به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو؛ انتخابات پارلمانی گرینلند در حالی برگزار می‌شود که گمانه‌زنی‌ها درباره آینده سیاسی این جزیره شدت گرفته است. تمایل گسترده به استقلال از دانمارک، همراه با اظهارات جنجالی دونالد ترامپ درباره خرید گرینلند، این انتخابات را به مهم‌ترین رویداد سیاسی تاریخ این سرزمین تبدیل کرده است.
ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، اخیراً در کنگره اعلام کرده که همچنان "به هر طریقی که شده" علاقه‌مند به تصاحب گرینلند است. این اظهارات در حالی مطرح شد که گرینلند برای تعیین مسیر آینده خود، آماده می‌شود تا رهبران جدیدش را انتخاب کند.
از خودمختاری تا استقلال کامل؛ گرینلند در مسیر جدایی از دانمارک
گرینلند، بزرگ‌ترین جزیره جهان، از سال ۱۹۷۹ به خودمختاری دست یافت، اما همچنان در برخی حوزه‌ها، از جمله سیاست خارجی و امور دفاعی، تحت کنترل کپنهاگ است. با تصویب قانون خودمختاری در سال ۲۰۰۹، این سرزمین قطب شمال گام مهمی در راستای استقلال برداشت. طبق این قانون، گرینلند حق دارد روند جدایی از دانمارک را آغاز کند، مشروط بر برگزاری همه‌پرسی و تصویب آن در پارلمان دانمارک.
مردم گرینلند، که جمعیتی حدود ۵۷ هزار نفر دارند، اکنون بیش از هر زمان دیگری به حق تعیین سرنوشت خود می‌اندیشند. برخی این انتخابات را گامی کلیدی برای نهایی کردن مسیر استقلال می‌دانند، در حالی که دیگران بر چالش‌های اقتصادی و وابستگی مالی به دانمارک تأکید دارند.
نظام سیاسی و روند رأی‌گیری در گرینلند
گرینلند دارای نظامی دموکراتیک و خودمختار است که سه نوع انتخابات در آن برگزار می‌شود:
- انتخابات پارلمان گرینلند (اصلی‌ترین و مهم‌ترین انتخابات محلی)
- انتخابات شهرداری‌ها و شوراهای محلی
- انتخابات پارلمان دانمارک (گرینلند دو نماینده در آن دارد)
شرایط رأی دادن شامل حداقل ۱۸ سال سن، تابعیت دانمارکی و اقامت دائم در گرینلند است. در انتخابات محلی، برخی اتباع غیر دانمارکی نیز می‌توانند رأی دهند. همچنین، امکان رأی‌گیری پستی برای افرادی که قادر به حضور فیزیکی در پای صندوق‌های رأی نیستند، فراهم شده است.
پارلمان گرینلند ۳۱ کرسی دارد و اعضای آن هر چهار سال یک‌بار با رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شوند. کل جزیره به‌عنوان یک حوزه انتخاباتی واحد در نظر گرفته می‌شود.
احزاب اصلی و دیدگاه‌های آن‌ها درباره استقلال
در گرینلند، استقلال دیگر یک "اگر" نیست، بلکه یک "چه زمانی" و "چگونه" است. احزاب سیاسی این جزیره در مسیر دستیابی به استقلال، رویکردهای متفاوتی دارند:
- حزب "اجتماع مردم" (چپ‌گرا) – به رهبری "موتی ایگیدی"، نخست‌وزیر کنونی گرینلند. این حزب از استقلال کامل حمایت می‌کند.
- حزب "سیوموت" (سوسیالیست) – حزب تأثیرگذاری که بر ایجاد یک جامعه خودکفا و مستقل تأکید دارد.
- حزب "دموکرات‌ها" (لیبرال اتحادیه‌گرا) – مخالف جدایی فوری از دانمارک و طرفدار حفظ روابط قوی با کپنهاگ.
- حزب "همبستگی گرینلند" (محافظه‌کار) – خواستار باقی ماندن در قلمرو مشترک‌المنافع دانمارک است.
- حزب "نالراک" (ملی‌گرا و میانه‌رو) – حامی استقلال و تعامل نزدیک‌تر با آمریکا.
- حزب "همکاری" (لیبرال طرفدار اقتصاد آزاد) – تأکید بر خصوصی‌سازی و کاهش وابستگی به دانمارک.
- حزب "نوادگان سرزمین" (جدایی‌طلب افراطی) – خواستار استقلال فوری و قطع کامل روابط با دانمارک.
استقلال؛ رویا یا واقعیت؟
گرینلند هنوز برای تأمین مالی استقلال خود با چالش‌های جدی روبه‌رو است. در حال حاضر، اقتصاد این جزیره بر ماهیگیری و گردشگری متکی است و سالانه ۳.۸ میلیارد کرون (۴۲۸ میلیون پوند) از دانمارک کمک مالی دریافت می‌کند.
اگرچه گرینلند دارای منابع عظیم معدنی و انرژی است، اما استخراج آن‌ها به دلیل قوانین زیست‌محیطی محدود شده است. برخی سیاستمداران بر این باورند که کاهش وابستگی مالی به دانمارک و توسعه اقتصادی پایدار، لازمه هرگونه استقلال واقعی است.
ترامپ و طمع آمریکا برای تصاحب گرینلند
در ۸ ژانویه گذشته، دونالد ترامپ بار دیگر ادعای خود درباره گرینلند را مطرح کرد و گفت: "مردم واقعاً نمی‌دانند که آیا دانمارک از نظر قانونی مالک گرینلند هست یا نه." این سخنان موجی از واکنش‌ها را در پی داشت، زیرا ترامپ در سال ۲۰۱۹ نیز پیشنهاد خرید گرینلند را مطرح کرده بود – پیشنهادی که دولت دانمارک آن را "مضحک" خواند.
گرینلند، با موقعیت استراتژیک خود در قطب شمال، نه تنها از نظر منابع طبیعی، بلکه از منظر نظامی نیز برای آمریکا اهمیت ویژه‌ای دارد. پایگاه هوایی "توله"، که در شمال گرینلند واقع شده، یکی از مهم‌ترین تأسیسات نظامی ایالات متحده در این منطقه است.
ارسال نظرات