نقدی بر تمدید ماموریت و اصل گزارشگری جاوید رحمان

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو به نقل از مدیریت ارتباطات و اطلاع رسانی معاونت امور بین الملل قوه قضائیه و ستاد حقوق بشر، امیر بی‌پروا، پژوهشگر حقوق بشر در یادداشتی تمدید ماموریت گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران و سوء عملکرد جاوید رحمان را مورد بررسی قرار داد و نوشت:

شورای حقوق بشر ملل متحد در چهارم آوریل در طی قطعنامه‌ای ماموریت جاوید رحمان گزارشگر ویژه وضعیت حقوق بشر در ایران را برای مدت یکسال دیگر تمدید کرد؛ در باب تمدید ماموریت آقای جاوید رحمان به عنوان گزارشگر حقوق بشر ایران لازم است مطالبی را متذکر شد که براساس این مطالب مستند نسبت به مشروعیت و سوء عملکرد شخص آقای جاوید رحمان ایرادات بسیاری وارد است.

اول، در قطعنامه اخیر شورا برای تمدید ماموریت آقای جاوید رحمان از ۴۷ کشور عضو شورا صرفا ۲۳ کشور به ادامه ماموریت ایشان رای دادند و این قطعنامه همچون قطعنامه سال گذشته شورای حقوق بشر و قطعنامه‌های قبلی فاقد حمایت اکثریت اعضای شورای حقوق بشر است و برای قطعنامه‌های پشتوانه ماموریت آقای جاوید رحمان باید عنوان "قطعنامه اقلیت" را قائل شد، زیرا که فقدان حمایت اکثریت اعضای شورای حقوق بشر به جهت کمتر بودن آرای مثبت از آرای ممتنع و منفی نشانه فقدان پذیرش ایشان از سوی جامعه بین المللی است.

دوم، در متن گزارش اخیر آقای جاوید رحمان در هفتم فوریه ایرادات حقوقی بسیاری است، در قضیه مرحومه مهسا امینی آقای رحمان در بند ۶ گزارش ظاهر گزارش را به این سمت برده است که خانم امینی از اقلیت قومی کرد بوده است در حالی که در جمهوری اسلامی ایران به موجب قانون اساسی و سایر قوانین موضوعه کلیه اقوام به عنوان ملت ایران از حقوق برابر برخوردار هستند و فکت‌های مربوط به این قضیه هیچ ارتباطی به مسئله قومی نداشته است و آقای جاوید رحمان برخلاف فکت‌های موجود تلاش کرده است قضیه را به موضوعات نامرتبط بسط بدهد که هیچ ربطی به نقض‌های حقوق بشری ادعایی در خصوص مرحومه مهسا امینی نداشته است که این نحوه نگارش نشان می‌دهد جاوید رحمان اطلاعات حقوقی کامل نداشته و لازم است حتما کتاب حقوق بشر «مانفرد نواک» را به عنوان یک منبع دانشگاهی مطالعه کنند تا حدود موارد نقض‌های مورد ادعا درخصوص مرحومه مهسا امینی را به درستی در گزارش خود بنویسند و از سوی دیگر این نحوه نگارش گزارش نوعی تلاش غیر حرفه‌ای گزارشگر ویژه برای بزرگنمایی قضایا به دور از مولفه‌های اصلی را نشان می‌دهد.

سوم، گزارش جاوید رحمان بیشر شبیه اخبار رسانه‌ای می‌باشد تا یک نظریه کارشناسی مستقل و حتی متاسفانه اخبار بسیاری از رسانه‌های را عینا بدون تغییر و عدم رعایت اصول اقتباس و یک روش تحقیق حرفه‌ای تکرار کرده است که یک بار خواندن این را به ذهن متبادر می‌کند که گزارشگر ویژه نوشته‌های دستیارانش را بدون مطالعه قبلی امضا کرده است.

چهارم، در این گزارش آقای جاوید رحمان روش حرفه‌ای گزارشگر مستقل را رعایت نکرده است و لازم بود در هر پاراگراف در خصوص نقض‌های ادعایی حتما مستندات را در پاورقی ارائه می‌کرد که این نحوه نگارش از میزان اعتماد به متن ایشان کاسته است.

پنجم، در گزارش هفتم فوریه گزارشگر ویژه رعایت اصل بی طرفی اصلا مشاهده نمی‌گردد به این صورت که آقای جاوید رحمان فقط ادعا‌های منفی را کپی برداری کرده است و به هیچ جنبه مثبت اشاره نکرده است و صرفا به فهرست سازی یک جانبه اقدام کرده است.

ششم، در هیچ یک از بند‌های گزارش هیچ اشاره‌ای به اقدامات داخلی برای بررسی نهاد‌های داخلی نسبت به نقض‌های مورد ادعا نشده است به این صورت که جاوید رحمان و دستیاران و مشاوران وی هیچ وقتی برای مطالعه نگذاشتند.

هفتم، در هیچ یک از بند‌های گزارش آقای رحمان به آثار سوء تحریم‌های یکجانبه آمریکا بر حق بر حیات، سلامت و دسترسی به امکانات پزشکی و درمانی و آثار سوء تحریم‌ها بر زندگی میلیون‌ها ایرانی که منجر به تورم و سخت شدن زندگی مردم شده، نشده است و انگار آقای جاوید رحمان به عنوان گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران هیچ ماموریتی درباره آثار سوء تحریم بر زندگی و حقوق بنیادین میلیون‌ها ایرانی نداشته است.

ماموریت گزارشگر ویژه جدای از فقدان حمایت بین المللی به جهت عدم رعایت اصول و روش‌های علمی به جهت فقدان ارائه گزارش مستند و جانبدارانه بودن به نظر می‌رسد فاقد مشروعیت بین المللی و شخصی است و شخص جاوید رحمان صلاحیت علمی و حرفه‌ای جهت تصدی سمت گزارشگر ویژه حقوق بشر را ندارد.