به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو_فاطمه قدیری؛ بر اساس گزارشی که روز چهارشنبه توسط بنیاد آنی.ای کیسی، یک گروه غیرانتفاعی متمرکز بر بهبود رفاه کودکان آمریکایی، منتشر شد، نیوهمپشایر بالاترین و نیومکزیکو پایینترین رتبه برای رفاه کلی کودکان در ایالات متحده است.
این گزارش با نام «شمارش کودکان»، با ترکیب دادههای سال ۲۰۱۶ در حوزههای رفاه اقتصادی، آموزش، سلامت، خانواده و جامعه، بهزیستی، وضعیت کودکان را برای همه ۵۰ ایالت اندازهگیری کرد. دادههای سال ۲۰۱۶ جدیدترین دادههای موجود برای هر ایالت است و در این چهار حوزه، در مجموع ۱۶ معیار وجود دارد، که میزان مرگ و میر، مصرف الکل و مواد مخدر، و فقر جزو آنها است.
لورا اسپیر، مدیر این گزارش و معاون مدیر اصلاحات سیاست و اصلاحات گفت: «تدابیر ما تنها در مورد رفاه کودکان در زمان کودکی نیست، بلکه اقداماتی است که تحقیقات نشان میدهد با موفقیت در بزرگسالی مرتبط است.
او میگوید: «ما میخواستیم تا جایی که میتوانیم، طیفی از عواملی را که بر زندگی کودک تأثیر میگذارند را ثبت کنیم (نه فقط آنچه در مدرسه و اقتصاد اتفاق میافتد). چراکه همه اینها بر زندگی کودکان تأثیر میگذارند.
۱۰ ایالت برتر عبارتند از: نیوهمپشایر، ماساچوست، نیوجرسی، مینه سوتا، آیووا، یوتا، کنتیکت، ورمونت، نبراسکا و ویرجینیا.
۱۰ ایالت آخر عبارتند از: آرکانزاس، آلاباما، تگزاس، اوکلاهما، آریزونا، آلاسکا، نوادا، میسی سی پی، لوئیزیانا و نیومکزیکو.
برای ترکیب دادههای هر ایالت در حوزههای مختلف، محققان از یک فهرست جامع از دادههای آژانسهای آمار فدرال، از جمله اداره سرشماری ایالات متحده، مرکز ملی آمار سلامت و مرکز ملی آمار آموزش استفاده شده است.
اسپیر گفت، همه دادهها به روشی یکسان برای هر ایالت جمعآوری شد و برای گزارش توسط دفتر مرجع جمعیت جمعآوری و رتبهبندیها در هر حوزه جداگانه تکمیل شد. درنهایت ما یک رتبهبندی کلی بر اساس ۱۶ معیاری که در گزارش وجود دارد انجام دادیم.
تفاوتهای رفاهی بر اساس نژاد
دادههای اخیر نشاندهنده الگوهای منطقهای متمایز در بهزیستی کلی کودکان است.
پنج ایالت از ۱۰ ایالت برتر، از جمله کنکتیکت در رتبه هفتم و ورمانت در رتبه هشتم برای رفاه کلی کودکان در شمال شرقی قرار داشتند. ایالتهای منطقه آپالیش و خطه جنوبی عمدتاً در انتهای رتبه بندی قرار دارند.
در حوزههایی که در آنها اندازه گیری انجام شد (رفاه اقتصادی، آموزش، بهداشت، و خانواده و جامعه) چند رتبهبندی بهطور چشمگیری متفاوت بود. به عنوان مثال، مونتانا از نظر خانواده و جامعه در رتبه ۱۰، اما از نظر سلامت در رتبه ۴۶ قرار گرفت و کالیفرنیا رتبه نهم را از نظر سلامت و رتبه ۴۵ را برای رفاه اقتصادی کسب کرد.
لیندسی استارک، دانشیار سلامت جمعیت و خانواده در دانشکده بهداشت عمومی میلمن دانشگاه کلمبیا که در این زمینه دخالتی نداشت، گفت: با ترکیب این عوامل در اندازه گیری بهزیستی کودک، این گزارش "دیدگاهی جامع" را در مورد دوران کودکی ارائه کرده است.
استارک میگوید: «اغلب، محققان و سیاستگذاران ممکن است تنها به یکی از این حوزهها - مانند سلامت یا آموزش - نگاه کنند تا درباره رفاه کودکان نتیجهگیری کنند یا خطمشی تعیین کنند.»
او گفت: «با در نظر گرفتن ترکیبی از حوزهها و نگاه کردن به حوزههای مختلف رفاه، سیاستگذاران به احتمال زیاد سیاستهای مناسب و مؤثری را برای کودکان از جمله تخصیص بودجه ایجاد میکنند.» اگرچه این گزارش مقایسهای از سیاستهای ایالتی ارائه نمیدهد، به احتمال زیاد سیاستهای محلی ممکن است به توضیح برخی از این تفاوتها کمک کند.
این گزارش همچنین نشان داد که تقریباً در تمام معیارهای شاخص، به نظر میرسد که کودکان سیاهپوست، سرخپوستان آمریکایی و لاتین تبار در مقایسه با همسالان خود در وضعیت نامساعدتری قرار دارند.
استارک گفت: بنابراین «دادهها همچنین به آشکار کردن نابرابریهای ساختاری بزرگتر کمک میکنند و نشان میدهند که چگونه کودکان آفریقایی-آمریکایی و لاتین تبار همچنان به طور سیستماتیک در بسیاری از جوامع محروم هستند».
چند استثنای قابل توجه در این تفاوتها بر اساس نژاد وجود داشت. برای مثال، کودکان سیاهپوست بیشتر از میانگین کشوری در سنین خردسالی به مدرسه میروند و در خانوادههایی زندگی میکنند که سرپرست خانواده دارای دیپلم دبیرستان است.
خانوادههای سرخپوست آمریکایی دارای فرزند کمتر تحت فشار هزینههای بالای مسکن قرار میگیرند و کودکان سرخپوستان آمریکایی و لاتین تبار بیشتر با وزن مناسب متولد میشوند. کودکان و نوجوانان لاتین تبار نیز نرخ مرگ و میر کمتری نسبت به میانگین ملی داشتند.
محدودیتهای گزارش شامل این بود که دادهها دو ساله بودند و عوامل بسیار بیشتری نسبت به ۱۶ مورد موجود در گزارش بر رفاه تأثیر میگذارند.
اسپیر گفت: «چیزهایی وجود دارد که میدانیم بر سلامت کودکان و رفاه آنها تأثیر میگذارد که نمیتوانیم آنها را اندازهگیری کنیم، نمیتوانیم آنها را بگنجانیم، زیرا دادههای قابل مقایسه مناسبی در همه ایالتها جمعآوری نشده است».
نرخ چاقی چیزی است که میدانیم تأثیر منفی بر سلامت کودکان دارد، اما اطلاعات خوبی در مورد آن در دسترس نیست. یکی دیگر از تأثیرات سیستم قضایی بر کودکان است.
یوهانا گریسون، دانشیار دانشگاه پنسیلوانیا و مدیر دانشکده مرکز فیلد برای سیاستگذاری، تمرین و تحقیقات کودکان که در این گزارش دخالتی نداشت، گفت: یکی دیگر از حذفهای مهم دادههای بدرفتاری با کودکان بود.
«نرخ کودک آزاری و بی توجهی برای هر ایالت چقدر است؟ ما یک سیستم ملی داریم که این دادهها را ردیابی میکند، بنابراین نمیدانم که چرا آنها گنجانده نشدهاند.»
"این یک فراخوان برای اقدام ما به عنوان یک ملت است"
گرسون گفت که دیدگاه جامع بهزیستی کودکان ارائه شده در این گزارش و همچنین بینشهای جدید در مورد تفاوتهای دولت به ایالت را تحسین میکند.
گرسون گفت: من معتقدم یکی از بزرگترین تأثیرات بر تفاوتهای ایالت به ایالت در رفاه کودکان، عوامل ساختاری و محیطی است، به عنوان مثال، دسترسی نداشتن خانوادهها به برنامههایی که موانع دستیابی به رفاه کودک را کاهش میدهد.
او گفت: نمونه خوب عدم دسترسی به برنامههایی است که موانع را برای کودکان و جوانان برای دریافت آموزش با کیفیت کاهش میدهد. ایالتها باید عوامل ساختاری و محیطی موثر در دادههای شمارش کودکان را درک کنند و در این زمینهها سرمایه گذاری کنند.
این گزارش اشاره میکند که چگونه تغییرات و کمبود بودجه برای سرشماری ۲۰۲۰ میتواند منجر به کاهش تعداد کودکان شود. از آنجایی که دادههای سرشماری ۲۰۲۰ تعیین میکند که ایالتها و محلهها هر سال چه مقدار بودجه دریافت میکنند، این گزارش خواستار تجدیدنظر در برخی تغییرات پیشنهادی شده است. از جمله اینکه سرشماری اولین سرشماری خواهد بود که عمدتاً به صورت آنلاین انجام میشود و شامل سؤال شهروندی نیز میشود.. چنین تغییراتی میتواند جوامع خاصی مانند جوامع رنگین پوست را حذف کند.
دکتر مارگارت مون، دانشیار اطفال در دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز و افسر ارشد پزشکی در مرکز کودکان جانز هاپکینز، که در این تحقیق نقشی نداشت، گفت: این گزارش یادآور این بود که ما در کشوری با تفاوتهای بزرگ زندگی میکنیم..
«کودکان در همه جای کشور با یک فرصت بالقوه به دنیا نمیآیند. مون گفت: این فراخوانی برای اقدام ما به عنوان یک ملت است که به رفاه کودکان در همه جا فکر کنیم.
او گفت: «اگر به دادهها نگاه کنید، میتوانید به فقر بهعنوان یک مسئله بزرگ در این کشور نگاه کنید و علاوه بر فقر، فرصتهای آموزشی برای کودکان و همچنین خانوادههای آنها وجود دارد. امیدوارم این گزارشها به ما کمک کند تا خود را نه به عنوان ۵۰ ایالت، بلکه به عنوان یک ملت ببینیم. کودکان شایسته تمرکز، توجه و حمایت ما هستند.»