گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ سید مرتضی آوینی باور داشت که سینمای اشراقی باید جایگزین سینمای جادویی رایج در دنیا شود و سینمای اشراقی را محصول تبلور انقلاب اسلامی در دنیا می دانست. اصطلاحاتی مانند سینمای دینی و سینمای معناگرا همگی واژگان الکنی هستند در مقابل سینمای اشراقی که تجربه زیستی شهید آوینی بود، در واقع او با مجموعه مقالاتش در باب سینما که امروزه آنها را در قالب جلد اول کتاب آیینه جادو می شناسیم، به تبیین سینمای اشراقی پرداخت.
شهید آوینی خود در مقدمه ای که سال 1370 بر کتاب آینه جادو نوشت، می گوید: «آشنایی نگارنده با سینما در طول مدتی بیش از 10 سال مستندسازی برای تلویزیون فراهم آمده است. تجربیات او در زمینه نویسندگی، کارگردانی و بویژه مونتاژ بوده است و خودش می گوید که کلمه کلمه این حرف ها را پای میز موویلا تجربه کرده است.»
با کمی تأمل می توان دریافت که شهید آوینی راز و رمز سینمای اشراقی را از همین مقدمه نوشتن بر کتاب آغاز کرده و با قلم سوم شخص از خود نوشته است. هنرمند در سینمای اشراقی نباید اسیر من وجودی اش باشد و باید تماما آزادگی باشد. اثری که از سینمای اشراقی حاصل می شود مایه تفاخر نیست، بلکه مایه تعالی است و باید پرده ها ظلمانی میان هنرمند، اثر و مخاطب را در مسیر سلوک بسوی الله بردارد و این غایتی بس عظیم و در ذهن مردمان بس عجیب و غیر قابل فهم است، که نه هنرمندان و نه مخاطبان سینما چه در زمان حیات شهید آوینی و چه پس از گذشت 20سال از شهادت ایشان پی به آن نبرده اند.
اصطلاح سینمای اشراقی در ابتدا اصطلاحی عجیب و نامأنوس به نظر می آمد. حکمت اشراقی در زبان علم فلسفه کاربرد داشته و اساس آن بر تابش نور و فیوضات الهی بر عقل و قلب آدم است، از منظر شهید آوینی هنرمند باید نسبتی با عالم هستی برقرار کند و در سیر و سلوکی عرفانی نور اشراق بر وجودش بتابد تا حقیقت در قاب تصویر دوربین او متجلی گردد.
شهید آوینی در مقالاتش گام به گام راز سینمای جادویی مرسوم را افشا می کند و هیمنه باشکوهش را در نظر خواننده می شکند و مسیر تحقق سینمای اشراقی را روشن می کند؛ مسیری که او پیش تر در مجموعه مستند روایت فتح خودش طی کرده بود. به جرأت می توان گفت که مجموعه مقالات سید مرتضی آوینی اولین منبع نظری در باب سینمای دینی است.
در کتاب اول آینه جادو 9 مقاله گردآوری شده است؛ چهار مقاله اول کتاب با عناوین «جذابیت در سینما»، «مونتاژ به مثابه معماری سینما»، «آینه جادو»، «قاب تصویر و زبان سینما» بیش از دیگر مقالات کتاب «سینما» را به عنوان موضوع اصلی در نظر دارند.
چهار مقاله بعدی با عنوان کلی «سینما و تلویزیون به مثابه یک رسانه گروهی»، سینما را همچون یک رسانه مهم و تأثیرگذار در کنار دیگر رسانه ها (تلویزیون، رادیو، مطبوعات و ادبیات ژورنالیستی) مورد بررسی قرار می دهد. عنوان های فرعی این مقاله ها عبارتند از: «جادوی پنهان و خلسه نارسیسی»، «زبان، تلویزیون، سینما و اوقات فراغت»، «درباره ارتباطات» و «رمان، سینما و تلویزیون»
آخرین مقاله که بلندترین مقاله کتاب است با عنوان «تأملاتی در ماهیت سینما»؛ یک بحث مفصل در باب جنبه های گوناگون و ابعاد زیبایی شناسانه فیلم سازی با نظر به جوهر و ذات سینما؛ این مقاله به نوعی عصاره و طرح اولیه کتاب «آینه جادو» محسوب می شود.
در ادامه به عنوان مروری بر کتاب آینه جادو بخشی از مقاله جذابیت در سینما که در سینمای جادویی ابتلای بیشتری دارد، بخوانید:
«جذابیت شرط لازم هر فیلم برای جذب مخاطب است، ولی شرط کافی نیست. در سینمای رایج از گرایش های غریزی وجود حیوانی بشر به عنوان عنصر جذابیت فیلم استفاده می کنند. این نوع جذابیت کاذب از تماشاگر سلب اختیار می کند و به نوعی او را سحر می کند تا برای پاسخ به نیاز شهوی و غضبی اش بصورت کاذب بر پای فیلم بنشیند. بنیان جذابیت سینما بر ایجاد ابهام و ایهام و اعجاب و تفنن و تلذذ است و اتکا بر ضعف های بشری برای نگاه داشتن تماشاگران روی صندلی سینما سوءاستفاده ای است بسیار رایج. در فیلم های ملودرام تماشاگر انسانی احساساتی و عاشق پیشه است. در فیلم های وسترن تور به قصد تماشاگر سلطه جو و پرخاشگر و متجاوز انداخته شده، در فیلم های علمی و تخیلی، ماجراجویانه و کمدی، مخاطب فیلم انسانی انگاشته شده گریزان از واقعیت، خیال پرور و اهل لغو و در فیلم های ترسناک اتکای اصلی کار بر قوه توهم تماشاگر است. جذابیت فیلم از شروط لازمی است که سینما با آن تحقق پیدا می کند، انکار مطلق این رابطه نفی سینماست، ولی کیفیت تحقق این رابطه باید به نحوی باشد که در آن عقل و اختیار تماشاگر و حریت ذاتی او منکوب واقع نگردد.»