گپ ‌و ‌گفتی با یکی از محبوب‌ترین استادهای ایران/ رفاقت با دانشجوها، به من انرژی می‌دهد!

 

 

به نظر من چشم ها به آدم دروغ نمی گویند بخاطر همین است که وقتی شما دارید با یک نفر صحبت می کنید با چشم هایش خیلی راحت تر صحبت می کنید. دوست داشتن رابطه ای دو طرفه است کسی شک ندارد که من بچه ها را دوست دارم. دوست داشتن این نیست که نمره را باید بیست بدهید، نه این دوست داشتن نیست. من چنین دوست داشتنی را قبول ندارم. پس بحث دوست داشتن دو طرفه است خوشبختانه هیچ وقت هم ضرر نکردم و یک چیزی هم که همیشه به من انرژی می دهد همین رفاقت با بچه ها است.

 

 

 

 

من رسما هفده سال دانشگاه بوعلی همدان بودم ، همزمان دانشگاه علوم پزشکی همدان هم تدریس داشتم تا سال 86 که قم آمدم . زمانی که دانشجوی کارشناسی ارشد بودم در دانشگاه تهران به من هشت واحد درس داده بودن که تدریس کنم.

 

- استاد سئوال ما را درست و حسابی جواب ندادید. چرا بین بچه ها محبوب شدید؟ آخر دانشجوها نشان داده اند که خیلی زود از یک استاد بدشان می آید، اما دوست داشتن یک استاد تا این حد بعید است!

 

این نظر لطف شمااست. یک نظریه داریم در مدیریت که می گوید هر چقدر شما اعتماد بکنید همه ی نقطه های مثبت آن متقابلاً بر می گردد. حالا یکی از دلایل محبوبیت که شما می گویید همین است و امیدوارم با استفاده از همین اخلاق اثر مثبت روی زندگی بچه ها بگذارم. واقعیت این است این چیزی که من در این بیست و پنج سال دیده ام دانشجو خیلی انتظار ندارد که به او نمره بدهید، دانشجو بیشتر این را قبول دارد که بداند که استاد به او توجه می کند. این از نظر دانشجو مهم است و یکی از ویژگی های من این است که 80-90 درصد دانشجو ها را به اسم کوچک صدا می زنم و تا به حال هم از این ویژگی ضرر نکرده ام و خیلی احساس خوبی به من دست می دهد. من اعتقاد دارم رفاقتم با دانشجو خالص است چون واقعا آنها را مثل بچه های خودم می دانم و به عنوان یک سرمایه می بینم. شعار هم نمی دهم واقعا اعتقاد دارم.

 

 

حقیقتش حافظه ی من خیلی قوی بود حالا که بالاخره پیری اثر گذاشته اگر به آلزایمر نرسد شانس آورده ام(با خنده)

 

این حافظه یک لطف خدادادی بود و من با آن رابطه ی صمیمی هماهنگش می کردم و باعث تقویت این رابطه صمیمی می شد .

 

من برای خودم شاخصه هایی داشتم اینکه یک نفر را ببینم و سلام و علیک کنیم و به او بگویم ببخشید اسم شما؟ این برای من خیلی زشت است و به خودم می گویم اگر یکی از دانشجوها یا ورزشکار ها را ببینم و نشناسم برای من فاجعه است! و سعی می کنم با این روش به دانشجو بفمانم که من برای شما احترام قائلم، برای من خیلی عزیزی و من هنوز اسم شما را بخاطر دارم.

 

 

حقیقتش دریچه ی ورود همان رفاقت است. و به شخصیت فرد هم بر می گردد بعضی ها ویژگی شخصیت‌شان اینطور است که خنده بلد نیستند. شاید بخاطر رشته ورزشی من هم باشد ببینید ما در رشته ورزشی مان همه یکجور لباس می پوشند نمی گوییم این فلانی پولدار است این لباس را بپوشد یا فلانی کم پول است یک لباس دیگر بپوشد شاید این محیط ورزشی این را به ما یاد داد که شما خیلی بالاتر از دیگران نیستی اصلا اینکه آدم خودش را بالاتر از دیگران بداند خیلی بد است.

 

 

من به یک چیزی اعتقاد پیدا کرده ام و همان هم ادامه می دهم. محیط فوتبال و فوتسال بخصوص فوتبال فوق العاده آلوده است. در فوتبال هم دو تا راه دارید، یا باید مانند دیکتاتور ها بالاسرشان بایستی و فقط امر و نهی بکنید یا باید همین رفتارهایی که در کلاس دارم را در تیم های فوتبال هم داشته باشم و خوشتبختانه تا الان هم جواب مثبت گرفته ام دیگر وقتی تا الان که آخر کار حرفه ای من است جواب مثبت گرفته ام حتما روش درستی است. شاید یک جاهایی به صورت مقطعی بخاطر این طرز برخوردم ضرر هم می کردم.

 

 

اتفاقا این سوالی بود که بعضی از دخترهایی که شاگردم بودند هم پرسیده بودند. حتی رفته بودند پیش مدیر گروه دانشکده که ما این استاد را نمی خواهیم و گفته بودند که این استاد با پسرها خیلی رفیق است! من هم رفتم سر کلاس گفتم شما همه مثل دخترهای من هستید ولی من نمی توانم سر کلاس شما را به اسم کوچک صدا کنم واقعا جامعه ی ما این را نمی پذیرد.

 

 

بله متاسفانه از این دست از موارد زیاد داشتیم. وقتی دانشجو از مسائل و مشکلات خود صحبت می کند در واقع دارد بخشی از این غم و غصه ی خود را دارد به من تحمیل می کند و به من هم سخت می گذرد ولی باید تحمل کنم. و این نعمتی است که خدا به آدم می دهد که شما را فردی خلق کرده که دیگران شما را محرم خود بدانند و با شما درد دل بکنند و سبک بشوند.

 

 

به نظر من کار بیش از حد اساتید ما و فشارهای اقتصادی که وجود دارد دیگر انرژی برای آن استاد نمی ماند که بخواهد به درد و دل دانشجوها گوش بدهد و این دلیل واقعا توجیح است و قابل قبول نیست.

 

 

همین اتفاق در دانشگاه تهران هم افتاده که به عنوان یک سمبل شناخته می شود. مثلا دانشجویی همین امسال دکتری گرفته و دانشگاه هم جذبش کرده و حالا می گوید من کمتر از مقطع کارشناسی ارشد و دکتری تدریس نمی کنم! من 25 سال است تدریس می کنم ولی به احترام اساتید خودم تا بحال حتی یک واحد هم به دانشجویان دکتری رشته مدیریت ورزشی درس ندادم.

 

من مسئله فرار مغزها را در مملکت خیلی جدی می بینم. استاد نیست که منِ باقری می شوم استاد! به نظر من سطح کیفی خیلی پایین است و افت کیفیت در بخش علمی، رفتاری خیلی زیاد است.

 

 

بچه های امروز تنبل و تن پرور شدند، یک دانشجوی فوق لیسانس 30-40 سال پیش یک صدم اطلاعات شما را نداشت چون شما با تمام دنیا در ارتباط هستید و دانشجویان امروز با اینکه خیلی با استعداد هستند ولی تنبل هستند.

 

 

 من در تمام طول تدریسم تا بحال هیچ دانشجویی را سر کلاس خراب نکرده ام. همیشه احترام دانشجو را حفظ می کردم. و من هیچ وقت مسائل حاشیه ای را در نمره دادن دخیل نمی کنم مثلا چون فلانی پرسپولیسی، خوش تیپ یا ... نمره بهتری به او بدهم یا فلانی خط سیاسی اش فلان است پس نمره ی کمی به او بدهم به هیچ وجه این جور مسائل را در امر نمره دادن دخیل نمی کردم.

 

 

دکتر: واقعی اش وجود ندارد!

 

دانشگاه: محل عشق و زندگی

 

معلم: مقدس

 

استاد خسته نباشید!: ساعت را نگاه می کنم! چون اصولاً بچه ها یک ربع بعد از شروع کلاس شروع می کنند به گفتن این جمله! البته پسر ها بیشتر می گویند!!!

 

نمره: شاخص خوبی برای ارزیابی نیست

 

زندگی: قطار در حال حرکت که نمی ایستد

 

فرجه: تقویم دانشجویی

 

دانشجو: ان شا الله که واقعی باشند

 

باصفا: همه ی بچه های دانشگاه