یک عادت همگانی
به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»؛ داستان معروفی در رابطه با ازدواج هست که می‌گوید روزی روزگاری یک تازه داماد متوجه شد وقتی همسر عزیزش می‌خواهد سوسیس سرخ کند، سر و ته سوسیس‌ها را با چاقو می‌برد و دور می‌ریزد. بنابراین کنجکاو شد و علت این کار را از تازه عروس داستان پرسید.
- عزیزم! معمولا سر و ته سوسیس را نمی‌برند. دلیل خاصی دارد که شما این کار را می‌کنید؟!
- خوب عزیزم... راستش من مادرم اینطور سرخ می‌کرد و من هم همین مدل یاد گرفته‌ام.
بدین ترتیب آقای داماد به سراغ مادرزن عزیز می‌رود و دلیل را از ایشان جویا می‌شود؛ اما جالب اینجاست که همان پاسخ را از مادرزن عزیز هم می‌شنود و چاره‌ای نمی‌ماند جز اینکه به سراغ مادربزرگ عزیز عروس خانم برود.
- مادربزرگ جان! شما چرا سر و ته سوسیس را قبل از سرخ کردن می‌برید؟!
- داماد عزیز! راستش آن وقت‌ها تابه من کوچک بود و برای اینکه سوسیس داخلش جا بشود، مجبور بودم سر و تهش را کوتاه کنم!
البته خوانندگان محترم شاید اشکال بگیرند که زمان مادربزرگ‌های ما سوسیس وجود نداشته! ولی واقع امر این است که این داستان به عنوان تمثیلی از کارهای عادت‌گونه و ناهوشیارانه در زندگی رزومره و زناشویی مطرح شده است. اتفاقا یکی از همین مواردی که در ازدواج به سادگی از کنار آن عبور می‌کنیم و کمتر در مورد چرایی و چگونگی آن صحبت می‌کنیم «جهیزیه» است.
در حقیقت فلسفه و شرایط جهیزیه با آنچه در حال حاضر در عرف ما جا افتاده است تفاوت زیادی می‌کند. بدون تعارف یکی از بزرگترین دغدغه‌های والدین دختر برای ازدواج او تامین جهیزیه است؛ به خصوص که وقتی قیدهایی مثل جهیزیه «کامل»، «آبرومند»، «در شان خانواده» و امثال اینها مطرح می‌شود کار و صد البته هزینه‌های جهیزیه چندین و چند برابر می‌شود.
این در حالی است که اولا تهیه جهیزیه وظیفه هیچ کدام از خانواده‌ها نیست! ثانیا، بنا بر این بوده است که جهیزیه کمک والدین به زوج جوان باشد تا بتوانند حداقل‌های اساسی زندگی را تامین کنند. اما متاسفانه آنچه در عرف ما جا افتاده، این است که جهیزیه هم بار عظیمی بر دوش خانواده است و هم با زیاده‌روی در تامین ریزترین موارد، فرصتی برای زوج جوان باقی نمی‌ماند که در کنار یکدیگر و با تلاش همدیگر بخشی از لوازم منزل‌شان را خودشان به تدریج تهیه کنند.
در واقع داستان سوسیس درباره جهیزیه این گونه است که خانواده عروس تصور می‌کنند باید حتی پیاز و سیب‌زمینی منزل عروس را هم تامین کرده باشند. عدم توجه به فلسفه جهیزیه مبنی بر تامین لوازم «ضروری» باعث این افراط در تهیه جهیزیه شده است. بدتر آنکه نتیجه طبیعی این تندروی پیامدهایی چون چشم و هم‌چشمی و حسادت و مصرف‌گرایی هم خواهد بود. چرا که باز هم سنت «جهیزیه بران» (جهازبرون) که برای اعلان عمومی ازدواج زوج جوان و تشویق مجردان به ازدواج بوده است، تبدیل به مراسمی شده تا خانمها در منزل عروس جمع شوند و داخل کابینت‌ها و یخچال و گاز و همه جا را وارسی کنند! همینطور بوده است که پیاز و سیب زمینی و سس و چاقو پاپیون به سر و کادوپیچ شده در جای خود می‌لمند!
منبع: دخت ایران
ارسال نظرات