رسوایی سر به مُهرها

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»- محمدرضا باقری؛ فیلم های جشنواره سی و یک، برخلاف انتظار دارای رشد در سینمای ملی و مذهبی بود یعنی وجه جمهوریت و اسلامیت در فیلم ها به وضوح دیده می شد. وقتی که فیلم «استرداد» را دیدم از کارگردان به خاطر خلق یک اثر فاخر ملی برای تنویر افکار عمومی نسبت به پهلوی ها، تشکر کردم و وقتی «دربند» را دیدم، به یکی از دوستان توصیه کردم این فیلم را – که یک کار خوب اجتماعی است – در جشن دختران ورودی جدیدهای دانشگاه های کشور اکران کنند، تا مسئله ای مهم در قالب یک اثر هنری به مخاطب رسانده شود. رسوایی هم به نظرم یک کار خوب از سینمای ده نمکی برای مخاطبانی که فقط با فیلم های خالق اخراجی ها به سینما می آیند، بود. و سر به مهر که به نظرم فیلم ستودنی امسال جشنواره فجر بود. فیلمی آرام و باوقار که یک حس خوب را در مخاطب درباره یک فریضه دینی بدون سخنرانی و شعار ایجاد می‌کند.

 

فیلم هایی هم بود که بالاخره تعریضی به حکومت داشتند مثل حوض نقاشی و هیس دخترها فریاد نمی ززند و خسته نباشید. و فیلم هایی هم آنقدر ضعیف بودند که آدم از دوساعتی که برای دیدنش گذاشته، پشیمان می شود،‌مثل "زیباتر از زندگی" – با عرض معذرت فراوان از کارگردان محترم آن- و فیلم آفتاب،‌مهتاب، زمین.

 

غرض اما نوشتن درباره فیلم های جشنواره فجر نیست. بلکه هدفم نوشتن درباره شیوه نقد و نقادی حزب اللهی های رسانه ای و غیر رسانه ای برای فیلم هاست.

 

به وضوح نقش برنامه هفت در علاقمند کردن طیف بیشتری از مردم به مسایل سینمایی آن قدر زیاد است که همان حرف ها و تکه کلامهای مسعود فراستی را می شود در لابلای نقد های این جماعت دید. این که  فیلم "درنیومده"!، یا داستان نداشت، یا آدم ها دوبعدی بودند، خوب پرداخته نشده بود، دکوپاژ ایراد داشت، فرم فیلم فلان طور بود و محتوا بهمان طور،  ورد زبانها این آدم ها شده است که شاید معنای دقیق این عبارت ها را هم ندانند.

«رسوایی» ده نمکی که اکران شد،‌ عده ای آروغ روشنفکری زدند که این که فیلم نیست، فیلمفارسی است!، گفتند ده نمکی عاقبتش مخملباف است، و اعتراض کردند که دختر بدکاره ی فیلم چرا آرایش دارد! و آیا این بود آرمانهای ما؟! یک روحانی می گفت: آخوند فیلم واقعی نیست و ما اینقدر هم فرشته نیستیم!

 

جالب بود که آقای کوشکی همزمان از اخلاق می گفت و از امام زمان که آیا فیلم را می بیند یا خیر و دائم ده نمکی را متهم می کرد به لمپن بودن و مخملباف بودن! این هم نمونه ای از اخلاق اسلامی!

 

فردی در سینما کنار من نشسته بود و از حجاب سست دختر خراب فیلم شاکی بود، یک ربع بعدش از شباهت مضمون رسوایی به فیلم ایتالیایی مالنا خبر می داد! گفتم خوب است که هم مالنا می بینی و هم از حجاب کم فاحشه در فیلم شاکی هستی! خب برادر من چادر سر الناز شاکر دوست می کرد؟ اقتضای نقشش همین پوشش است!

 

خیلی برایم معنا دار بود که در آن جمع مثلا نخبگانی که حتی اخلاق نقد را نمی دانستند و 8 نفر منتقد را انداخته بودند به جان ده نمکی، گویاترین حرف را از نگهبان سینما شنیدم که موقع خروج ده نمکی به او گفت: بازم بساز و سرمایه دارها رو رسوا کن! مخاطب فیلم پیامش را گرفته بود.

 

حالا همین مخاطب رگ گردنی برای حجاب شاکردوست فیلم های دیگر با زنان بدفرم تر را دیده بود و به به و چه چه میکرد، یا از پوران درخشنده برای شناخت سینما و مخاطب تشکر می کرد، ولی توجهی به تضعیف امر قصاص به مثابه یک حکم انسانی الهی توسط قصه آبدوغ خیاری خانم درخشنده نداشت و می گفت باید نیمه پر لیوان را دید! همین مخاطب حزب الهی با دیدن حوض نقاشی ذوق زده شده بود که آفرین به سینمای خانواده! ولی ندیده بود که سرچشمه همه ی بدبختی ها در فیلم تحریم های الکی که توسط مسئولان کشور ایجاد شده،‌معرفی شده است.

 

مرغ همسایه همیشه غاز بوده، هادی مقدم دوست کارگردان متعهد سینما و تلویزیون فیلم ستودنی سر به مهر را درباره یک واقعیت اجتماعی می سازد و مسئله شرم از انجام واجبات دینی را مطرح می کند، آن وقت یک عده می نویسند که فیلم ضد نماز بود!، فیلم متوسط بود، فیلم در نیامده بود!

 

کاش یک مقدار حفظ خودی ها را از جماعت روبرویمان یاد می گرفتید که کیمیایی را حلوا حلوا می کنند و مهرجویی را بر سر می گذارند.البته نقد سازنده ایراد ندارد،‌ من با نقد احساسی و از روی پز و نخریب گونه مخالفم.

 

دوست عزیزی نوشته بود که سر به مهر فیلم بسیار بدی بود و خاک بر سر تهیه کنندگان آن!! حبذا بر این اخلاق اسلامی! بارک الله! واقعا حق کسی که در ساخت فیلم با مضمون دینی خط شکن شده این است؟ یادم نمی رود روزی که برای اولین بار این فیلم در جمع محدودی اکران شد،‌ آقای وحید جلیلی خیلی از کارگردان تعریف کرد و جمله "دمت گرم" از زبانش نمی افتاد، تعجب کردم که چطور نقدی ندارد،‌بعد از جلسه پرسیدم و گفت: الان وقت این حرفها نیست باید برای ساخت بهتر از اینها تشویقش کنیم.

 

اما امروز جماعت حزب اللهی عادت کرده به قرقره کردن حرف همان روشنفکرهایی که تا دیروز به آنها فحش می داد، و عادت کرده یک گوشه بایستد و نقد کند، یعنی فقط حرف بزند،‌دریغ از دوزار عمل!

 

آقایان منتقد، برادرها، خواهرها، آدم بچه ی خودش را جلوی دیگری نمی زند،‌ یا خودتان وارد عرصه شوید وبسازید یا از بیرون گود هم بیرون تر تشریف ببرید و شما شریک جماعت روشنفکر در ذبح بچه مسلمانها نشوید.

 

یا علی مدد.