپسوله‌کردن و حمل مواد نامحلول در آب تبدیل می‌کند.»
کریستیان کوئروا می‌گوید: «وجود زنجیر‌های آلکیل که به سمت خارج از نانوکریستال‌ها گسترش یافته، موجب می‌شود که این ساختار‌ها پایدارتر شوند.»
در این تحقیق، محققان نانوبلور‌های لومینسانس (Pt (II را در داخل امولسیون‌های کوچک کروی شکل که با اختلاط آب با یک حلال روغنی تشکیل شده‌اند، تولید کردند.
با تبخیر حلال حفره داخلی ایجاد می‌شود که کاملاً از محیط آبی جدا بوده و ویژگی‌های ایده‌آل برای کپسوله کردن دارو‌های آبگریز به وجود می‌آورد.
برای اثبات عملکرد این فناوری، محققان با استفاده از این فناوری ترکیب کومارین ۶ (C ۶)، یک ترکیب لومینسانس که عملا در آب نامحلول است، را کپسوله کردند تا در آب قابل انحلال باشد. بررسی‌ها نشان داد که C ۶ در داخل نانوبلور‌ها با راندمان بالای ۷۹ درصد وارد شده است.
نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای با عنوان «تولید نانوبلور‌های توخالی نامحلول در آب با استفاده از خودآرایی متالومسوژن‌های (Pt (II فعال AIEE» در نشریه Nano Research به چاپ رسیده است.
این نانوبلور‌های (Pt (II جدید علاوه‌بر کاربرد در تصویربرداری زیستی به‌عنوان نشانگر فسفری، ممکن است در پزشکی زیستی برای کپسوله کردن دارو‌های نامحلول در آب نیز کاربرد داشته باشند.
دارو‌های آبگریز نظیر برخی از ترکیبات با خاصیت ضدسرطان که به دلیل حلالیت ضعیف در آب، استفاده از آن‌ها دشوار است، برای دستیابی به اثر درمانی مطلوب، لازم است که دوز مصرف را در آن‌ها افزایش داد؛ این موضوع باعث افزایش سمیت و عوارض جانبی در بیمار می‌شود.
مرسدس کانو، محقق اصلی این پروژه می‌گوید: «برای از بین بردن این مشکلات، ما نانوبلور‌های (Pt (II را با ویژگی‌های ساختاری ایده‌آل طراحی کردیم که آن‌ها را به گزینه‌ای عالی برای کپسوله‌کردن و حمل مواد نامحلول در آب تبدیل می‌کند.»
کریستیان کوئروا می‌گوید: «وجود زنجیر‌های آلکیل که به سمت خارج از نانوکریستال‌ها گسترش یافته، موجب می‌شود که این ساختار‌ها پایدارتر شوند.»
در این تحقیق، محققان نانوبلور‌های لومینسانس (Pt (II را در داخل امولسیون‌های کوچک کروی شکل که با اختلاط آب با یک حلال روغنی تشکیل شده‌اند، تولید کردند.
با تبخیر حلال حفره داخلی ایجاد می‌شود که کاملاً از محیط آبی جدا بوده و ویژگی‌های ایده‌آل برای کپسوله کردن دارو‌های آبگریز به وجود می‌آورد.
برای اثبات عملکرد این فناوری، محققان با استفاده از این فناوری ترکیب کومارین ۶ (C ۶)، یک ترکیب لومینسانس که عملا در آب نامحلول است، را کپسوله کردند تا در آب قابل انحلال باشد. بررسی‌ها نشان داد که C ۶ در داخل نانوبلور‌ها با راندمان بالای ۷۹ درصد وارد شده است.
ارسال نظرات