یادداشت/
گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»- سروش ظهرابیان؛ پس از انتخاب حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور منتخب ایران فضای جدیدی در محیط بین الملل در مورد رابطه با ایران ایجاد شد.کشورهایی مانند فرانسه و انگلیس که طی مدت هشت سال فعالیت دولت گذشته روابطشان با ایران رو به سردی گزارده بود از این انتخاب استقبال کردند و اکثر کشورهای عرب زبان نیز این انتخاب را مایه ی امیدواری در بهبود روابط ایران با سایر کشورهای منطقه دانستند.
در این میان اما سیاست مداران آمریکا_ که تا قبل از انتخابات معتقد بودند در ایران انتخابات معنایی ندارد_ پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات موضعی مبهم در قبال این پیروزی گرفتند و از اظهار نظر صریح در مورد رویکرد آینده آمریکا نسبت به دولت آینده ایران خودداری کردند و به طور دقیق مشخص نشد که آن ها چه تصمیمی در مورد آینده روابط خود با ایران گرفته اند.اما نکته قابل ذکر آن است که هرچه به زمان فعالیت رسمی دولت جدید نزدیک می‌شویم،شاهد تصمیمات و اظهار نظرهایی از جانب آمریکا در مورد دولت آینده ایران هستیم که این تصمیمات و صحبت ها، ابهامات در مورد نحوه تعامل دولت آمریکا با دولت آینده ایران را کمتر می کند و سیاست ها و رویکردهای واقعی دولت مردان و سیاست مداران آمریکا نسبت به دولت آینده ایران نشان می دهد.
اولین اقدام و اولین رفتاری که تا حدی این ابهام را از بین برد تصویب تحریم های جدید در پارلمان آمریکا بر علیه ایران بود.تحریم های شدیدی که طی چند سال اخیر بی سابقه بوده اند .در صورت اجرایی و عملی شدن این تصمیم می توان تا حدودی به این نتیجه رسید که رویکرد آمریکا نسبت به دولت جدید در ایران با دولت قبلی تفاوتی نکرده است و سیاست چماق و هویج نسبت به ایران در دولت جدید نیز ادامه پیدا خواهد کرد.
نکته حائز اهمیت در این بین تفاوت رویکرد آمریکا و اروپا در مورد دولت جدید ایران است.همان طور که در ابتدا ذکر شد اروپایی ها تا به این لحظه از استقرار دولت جدید در ایران استقبال کرده اند.حتی برخی از سیاست مداران کهنه کار اروپایی مانند استراو و سولانا خواهان حضور در مراسم تحلیف شدند که در این بین بنا به دلایلی حضور استراو منتفی و حضور سولانا در مراسم تحلیف قطعی شده است.این موضع اروپا در قبال ایران درست بر خلاف چیزی است که سیاستمداران آمریکا به دنبال آن هستند.
هرچند که شاید رویکرد جدید اروپا در قبال ایران در ابتدا امیدوار کننده به نظر برسد ولی نباید از این نکته نیز غافل شد که اکثر کشورهای اروپایی در سیاست خارجی خود تحت نفوذ شدید آمریکا هستند و هرگاه سیاست خارجیشان در تضاد با منافع امریکا قرار میگیرد سریعا از مواضع خود عقب نشینی می کنند و به نفع مواضع آمریکا تغییر موضع می دهند.
با توجه به نکاتی که در بالا ذکر شد در جمع بندی باید گفت که پیش بینی جایگاه ایران در عرصه بین الملل در دوران فعالیت دولت آینده وهمچنین نحوه تعامل این دولت با کشورهای دیگر بسیار دشوار است.از یک سو اروپائیان از تغییر دولت در ایران استقبال کرده اند از سوی دیگر هرگاه تاریخ را مرور می کنیم به این نتیجه می رسیم که مخالفت اروپا با سیاست های آمریکا چندان پایدار نیست و نمیتوان روی این تفاوت حساب ویژه ای باز کرد.این که چه اتفاقی در آینده رخ خواهد داد را به طور دقیق نمی توان پیش بینی کرد اما با توجه به فعل و انفعالات رخ داده پس از انتخابات می توان تا حد زیادی به بهبود وضع ایران به خصوص در سطح منطقه و در سطح تعامل با کشورهای عربی امیدوار بود واین بهبود احتمالی روابط خارجی بر بسیاری از امور داخلی نیز تاثیر گذار خواهد بود و حل مشکلات کشور با بهبود روابط خارجی روند سریع تری به خود خواهد گرفت.
انتشار این یادداشت از سوی «خبرگزاری دانشجو» به منزله تایید محتوای آن نمی‌باشد و آماده انعکاس تمامی نظرات هستیم.
ارسال نظرات