به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، سعید هادیگل افزود: کودکان طیف اوتیسم از لحاظ دسته‌بندی، به سه سطح یک و دو و سه تقسیم می‌شوند. اما دسته‌بندی آن‌ها از لحاظ ارتباطی وابسته به سطح‌های اوتیسم آن‌ها است.
وی افزود: با رشد سنی افراد مبتلا به این اختلال شرایط نگهداری آن‌ها وارد مراحل سخت‌تری می‌شود و شدت این سختی به خانواده، مرکز و نوع فعالیت این افراد نیز بستگی دارد. از آنجا که گروه مورد بحث سنین کودکی را پشت سر گذاشته‌اند در کلاس‌هایی که عموما برای آن‌ها تکراری است مشارکت کمتری دارند.
هادیگل تاکید کرد: بنابراین لازم است برای این افراد فضای خانه را شبیه سازی کنیم تا شخص احساس کند در خانه دوم خود است و در آنجا مهارت‌های ساده را یاد بگیرد.
مدیر خانه امید ۲ انجمن اوتیسم ایران ادامه داد: این افراد وابستگی شدید به خانواده‌های خود دارند و نوع این وابستگی متفاوت است. کمتر خانواده‌ای را پیدا می‌کنیم که این وابستگی در آن کنترل شده باشد و در نتیجه آن به فرزندان خود اجازه کسب تجربه جدید بدهند.
وی گفت: مشکل بزرگ ما متقاعد کردن خانواده‌ها است، خانواده باید عمیقا درک کند یادگیری فرد مبتلا به اختلال اوتیسم محدود به یک جلسه ۱۰ یا پنج ساعته و چند جلسه‌ای نیست. کسب مهارت نیازمند سال‌ها زمان است. دانش خانواده‌ها کم است و همکاری کمی دارند. همه این‌ها باعث شده که مشکلات بی‌نهایت جدی در این عرصه داشته باشیم. از سوی دیگر ابزارآلاتی که بتواند کیفیت آموزش به این افراد را ارتقا دهد در دسترس ما نیست.
هادیگل تصریح کرد: ابزار‌های بی نهایت محدودی داریم که احتمال دارد یادگیری را برای افراد دارای اوتیسم در هر عرصه‌ای کمتر و کمتر کند. در کل لازم است افراد مبتلا به اختلال اوتیسم در فضایی قرار بگیرند که این فضا بتواند تجربه استقلال و زیست آن‌ها را بهتر کنند.
گفتنی است اوتیسم یا درخودماندگی یک اختلال عصبی رشدی با شاخص‌های نقص در ارتباط اجتماعی، رفتار‌های کلیشه‌ای، مشکلات درک شناختی و خزانه رفتاری، حرکتی و کلامی محدود است.
به گفته کارشناسان، ۷۵ تا ۸۸ درصد بچه‌هایی که در طیف اوتیسم قرار دارند، علامت‌هایی از این اختلال را در دو سال اول زندگی نشان می‌دهند.
منبع: ایرنا