میزگردی که عاقبتش عذاب أَلیم است!

به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، نمی‌دانم برای شما هم اتفاق افتاده یانه؟ در جمعی با گروهی از دوستان نشسته‌اید که فردی شروع به بدگویی از دیگران می‌کند. معمولاً هم آغاز کلام با این واژه است که؛ «غیبتش نباشد!» و بعد شروع می‌کند به بدگویی کردن، که فلانی چنین و چنان است. در این میان اگر کسی هم نهی از منکر کند و بگوید: «آقا، غیبت نکن!» پاسخ می‌دهد: «من دیدم که دارم می‌گویم. اگر ندیده بودم که نمی‌گفتم». خوب باید به این افراد گفت همین که دیدی در واقع غیبت است. اگر ندیده بودی که تهمت بود. و این گونه با چنین کلامی یک محفل سالم دوستانه تبدیل به میزگرد غیبت و مجالی برای گناه می‌شود.

بر اساس اصول اخلاقی، غیبت به عنوان یک رفتار نابهنجار محسوب می‌شود. این رفتار ضدارزشی، موجب بروز آسیب‌ها و مشکلات متعدد اجتماعی می‌گردد و از آنجاکه متأسفانه اکنون در جامعه رواج زیادی دارد، بازکاوی و آسیب‌شناسی این پدیده ضروری به نظر می‌رسد، تا با درمان آن گامی مهم در مقابل انحرافات برداشته شود. عمده‌ترین آسیب‌های غیبتکه کمتر بدان پرداخته شده، آسیب‌های اجتماعی آن است؛ چراکه نتایج و آثار تخریبی غیبت در جانب اجتماعی آن، به طورِ قطع مهیب‌تر و تباه‌کننده‌ترند.

غیبت از جمله گناهانی است که علاوه بر جنبه حق اللهی، جنبه حق الناسی هم دارد. همانطور که غیبت کردن حرام است، گوش دادن به غیبت هم گناه محسوب می‌شود. غیبت نه تنها موجب فساد در ایمان و اخلاق شخص و رسوایی در دنیا و آخرت می‌گردد، بلکه مفاسد اجتماعی را هم به دنبال دارد. اگر در رابطه‌های قطع شده فامیلی تحقیق کنیم و به ریشه‌های آن برسیم، غیبت را از اساسی‌ترین دلایل خواهیم یافت. در بین ما معمولاً مشکلاتی وجود دارد که می‌توانیم منطقی با آن‌ها برخورد و برایش راه حل پیدا کنیم. اما وقتی پای غیبت وسط می‌آید از مشکلات معمولی، دلخوری‌های شدیدایجاد شده و دیگر حل مشکلات محال می‌گردد. لذا قطع روابط و پاک کردن صورت مسئله تنها راهی است که باقی می‌ماند.

غیبت می‌کنیم چون خشمگین و رنجیده‌ایم اما بلد نیستیم چگونه به طریقه‌ای صحیح خشممان را از بین ببریم. آدمهای قوی و معتدل وقتی نیاز به اصلاح اخلاق یا رفتار کسی ببینند انتقاد می‌کنند اما ضعیف‌ها و آن‌ها که قلبشان بیمار شده است به غیبت پناه می‌برند و با غیبت احساسات خشم آلود خود را تعدیل می‌کنند. از حضرت علی (ع) روایت شده که غیبت کوشش شخص عاجز است. کسی غیبت می‌کند که شهامت ندارد در حضور فرد از رفتار او انتقاد کند. لذا اگر چه ساکت است، راضی نیست و با غیبت احساسش را تخلیه می‌کند. اما از آنجا که هنگام بدگویی کردن پشت سر وی، فرد غیبت شونده حضور ندارد، می‌تواند مبالغه کند و حدس و گمان خود را نیز به آن اضافه کند، لذا بیشتر غیبت‌ها با تهمت همراهند. گاهی در برخی خانواده‌ها بدگویی دیگران تبدیل به یک عادت و سرگرمی می‌شود. در چنین خانواده‌هایی اعضای خانواده به تدریج، از جاده تعادل اخلاقی خارج می‌شوند. قرآن کریم فاش کردن بدی‌ها و زشتی‌های مسلمانان (حتی زشتی‌های واقعی شان‏) را به شدت نهی کرده و نسبت به آن این گونه انذار داده است: «کسانی‏ که دوست دارند زشتی‌ها درباره مسلمانان و مومنان اشاعه پیدا کند، برایشان عذابی بزرگ در انتظار خواهد بود. سوره نور، آیه 19»

منبع: فرهنگ نیوز