وقتی به دنیا آمد، امام کاظم (ع) با خوشحالی وارد زادگاه فرزند معصومش شد و خطاب به آن بانوی مکرمه، چنین فرمود: «هَنِیئاً لَکِ یَا نَجِمةُ، کَرَامَةَ رَبِّکِ»،‌ای نجمه، گوارا باد بر تو این کرامت پروردگار. سپس آن بانو می‌گوید: من آن طفل نورانی را در پارچه سفیدی پیچیدم و آن را به آغوش پدرش دادم و آن حضرت، در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت و سپس از اطرافیان خود اندکی آب فرات خواست و لب‌ها و زبان مبارک آن مولود را به آب فرات تیمم فرمود: و پس از آن دوباره آن فرزند را به من تحویل داد و فرمود: «خُذِیِه؛ فَإنَّهُ بَقِیَّةَ اللهِ فِی أَرْضِهِ»، فرزندت را تحویل بگیر، که همانا او رحمت پایدار خداوند بر روی زمین است. عیون اخبارالرضا ج۱ ص۲۰

سبک زندگی امامان معصوم (ع) به‌عنوان حجت‌های الهی، سرمشقی برای همگان از جمله شیعیان و پیروان ایشان است. مواضع آنان در شرایط گوناگون با همه تفاوت‌های ظاهری، چیزی جز استمرار ولایت الهی نیست که از پیامبران آغاز و به اوصیای الهی ختم می‌شود.

وقتی از حبیب الله چایچیان (حسان) سخن به میان می‌آید، بی‌درنگ رضوی سروده «آمدم‌ای شاه پناهم بده» و عاشورایی سروده «امشب شهادت نامه عشاق امضا می‌شود» در ذهن‌ها تداعی می‌شود.