گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، تیم های ایرانی این روز ها به دنبال جذب بازیکنان مد نظر خود هستند و به همین دلیل دفتر کاری باشگاه های لیگ برتری به خصوص دو باشگاه پر طرفدار پایتخت به شدت شلوغ است و بازار اخبار و شایعات بسیار داغ...
در فوتبال ایران سوژه های زیادی برای تقبیح و انتقاد وجود دارد به طوری که اگر قصد داشته باشید در قامت یک منتقد به با این قضایا برخورد کنید علاوه بر این که فوتبال ایران روی زشت ترش را به شما نشان می دهد و فقط باید لب به اعتراض بگشایید، از سوی اهالی فوتبال هم برچسب بهانه گیری و انتقادهای بیجا روی شما زده می شود اما یکی از آزار دهنده ترین قضیه هایی که این روزها با احساسات هواداران و روان اهالی فوتبال بازی می کند، سیرکی است که مقابل در باشگاه های مختلف راه انداخته شده و سکوت در قبال آن بسیار سخت است.
ما هم مقصریم
بگذارید اولین انتقاد را از خود اهالی رسانه مطرح کنیم، کسانی که شان خبرنگاری خود را زیر سوال برده و به صورت شبانه روزی مقابل در باشگاه ها حضور دارند تا گوشی به دست دنبال این یکی و آن یکی بدوند که شاید فرد مورد نظر منت بگذارد و چند کلامی با خبرنگار اعزامی صحبت کند. اگر هم فرد مورد نظر ببیند صحبت کردن هیچ سودی برایش ندارد و همین که رسانه ها خبر حضورش را به همراه سکوت منتشر کنند، به نفعش است و به نوعی خودش را نزد هواداران عزیز تر می کند تا روی مدیریت باشگاه فشار بیاورند، بدون توجه به این دویدن های خبرنگار به راهش ادامه می دهد و آنچه این وسط «له» می شود، شان و شخصیتا جامعه خبری است.
یک نمونه خارجی بیاورید
قبل از این که به دنبال رفع مشکلات داخل زمین باشید باید مشکلات خارج از زمین را برطرف کنید. کدام کشور موفق در حوزه فوتبال این گونه نقل و انتقالاتش را پیش می برد؟ کدام باشگاهی دفتر و مقرش را پاتوق هر کس و ناکسی می کند؟ کسانی که معلوم نیست به دنبال فروش بازی بازیکنانشان هستند یا با نیت بالا بردن قیمت بازیکن، وارد باشگاه شده اند؟ کدام مدیرعاملی جایگاه خود را تا حد مدیر نقل و انتقالات پایین می آورد و روبروی دلال می نشیند؟ کدام...، کدام... و کدام...؟ در مورد اتفاقاتی که طی چند روز اخیر مقابل باشگاه های استقلال و پرسپولیس رخ داده، می توان هزاران هزار سوال مطرح کرد.
مدیرعامل باشگاه اول از هر چیزی باید بداند دفتر باشگاه دارای جایگاهی ویژه و ارزشی بالا در چارت اداری هر مجموعه ورزشی است و این مکان نباید به محل سو استفاده برخی دلال ها برای بالا بردن قیمت بازیکنان شان تبدیل شود.
شاهد از ایتالیا رسید؛ لوکاتلی
برای این که متوجه شوید ما دقیقا کجای موضوع قرار گرفته ایم یک نمونه خارجی را بررسی کنید. برای مثال روند جذب مانوئل لوکاتلی و پیوستنش به یوونتوس را بررسی کنید. 2 ماه بحث پیوستن این بازیکن به یووه مطرح بود اما تا قبل از رسمی شدن قرارداد، هیچ مراجعه ای به دفتر باشگاه نداشت. باشگاه های ما نباید اجازه دهند بازیکن قبل از توافقات نهایی به همراه ایجنتش پایش را به دفتر باشگاه بگذارد. این فرایندی که ما نامش را مذاکره گذاشته ایم چیزی به جز یک شوآف تمام عیار نیست. مانوئل لوکاتلی در اولین گام راهی کدام بخش از باشگاه یوونتوس شد؟ اصلا جایگاه تست های پزشکی در نقل و انتقالات ما کجا قرار دارد؟ قرارداد بازیکن را می بندیم و بعدا اگر دلمان خواست بازیکنان را گله ای راهی ایفمارک می کنیم. همین چند فصل پیش بود که تراکتور با خرید بازیکن مریضی به نام کوین کنستانت بدون تست های پزشکی، یک میلیون دلار متضرر شد.
در نحوه معرفی بازیکنان مان هم هیچ اثری از حرفه ای گری وجود ندارد و کافی است باز هم با نمونه های حرفه ای اش مقایسه کنید...
فصل نقل و انتقالات در تمام دنیا مجالی است برای تقویت تیم ها و از کنارش ایجنت ها هم به اندازه سهم خود، سود می برند اما در ایران فصل نقل و انتقالات فرصتی است برای کاسبی دلال ها و از کنارش شاید تیمی هم تقویت شود!
علی کلهری