«پادگانی» که حقوقدانان دولت برای جنبش دانشجویی ساخته‌اند

گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، برجام سندی ناقص است، این را همه امروز می دانند، نه تنها نمی تواند تحریم ها را لغو کند، بلکه ما را در بسیاری از حوزه های علم و تکنولوژی تا دهه ها عقب نگه می دارد، دولت اما که تمام تخم مرغهایش را در سبد برجام چیده، و آن را فتح الفتوح دولت و بزرگترین دستاورد دیپلماسی می نامد، امروز بیمناک و مضطرب، می کوشد تا با بی قانونی و دور زدن مجلس، آن را به اجرا درآورد. از سوی دیگر نیز با بگیر و ببند؛ و امنیتی کردن فضا در تلاش است تا با خفه کردن منتقدین و کارشناسان دلسوز انقلاب، مردم و افکار عمومی را در بی خبری قرار داده و بی دردسر آنچه را که در سر می پروراند اجرایی کند.

دانشجویان اما، به عنوان قشر پیشرو و روشنفکر جامعه، از همان ابتدا و بعد از انتشار عمومی سند برجام، وقتی دیدند این معاهده آنچنان که دولت تبلیغ می کرد دردهای اقتصادی مردم را دوا نمی کند، و از طرفی با متن ضعیف و تفسیر پذیر خود، استقلال و امنیت ملی ما را تهدید می کند، به میدان آمدند تا با نقدهای کارشناسی و اصولی خود، مردم و نمایندگان افکار عمومی را در جریان آنچه این معاهده ی ضعیف می توانست بر سر عزت و اقتصاد کشور بیاورد؛ قرار دهند. اینگونه بود که در بسیاری از دانشگاه های کشور و با همت انواع تشکل های انقلابی و دانشجویی، نشست‌های متعددی در راستای نقد و واکاوی سند برجام برگزار شد. علیرغم تمام فضای امنیتی که منتصبین دولت می کوشیدند تا در دانشگاه‌ها حاکم کنند و دانشجو و دانشگاه را از روند بررسی اسناد دور نگه دارند، این بازهم دانشجویان بودند که توانستند با دغدغه مندی و پیگیری های انقلابی خود، چراغ نقد برجام را در فضای علمی و آکادمیک کشور روشن نگه دارند.

با این وجود و با تمام هشدارهای کارشناسان و دانشجویان، گوش دولت چندان به این حرفها بدهکار نبود، و با اجرای برجام، به عقیده ی بسیاری نه تنها قانون اساسی و ترتیبات متداول مملکت را دور زد، که عملاً با بی توجهی به نقش مجلس در بررسی و تصویب برجام، به جایگاه نمایندگان و خانه ملت اهانت کرد.

به این ترتیب و با تمام اوصاف، از چند روز گذشته؛ یکی از طلاب عدالتخواه؛ که به اجرای بی مجوز برجام توسط دولت معترض بود، با تحصن خانوادگی مقابل «خانه ملت»، سعی کرد تا مراتب اعتراض خود را به این همه بی قانونی، به گوش نمایندگان مردم در مجلس شورا برساند. بعد از آن بود که نمایندگان و گروه های مختلف دانشجویی، ضمن ابراز حمایت از اقدام انقلابی این طلبه ی جوان، به جمع متحصنین مقابل مجلس شورا پیوسته و با گذشت زمان هر ساعت به جمعیت متحصنین افزوده شد. آنها  کوشیدند تا با این اعتراض سمبلیک، دغدغه های انقلابی خود را برای آتیه ی کشور، و مصالح آن به نمایش بگذارند.

این تحصن اما، از همان ابتدا و آنچنان که انتظار می رفت با بی مهری های دولت مواجه شد، و دولت با تهدید دانشجویان، و با امنیتی کردن فضا کوشید تا مثل گذشته و با خفه کردن دانشجویان، آن ها را از روند بررسی و تصویب برجام دور نگه داشته و به این ترتیب بی مزاحم، به دور زدن قانون ادامه دهد. به این ترتیب و از صبح امروز، با گسیل نیروهای امنیتی، و با محاصره ی دانشجویان، کوشید تا خانه‌ی ملت را برای مردم نا امن کند، و با توسل به تهدید و ارعاب، آنها را از مقابل نماد مردم‌سالاری و مبارزه با دیکتاتوری، پراکنده سازد.

برخوردهای امنیتی و خشن امروز اما، اولین نمونه از برخوردهای این چنینی نبود، مع الاسف و از بعد از انتخابات 92 و با استقرار دولت جدید، دانشجویان و تشکلهای انقلابی دانشجویی، همواره شاهد چنین برخوردهای امنیتی و بگیر و ببندهای این چنینی بوده است، دولتی که خود را حقوق دان می داند، در همه ی دو سال گذشته، با پادگانی کردن فضای دانشگاه، و با انواع برخوردهای «گاز انبری»، به خوبی نشان داده میانه ی چندانی با آزادی بیان در دانشگاه، و تعامل با دانشجویان ندارد.

ایجاد انواع موانع برای تشکل های انقلابی، محدود کردن فعالیت دانشجویان در برنامه های گوناگون فرهنگی و سیاسی، سفارشی کردن برگزاری مراسم های بزرگداشت 16 آذر در دانشگاه ها، انتخاب گزینشی و جهت دار نمایندگان دانشجویان در مراسم های روز دانشجو در حضور رییس جمهور و ده ها مورد دیگر از این دست اقدامات، شاهد این مدعا است.

در روزهای اخیر هم و بعد از وقوع فاجعه ی دردناک منا، و در حالی که دانشجویان درخواست برگزاری تجمع در مقابل سفارت رژیم سعودی را داشتند، باز هم با عدم صدور مجوز؛ مانع از فعالیت دانشجویان شدند.

به اعتقاد برخی کارشناسان و تحلیلگران سیاسی، نزدیکی بسیاری از اعضای کابینه به جریان حزب کارگزاران سازندگی و قرابت فکری به آن ها، می تواند یکی از دلایل این دست برخوردهای امنیتی و پادگانی با دانشجویان باشد، به دیگر بیان، این دست رفتارهای دولت فخیمه، یادآور فضای دولت سازندگی، و خفقان حاکم بر دانشگاه ها در آن دوران است، کمتر کسی فراموش می کند خلق و خوی دیکتاتور مآبانه ی رییس جمهور وقت را که آزادی بیان در دانشگاه ها را ابداً بر نمی تابید و با تهدید و فشار بر دانشجویان، رسانه های منتقد دولت را مورد تعقیب و پیگیری امنیتی قرار می داد. بی تردید نزدیکی دولت و شخص آقای رییس جمهور، به تفکرات دولت سازندگی، یکی از دلایل تکرار همین فضای خفقان در دانشگاه ها است.

همچنین برخی دیگر از تحلیلگران، سابقه ی امنیتی و اطلاعاتی اغلب اعضای کابینه را، دلیل رفتار پادگانی و سرکوبگرایانه ی دولت با دانشجویان ارزیابی می کنند. بررسی ها نشان می دهد اغلب اعضای دولت سابقه ی عضویت طولانی در انواع نهادهای نظامی و امنیتی نظام داشته اند و به این ترتیب حالا هم که بر مسند قدرت قرار گرفته اند، همان خلق و خو و همان رفتار توتالیتر را حفظ کرده اند. بعلاوه شخص رییس جمهور محترم هم، با سابقه عضویت طولانی در شورای عالی امنیت ملی، به عنوان شخصیتی امنیتی و اطلاعاتی، به خوبی راه و چاه این دست برخوردهای امنیتی را می داند و در بستن صدای منتقدین ید طولایی دارد.

برخی دیگر از کارشناسان، ضعفها و ایرادات بالقوه و متعدد «برجام» را دلیل این همه پریشانی و خشونت دولت می دانند. دولتی که می کوشید تا با جا زدن برجام به عنوان «توافق قرن» و رپرتاژ آگهی، و فضاسازی گسترده ی رسانه های متعلق به خود، افکار عمومی را درباره ی آنچه دستآورد بزرگ دولت می دانست «ذوق زده» کند، وقتی با حجم گسترده ی انتقادات از جانب مردم و دانشجویان مواجه شد دستپاچه شد و به رفتار های امنیتی و قلع و قمع معترضین پرداخت. این کارشناسان معتقدند اگر برجام آنچنان که دولت ادعا می کند توافق قرن و حتی مهمتر از فتح خرمشهر است، چرا اجازه ی نقد و بررسی آن را در رسانه ها و دانشگاه ها نمی دهد، و چرا این چنین از اقدام نمادین چند دانشجوی دلسوز و انقلابی دچار هراس می شود؟!

به هرحال دستپاچگی دولت معلوم است. دولتی که نتوانسته در عرصه ی دیپلماتیک، دستآورد درخشانی داشته باشد و در داخل کشور هم با انتقادات گسترده ی کارشناسان و دانشجویان مواجه شده است و به این ترتیب به زور متوسل شده و با راه انداختن بگیر و ببند می کوشد تا ایرادات برجام را مخفی کند.